ขุนนางทั้งหกเข้าไปยืนรวมกันด้านในเป็นห้องโถงที่ขนาดไม่ใหญ่มากนักมีโต๊ะและเก้าอี้เพียงแปดตัววางเรียงทั้งสองข้าง พวกเขาทำความเคารพให้กับอดีตราชครูที่ผมและเคราขาวโพลน สวมชุดขาวทั้งชุดเป็นแบบที่เรียบง่ายเนื้อผ้าธรรมดาเช่นผู้มีความรู้ทั่วไปสวมใส่ มวยผมแล้วปักด้วยปิ่นหยกเรียบๆ นั่งหันหน้ามองพวกเขาที่ทยอยเดินเข้ามาด้วยแววตาของคนแก่ใจดียามมองดูลูกหลานมาเยี่ยมเยี่ยน
“ท่านราชครูเซี่ย ข้ากวนหลีจือและขุนนางทั้งห้าท่าน มีเรื่องเดือดร้อนของชาวบ้านที่แก้ไม่ตกจึงมาขอรบกวนท่านในวันนี้”
“โฮ่โฮ่ๆ ไม่ต้องเกรงใจ เรียกข้าว่าผู้เฒ่าเซี่ยก็ได้ ข้ามิได้มียศมีตำแหน่งแล้วเป็นเพียงตาแก่รอวันตายก็เท่านั้น”
“นายท่านเซี่ยยังแข็งแรง อย่าได้พูดเช่นนั้น”
“ไม่เป็นไรๆ นั่งสิไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น นั่งลงแล้วก็ค่อยๆพูดคุยกัน นานแล้วที่เรือนนี้ไม่ได้รับแขก ที่นี่อยู่ห่างไกลเกินไปจึงไร้ผู้มาที่จวนของข้า”
“วันนี้พวกเราแบกหน้าม
