ตอนนี้จบงานและภาระหน้าที่เธอใช้กันต์เป็นโล่กำบังอีกเช่นเคย เพราะเมื่อเสร็จงานชานป๋อเสียนทำท่าจะเดินเข้ามาหาเธอ แต่เธอรีบไปหากันต์แบบลุกลี้ลุกลนมาก ขนที่คอลุกไม่รู้เลยว่าเขาตามมาหรือเปล่า หรืออาจจะแค่เดินออกจากงานแต่ว่าเดินมาทางเดียวกับเธอ
เธอไม่รู้หรอกว่าในใจเขาคิดอะไร แต่คำขู่ของเขาก็ทำให้ผวาพอๆ กับที่กลัวเขาอยู่แล้ว... แต่กันต์ยืนยิ้มรอเธออยู่ทำให้ค่อนข้างอุ่นใจ
“ผู้ชายที่เดินเข้าไปคุยกับน้ำเมื่อเช้าที่ห้องอาหาร เป็นคนเดียวกับที่เจอในลิฟต์เมื่อคืน และก็เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังน้ำตอนนี้ เขามีเรื่องจะคุยกับน้ำหรือเปล่า”
กันต์เอ่ยปากถาม
“เราไม่อยากคุยกับเขา เขาเป็นพี่ชายของแฟนน้องสาวเรา ไปกันเถอะ แกล้งเป็นแฟนเราหน่อย” เธอคว้าแขนกันต์ไม่สนว่าใครจะมองอย่างไรแต่ตอนนี้เธออยากหนีไปตรงนี้ แน่นอนว่ากันต์ช่วยเธอแน่ แต่คนร่างสูงกลับยื้อยุด
“คือเราไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ จะให้เป็นแฟนหลอก เป็นแฟน
