ดวงตาคู่สวยสีแดงสดปรือตาขึ้นจากความมืดก่อนหน้า พิรุณหมดสติไปหลังจากพยายามเบ่งคลอดลูกน้อยอย่างสุดกำลัง ตอนนี้ดวงตาทั้งสองของเขาพร่าเบลอ สติเลือนลาง แต่ถึงกระนั้นร่างเล็กก็ยังถามหาสิ่งสำคัญของตัวเองเป็นประโยคแรก
"ลูก.."
น้ำเสียงทุ้มนุ่มแหบพร่าและแผ่วเบา ตอนนี้เขากังวลเป็นอย่างมากว่าลูกของตัวเองจะสามารถเกิดออกมาได้หรือเปล่า แล้วเด็กคนนั้นจะปลอดภัยมั้ย มือบางควานสะเปะสะปะรอบตัว ก่อนที่ในที่สุดจะมีเสียงตอบกลับมา
"พิรุณ ตื่นแล้วหรอคนเก่ง ลุกมากินน้ำกินท่าก่อนเร็ว"
ร่างสูงของพระอภัยพุ่งตัวไปหาพิรุณทันทีที่อีกคนฟื้นขึ้นมา คนบนเตียงค่อยๆหยัดตัวลุกอย่างยากลำบากโดยที่ข้างๆก็ยังมีร่างของพระอภัยช่วยประคองไว้
"ลูก..พี่อภัย ลูกของเราล่ะ"
พิรุณรีบถามถึงเด็กในท้องเป็นอย่างแรก ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าช่วงท้องของตัวเองวูบโหวงแปลกๆ จากก่อนหน้าที่มันพองนูนตึงจนปวด แต่ในตอนนี้เหมือนกับว่าสิ่งที่อยู่ข้างในถูก
