Last from the heart 5 : จุดจบของชีวิต
1102 คำ
ไฟหน้ารถสว่างขึ้น พร้อมกับเสียงเบรกของรถบรรทุกสิบล้อ ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรลงไปแต่ฉันไม่รู้ว่าฉันทำไปเพื่ออะไร เพื่อไม่อยากให้เขามีจุดจบแบบนี้ หรือมันเป็นเพราะเหตุผลอย่างอื่น ขาทั้งสองข้างก้าวไปถึงตัวเจไดก่อนที่ฉันจะพลักเขาออก และสิ่งที่ฉันทำมันคือการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเคราะห์กรรมของเขาอย่างจัง และมันคือการแลกชีวิตกัน
พรึบ!! หมับ!! แต่ในขณะที่รถจะถึงตัวฉันข้อมือของฉันก็ถูกเจไดดึงให้ไปตาม ตุ๊บ โครม!!! "เมเบล" ฉันรู้สึกเจ็บที่ศีรษะ
"เจได นายปลอดภัยใช่ไหม" ฉันมองหน้าของเจไดที่กำลังพยุงฉัน แต่เพราะว่ามันรู้สึกเจ็บที่ศีรษะทำให้ฉันมองหน้าเขาไม่ชัด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีสีหน้ายังไง
"ฉันปลอดภัย อดทนหน่อยนะฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล" ฉันรู้สึกเจ็บไปหมด มือขวาของฉันยื่นขึ้นเมื่อเห็นผู้ชายสวมชุดไทยโบราณที่กำลังยืนมองฉันอยู่
"ง่วงจัง" ฉันไม่มีแม้แต่เสียงที่จะเปล่งออกมา ร่างของฉันถูกยกขึ้นเนื้อพื้นก่อนจะถูกนำไปขึ้นรถ รถที่คล้ายๆกับรถพยาบาล
"เมเบลเธออย่าพึ่งหลับนะ" มือฉันถูกกุมไว้ ใช่ ฉันเห็นตัวเองนอนอยู่บนรถพยาบาลโดยมีเจไดนั่งกุมมืออยู่ข้างๆ
"ท่านมัจจุราช" ชื่อที่ฉันเอ่ยถึง ไม่ใช่ชื่อที่ฉันพึ่งเรียกครั้งแรก เพราะฉันพยายามเข้าไปแทรกกลางระหว่างเคราะห์กรรมของเขา ฉันจึงมีจุดจบแบบนี้
พรึบ!!! ตึก ตึก จู่ๆ ฉันก็โผล่มาที่ไหนสักที่มันมืดมาก แอ๊ด!! เสียงเหมือนประตูที่กำลังเปิดออกก่อนที่ฉันจะใช้มือบังแสงสว่างที่เล็ดลอดออกมาจากประตู ก่อนที่ฉันจะพบผู้คนจำนวนมากที่ต่อคิวกันเข้าไปในนั้น ไม่สิ พวกเขาไม่ใช่คนแต่เป็นวิญญาณ อย่าบอกนะว่าที่นี่คือยมโลก
ตึก ตึก ฉันเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินไปทางประตู กึก แต่ต้องขมวดคิ้วเมื่อขาของฉันมันก้าวไม่ออก เมื่อก้มหน้าลงก็พบว่าพื้นดินที่ฉันเยียบอยู่มันกำลังแยกออกจากกัน
"นี้มันเกิดอะไรขึ้น" กรี๊ด ฉันหลับตากรีดร้องทันทีเมื่อตัวเองตกไปในหลุ่มที่ข้างล่างมีแต่เปลวไฟ
ตุ๊บ ฉันค่อยๆเปิดตามองไปรอบๆก็พบว่ามีผู้ชายใส่ชุดไทยโบราณที่ฉันเคยเจอยืนอยู่ตรงหน้า
"เจ้า" เฮือก ฉันสะดุ้งเมื่อท่านมัจจุราชชี้หน้าฉันพร้อมด้วยน้ำเสียงดุ
"หนูขอโทษค่ะ" ฉันยกมือไหว้เพราะสำนึกผิด
"เจ้ารู้หรอใช่ไหม ว่าสิ่งที่ทำให้เจ้ารู้เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้ามันมีทั้งผมดีและผลเสีย"
"รู้ค่ะ" ฉันรู้ดีว่าผลดีของมันคือทำให้ฉันรู้ถึงเหตุการณ์ล่วงหน้า ส่วนผลเสียของมันถ้าฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเคราะห์กรรมของคนอื่น มันอาจทำให้ฉันมีจุดจบแบบนี้
"ครั้งก่อนเจ้าก็ทำเช่นนี้ทำไมไม่สำนึก"
