“งั้นก็ดีเลยค่ะ”
“ไปพวกเราไปขนโต๊ะกับม้านั่งกัน” ลุงมาชวนคนอื่นไปขนโต๊ะกับม้านั่งในห้องเก็บข้างด้านหลังบ้าน ไม่ช้าทุกคนก็มีพื้นที่นั่งกินข้าวอย่างสะดวกสบาย
พาเพลินถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากเห็นทุกคนนั่งกินข้าว คุยกันอย่างเป็นกันเองใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงสนามข้างบ้าน รวมถึงป้าน้อยกับลุงมาด้วย แต่พอหันหลังกลับมาก็ต้องตกใจเพราะว่าเหนือเมฆนั้นกอดอกยืนจ้องมองเธออยู่
“อะไรคะ”
“ผมก็หิวแล้ว”
“อ้าว”
‘แล้วทำไมไม่ไปกินข้าวบ้านตัวเองล่ะ’
“กับข้าวฝีมือฉันอาจไม่ถูกปากคุณก็ได้นะคะคุณเหนือเมฆ”
“คนมันหิวต่อให้รสชาติแย่แค่ไหนก็กระเดือกลงน่าคุณเพลิน”
“งั้นเชิญที่โต๊ะกินข้าวค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปยกกับข้าวออกมาให้” พาเพลินบอกเขาอย่างเสียไม่ได้ ตั้งใจจะกินคนเดียวแท้ ๆ แต่เขาดันอยากกินด้วยนี่สิ
อาหารบนโต๊ะมีแค่สองอย่าง คือปลานิลทอดน้ำปลากับแกงเผ็ดหมูใส่มะเขือ ทั้งสองอย่างพาเพลินทำเองทั้งหมด ป้าน้อยมาช่วยเตรีย
