ซาตานอหังการ์

#9

“เดม่อน ขอร้องล่ะนะ ทานอะไรหน่อยเถอะ ได้โปรดเห็นแก่อาสักครั้ง” ลิเดียที่ถือถาดอาหารเข้ามาในห้องนอนที่เดม่อนนอนมาสามคืนแล้ว

“จะหาแม่ อาลิเดีย เดม่อนอยากหาแม่ พาไปหาแม่ บอกให้แม่มารับ คิดถึงแม่ ฮืออออ แม่ แม่” ลิเดีย กุมขมับตัวเองทันที เธอก็อยากจะพาเอวามาให้เดม่อนใจจะขาด เพราะขืนปล่อยไปแบบนี้เดม่อนต้องป่วยในอีกไม่นานนี้แน่

“เอวา เธออยู่ไหนนะรีบหาทางกลับมาหาเดม่อนเร็วๆหน่อยเถอะ พระเจ้าได้โปรดช่วยพวกเขาด้วย”

เสียงประตูหน้าห้องทำให้เอวาหยุดเดินและจ้องไปที่ประตู ดวงตาและสีหน้าเธอแสดงออกชัดเจนว่า เบื่อหน่ายคนตรงหน้าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“พระเจ้า ท่านหูหนวกเหรอไง ไม่ใช่ไอ้บ้านี่! ที่ลูกวิงวอนภาวนาขอจากท่าน” ใบหน้าครูสตอนนี้ ไม่บ่งบอกอารมณ์อย่างชัดเจน แต่ที่แน่ๆ เขาน่าจะให้คนมัดปากเธอไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงน่าจะเป็นความคิดที่ดี

“ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเธอยังพูดจาไม่เข้าหูฉันอีกล่ะก็ รับรองเลยว่าฉันมีวิธีจัดการกับปากของเธอ ที่จะไม่มีโอกาสได้พูดมันไปอีกนาน” เอวา มองครูสอย่างท้าทาย

“กลัวมาก เพราะคนอย่างแกมันเก่งเหลือเกินกับสตรี คนชราและเด็ก” ครูสเม้มปากตัวเองแน่น เขาขยับก้าวย่างไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเอวาอย่างรวดเร็ว มือใหญ่คว้าตัวเธอพร้อมกับเลื่อนมือไปบีบคางเล็กนั้นอย่างไร้การปราณี

“ถ้าไม่อยากทรมาน ก็บอกมา ว่าเดม่อนอยู่ไหน?” ครูสย้ำถาม เพราะเขารู้ว่านอกจากโดโนแวนก็ต้องเป็นเอวานี้แหละที่รู้

“ถ้าฉันบอกว่าไม่รู้ แกจะปล่อยฉันไปมั้ย?”

“ถามจริง ว่านั้นเป็นสิ่งที่เธอคิดว่าจะเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ” ครูส ผ่อนแรงบีบคางเล็กนั้น อย่างใจดี 

“ถ้ายังไม่รู้ แน่อยู่แล้วแกไม่มีทางรู้ ฉันกับเดม่อนไม่เคยห่างและขาดการติดต่อนานขนาดนี้ ป่านนี้เขาคงกำลังโยเยหนักเลย เผลอๆ ไม่ยอมกินไม่ยอมนอนเลยด้วยซ้ำ เดม่อนอาจจะป่วยได้”

“แต่งเรื่องเพื่ออะไรไม่ทราบ?”

“มันเป็นเรื่องจริง และถ้าฉันแต่งเรื่องตามความคิดของแก ฉันคงต้องการเงินทองของแกละมั้ง อิสระฉันไม่ได้ต้องการจากแกหรอก...อยู่ที่นี่สบายจริงๆ กินและก็นอน ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินไปตลอดชีวิต”

“ฉันได้แต่หวังว่า เดม่อนคงไม่มีเชื้อความกวนประสาทแบบเธอ ติดตัวเขาหรอกนะ”

“เรื่องนั้นแกสบายใจได้เลย เขาไม่มีสิ่งเหล่านั้นหรอกและรวมถึงแกด้วย เดม่อนไม่เคยต้องการพ่อ” ครูสถลึงตาใส่เอวา ที่เธอก็จ้องเขาอย่างไม่มีหลบเช่นกัน ครูสขบกรามแน่น เขากำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว

