ผีเสื้อสมุทรจะเลี้ยงลูก

๙

ร่างโปร่งของคุณแม่ลูกหนึ่งเดินลัดเลาะตามผืนป่าเขียวขจีหลังจากเจ้าตัวไปอาบน้ำบริเวณลำธารเสร็จแล้ว จึงตรงกลับบ้าน มือเรียวบางประคองหน้าท้องของตัวเองเดินอุ้ยอ้ายตามฉบับคนท้อง

ตอนนี้เวลาผ่านไปราว9เดือนได้แล้วที่เด็กน้อยได้มาเกิดในท้องของเขา ริมฝีปากเรียวบางวาดยิ้ม อีกไม่นานแล้วสินะที่พวกเราจะได้เจอหน้ากัน

นึกภาพเด็กตัวเล็กๆเรียกเขาว่าแม่แล้วก็รู้สึกแปลกๆชอบกล แต่จะให้เรียกเขาว่าพ่อมันก็ไม่น่าใช่ เอาเป็นว่าปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแล้วกัน

สองขาเรียวค่อยๆเดินใกล้ถึงที่พักของตัวองขึ้นเรื่อยๆ พลันเสียงเพลงจากเครื่องดนตรีบางอย่างก็ดังเข้ามาในโสตประสาท ทำเอาพิรุณต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปดูทันที

เสียงปี่บรรเลงทำนองไพเราะลื่นหู ดวงตาคู่สวยสีแดงสดสบมองใบหน้าหล่อเหลาของพระอภัยอยู่ตรงมุมหนึ่งของต้นไม้ จะว่าไปแล้วตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็พึ่งเห็นพระอภัยหยิบปี่ขึ้นมาเป่านี่แหละ พิรุณแทบจะลืมไปแล้วว่าอีกคนมี