"ก็ตอนนั้นมันตกใจ หนูแค่ไม่อยากเห็นคนตาย" เมื่อปีก่อนฉันเคยช่วยชีวิตเด็กจากการถูกคนทำร้าย ถ้าฉันไม่เห็นภาพในนิมิตเด็กคนนั้นก็ต้องตาย และครั้งนั้นแหละฉันถูกไม้หน้าสามตีศีรษะจนหลับไปเกือบอาทิตย์ แต่ที่ฉันรอดมาได้เพราะอินดี้มันตามคนไปช่วยได้ทัน
และไอ้ที่ฉันหลับนานขนาดนั้นก็เพราะว่าฉันมาอยู่ที่นี่แหละ รู้สึกว่าอยู่ยังไม่ถึงชั่วโมงเลย แต่บนโลกมนุษย์ปาไปเกือบอาทิตย์
"แล้วเจ้าเคยรู้หรือไม่ สิ่งที่เจ้าได้มามันได้มาจากอะไร"
"หนูก็เคยคิดเหมือนกัน ทำไมหนูถึงมีสัมผัสที่หก ท่านช่วยบอกหนูได้หรือเปล่า"
"ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย เจ้าก็เป็นแค่วิญญาณตนหนึ่ง" อ้าว แล้วจะถามให้อยากรู้ทำไมล่ะ แล้วฉันจะต้องตายจริงๆใช่ไหม ฮือ พ่อจ๋าแม่จ๋า เราต้องจากกันจริงๆแล้วใช่ไหม
"ยัง เจ้ายังไม่ตาย"
"ท่านรู้ได้ไงว่าหนูคิดอะไรอยู่"
"เฮ้อ ข้านี่เหนื่อยกับมนุษย์อย่างเจ้าจริงๆ ดื้อตั้งแต่เด็กจนโต" ทำเป็นบ่น
"ว่าแต่หนูดื้อเหรอคะ"
"จริงๆ เจ้าต้องตายตั้งนานแล้ว แต่เพราะบรรพบุรุษของเจ้า......."
"ทำไมเหรอคะ ทั้งที่หนูต้องตายแล้วทำไมหนูถึงได้มีชีวิตอยู่อีก"
"ข้าว่าเจ้าไปถามบรรพบุรุษของเจ้าจะดีกว่า" โห่ ให้ไปหาที่ไหนล่ะ ก็ตายกันหมดแล้วนี่
"งั้นข้าคงต้องไปแล้ว"
"เดี่ยวสิท่าน ท่านยม"
"อย่าพึ่งไป ท่านยม" เฮือก ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบเพดานสีขาว มองไปรอบๆก็เห็นโทรทัศน์ ฉันค่อยๆลุกนั่งก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นอินดี้กับโซ่กอดกันอยู่
"ทะ...ท่านยมอะไรวะไอ้เบล ยะ อย่าบอกนะว่ายมทูต ฮึ้ย" ฉันไม่ตอบพวกมันก่อนจะจับที่ศีรษะตัวเองก็พบว่ามีผ้าปิดอยู่
"ฉันหลับไปกี่วัน"
"พี่เบลหลับไปสามวัน"
แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมอง และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นใคร "ย่า"
"เห็นย่าเหมือนเห็นผีเลยนะ" ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหรี่ตาไปมองอินดี้กับโซ่
"ไอ้ดี้มันเป็นคนบอก"
"ไม่ต้องไปโทษคนอื่นเลย ทำไมไม่ฟังสิ่งที่ย่าเคยบอก"
"หนูขอโทษค่ะ ว่าแต่หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"จะถามอะไรย่าล่ะ" ย่าเดินมานั่งลงข้างเตียงด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน
"ย่าคะ ทำไมหนูต้องรู้ในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ด้วย" ฉันเม้มปากแน่นเพื่อรอฟังคำตอบ
"เพราะตระกูลเราเคยถวายตัวเป็นทาสของเทพเจ้าแห่งความตาย"
"ทำไมต้องทำแบบนั้นคะ"
"มีการทำนายว่าตระกูลเราจะมีลูกหลานเป็นผู้หญิง แต่เด็กคนนั้นต้องตาย" อย่าบอกนะว่าเด็กคนนั้นคือฉัน จริงๆตระกูลฉันมีแต่ผู้ชายไม่เคยมีผู้หญิงเกิดเลยสักคน
"แล้วทำไมหนู..."
"เพราะว่าทวดยอมถวายหนูให้เป็นคนของท่านมัจจุราชไงล่ะ เพื่อความอยู่รอดของหนู หนูจึงเกิดมาพร้อมกับสิ่งนั้น" นี่มันเรื่องจริงเหรอเนี่ย
- ผู้เขียน