“ว้ายยยย...ปล่อยนะ” เอวาร้องเสียงหลง เมื่อครูสช้อนร่างเธอขึ้นมาและเดินออกไปที่ระเบียงห้อง เขายื่นแขนที่มีเอวาในวงแขน เขามอบรอยยิ้มให้ เอวาก่อนที่เขาจะปล่อยร่างของเธอจากระเบียงชั้นสอง เอวาหวีดร้องออกมาแต่เพียงเสี้ยวนาที

“ตูม!!!!” ร่างของเอวาก็ถึงสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ด้านล่าง ครูสยิ้มเยาะเย้ย เมื่อเอวาโผล่พ้นน้ำขึ้นมา เธอเงยมองครูสที่ยิ้มเยาะเธออย่างสะใจ เอวาขยับดึงผ้าปูเตียงที่หลุดจากร่างมาพันร่างเธอไว้ถึงแม้เธอจะอยู่ใต้น้ำและโผล่ขึ้นมาเพียงศีรษะ

ครูสเดินกลับเข้ามาด้านใน เขาขึ้นเตียงนอนและเปิดทีวีดูรายการบันเทิงอย่างรอคอย อย่างมีความสุข เวลาล่วงเลยมาหลายสิบนาที ครูสหันไปมองนาฬิกาที่บอกว่าเวลาผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมเอวายังไม่กลับขึ้นมา ครูสลุกจากเตียงนอนและเดินออกไปที่ระเบียง เอวายังคงแช่ตัวอยู่ในสระน้ำ เธอไม่แม้แต่ขยับหรือแสดงทีท่าว่าจะขึ้นมาจากสระด้วยซ้ำ 

เอวาเหลือกตาขึ้นไปมองครูสเพียงแว็บเดียว เธอดึงสายตาของตัวเองกลับมา ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่ามือเท้าของเธอเย็นชืดเพราะน้ำในสระในช่วงฤดูนี้ค่อนข้างเย็น เธอแช่ตัวนานพอ เธอแค่คิดว่าถ้าตัวเองป่วย ครูสอาจต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลก็เป็นได้ และนั้นจะเป็นโอกาสของเธอ อดทนไว้เอวา เธอต้องทำได้เดม่อนรอเธออยู่ ลูกแม่

“ขึ้นมา!” เอวาไม่แม้แต่จะหันไปมองเจ้าของเสียงที่มายืนอยู่ข้างสระ และเปล่งวาจาออกมาเสียงดังกังวาล ครูสขบกรามทันทีเมื่อเอวาไม่ทำตามคำสั่ง เธอกลับขยับหันหลังให้เขา พื้นสระว่ายน้ำนี้มีระดับลาดเอียงตามความลึก ถึงเอวาจะยืนอยู่ในระดับที่ให้คอเธอโผล่พ้นน้ำ แต่ความเย็นของอากาศในช่วงปลายเดือนตุลาคมค่อนข้างลดต่ำน้ำค่อนข้างเย็น ถ้าเธอว่ายน้ำก็ไม่อันตรายเท่ากับยืนแช่ตัวอย่างที่เธอทำอยู่  “เอวา!...ฉันบอกให้เธอขึ้นมาจากสระเดี๋ยวนี้”

“…….” ครูสส่งสัญญาณให้คนของเขาที่วนเวียนอยู่บริเวณนั้น ถอยออกไป เขาต้องการความเป็นส่วนตัว เมื่อเอวากล้าลองดีกับเขา เขาต้องทำให้เธอสำนึกและไม่หลงลืมว่าอำนาจอยู่ที่ใคร

เอวาคิ้วขมวดเมื่อเธอหันหลังให้กับครูส ที่จู่ๆก็เงียบไปอย่างน่าสงสัย  เอวาหันกลับไปมองทางเขาแต่... ตูมมมมม เอวาช้าไป เมื่อครูสพุ่งตัวลงน้ำอย่างรวดเร็วเขาก็ถึงตัวเธอเพียงแค่การกระโดดในแบบที่ถูกต้องของการกระโดดน้ำ  เอวาถูกดึงลงมาใต้น้ำอย่างไม่ทันตั้งตัวด้วยฝีมือครูสที่กระชากร่างที่ถูกพันด้วยผ้าปูเตียง

