ผ่านไปครึ่งชั่วยามทันทีที่เขารู้สึกตัวก็กระพริบตาถี่ๆหลายครั้งเมื่อลืมตาขึ้นมา ภาพเบื้องหน้าก็ไม่ใช่จุดที่เขาหยุดพักแรมกับเฮ่ยฉี ด้านล่างเบื้องหน้ามีชายหนุ่มชุดดำ ไหล่กว้างบึกบึนเอวสอบดวงตาคมเข้มจ้องมองมา รวบผมครึ่งศรีษะปักปิ่นสีดำสนิทปลายผมยาวจรดเอว สวมตุ้มหูสีดำข้างขวายืนนอบน้อม สีหน้าซีดขาวคล้ายคนไม่เคยสัมผัสแสงแดดเป็นเวลายาวนานเมื่อเห็นเขาตื่นขึ้นก็ขยับตัวเล็กน้อย
“ในที่สุดนายท่านก็ฟื้นแล้ว”
“เจ้าเป็นใคร ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่าง”
“นายท่าน ข้าคือพยัคฆ์เมฆานิล ข้ารับคำสั่งให้อยู่ที่นี่มานานหลายพันปี นานจนข้าจำชื่อตัวเองไม่ได้แล้ว ข้าจำได้เพียงต้องทำหน้าที่พิทักษ์อาวุธประจำกายของนายท่าน ข้าไม่เคยออกจากที่นี่ข้าดูแลรักษามันไว้อย่างดี”
“ข้าไม่ใช่นายเจ้า ข้าเป็นมนุษย์ธรรมดา”
“นายท่านไปจุติใหม่ ตลอดเวลาหลายร้อยปีหลายพันปีดวงจิตของท่านอาจถูกผนึกไว้จะไร้ความทรงจำในอดีตรวมถึงพละกำลังของท่านด
