เบญจายกแก้วกาแฟในมือขึ้นดื่มอึกสุดท้าย ท่าทางเมรีเย็นลงกว่าเก่าเยอะ เมรีคงหาทางออกไว้แล้ว
“ดีแล้วค่ะที่มาถามฉันตรงๆ แทนการพูดถึงฉันลับหลัง” แค่เกริ่นคนถามก็แทบสะอึก เป็นประโยคบอกเล่าที่แฝงการด่าไว้เนียนๆ อาหารปากของคนรอบกายคือเรื่องราวทุกข์ใจของคนอื่น คนจำพวกนี้วุฒิภาวะต่ำ เสพความทุกข์ของเพื่อนร่วมโลกเป็นกำลังใจ
“สิ่งที่คุณอยากรู้” เมรีพูดต่อ หลังเหน็บจนคนถามเกือบกระอัก “ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันโตพอที่จะมีครอบครัวโดยไม่ผ่านการแต่งงานแล้วนะคะ คุณถามฉันว่ารู้จักกับนะโมไหม ฉันตอบตรงนี้เลยนะคะ เราสองคนรู้จักกัน และสนิทกันมากเสียด้วย ฉันคงไม่ต้องอธิบายเพิ่มใช่ไหมคะว่าฉันกับเขาเป็นอะไรกัน”
เบญจายกหัวแม่มือให้ หันไปยิ้มกับไพลินที่นั่งอ้าปากค้าง
“เธอกับคุณนะโมเป็น...”
“ใช่ค่ะ...อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ สถานะของนะโมกับฉัน”
“ฉันไปทำงานก่อนนะแก” เบญจาพูดแทรกเพื่อจบหัวข้อสนทนาเมื่อใกล้เวลางานเต็มที
“ฉ