“อื้มมมมม...คอก!!!...” เมื่อศีรษะของทั้งสองโผล่พ้นน้ำ กลับเป็นเพียงเอวาคนเดียวที่สำลักน้ำจนเธอไอออกมาพร้อมกับหอบหายใจ ครูสทำเพียงใช้มือข้างที่ไม่ได้จับเธอไว้ลูบใบหน้าและผมของตัวเอง สายตาเขาจับจ้องมองเอวาที่ตอนนี้หน้าเธอแดงขึ้นมากกว่าเดิมพร้อมกับไอออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ไอ้บ้า!!!...จะฆ่ากันเหรอไง...” เอวาที่อาการดีขึ้น เธอตะโกนใส่หน้า ครูสทันที  ใบหน้าเขาอยู่เหนือน้ำโชว์แผ่นอกเปลือยในระดับเดียวกับใบหน้าของเธอ เอวากลับได้คำตอบเป็นเพียงรอยยิ้ม รอยยิ้มแบบที่เธอเคยเห็นเมื่อเจ็ดปีก่อนแต่ทุกอย่างก็หายไปทันทีเมื่อครูสรู้สึกตัว...

“ไม่ได้อยากตายอย่างงั้นเหรอ?” ครูสตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ พร้อมรอยยิ้มที่เย้ยหยัน เอวาเม้มปากข่มอารมณ์ความไม่พอใจไว้และสะบัดตัวออกห่างจากครูส

“อื้ม...ปล่อยฉันนะ!” เอวาร้องออกมาเมื่อครูสไม่ยอมให้เธอได้ตามที่ต้องการ ในทางตรงข้ามครูสกลับรั้งร่างของเธอให้แนบชิดมากขึ้น และนั้น “เอ๊ะ!!!!...” ทำให้เอวาร้อนผ่าวทันที เมื่อเธอรับรู้ว่าครูสเปลือยเปล่าในสระว่ายน้ำนี้ และเขากำลังให้เธอตกในสถานการณ์เดียวกับเขาเมื่อเขาดึงผ้าปูเตียงออกจากร่างเธอเช่นกัน เขาทำมันได้สำเร็จเมื่อเธออ่อนแรงเกินกว่าจะต่อต้านเขา

เอวายกแขนมากั้นระหว่างเขากับเธอไว้ ลมหายใจร้อนๆของครูสเป่ารดข้างแก้มเธอเมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ

“ยะ...อย่า!...” เอวาปล่อยเสียงออกมาไม่ต่างกับเสียงกระซิบ เมื่อริมฝีปากของครูสขยับเข้าใกล้มากขึ้น เอวาเอียงหน้าหนี

“เดม่อนอยู่ที่ไหน?” ครูสเลื่อนใบหน้าออกมาจากแก้มไปกระซิบที่ข้างหูเอวาแทน

“ฆ่าฉันเลย ฉันยอมตายเสียยังดีกว่าให้เขาได้เจอกับคนอย่างแก”     เอวาตอบกลับทั้งๆที่เธอยังหายใจได้ไม่ทั่วท้อง 

“เอวา เธอไม่น่าตอบคำถามฉันแบบนั้น...ถึงตอนนี้เธอไม่บอก แต่อีกไม่นานเธอจะได้เจอกับเดม่อน ตอนที่ฉันพาเขามาหาเธอที่นี่ และนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นเดม่อน ฉัน ครูส กัส แอชเชอร์ จะทำให้เธอได้รู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร เมื่อตอนที่เธอจะต้องอยู่โดยที่ไม่มีโอกาสแม้แต่ได้ยินเสียงและกอดเขาเท่าๆกับเวลาที่ฉันต้องสูญเสียโอกาสนั้นมา และเมื่อเวลานานเข้าเดม่อนเขาจะหลงลืมเธอและเธอก็ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตเขา เหมือนอย่างที่เธอทำมันกับฉัน” เอวามองครูสด้วยสายตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธออยากจะฆ่าเขา