“อ้าวไปไหนมานวล พี่รอตั้งนาน”
เบลล่าเอ่ยทักเนื้อนวลทันทีเมื่อหญิงสาวเดินมาถึง
“ฉันก็นึกว่าพี่เบลล่าให้ฉันไปรอที่ระเบียงซะอีก ไม่คิดว่าจะมารออยู่ตรงนี้”
เนื้อนวลตอบเสียงแผ่วเบา รู้สึกว่าเนื้อตัวร้อนรุ่มแปลกประหลาด
“แล้วนั่นเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมหน้าแดงก่ำเลยล่ะ ยังกับคนเมา”
เนื้อนวลได้ยินคำพูดของเบลล่าก็รีบส่ายหน้าดิก และหันไปคว้าแก้วน้ำเปล่าจากถาดของบริกรที่เดินผ่านมาพอดีขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว
“ฉัน... ไม่ได้ดื่มของมึนเมาเลยนะ... มีแค่... ไอ้น้ำสีทองๆ แก้วเดียวเอง”
คนฟังส่ายหน้าน้อยๆ แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“บรั่นดีน่ะเหรอ แก้วเดียวหน้าแดงขนาดนี้ สงสัยไม่เคยดื่ม”
เนื้อนวลยิ้มหวาน นัยน์ตาเชื่อม ขณะทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับคู่สนทนา
“คงใช่จ้ะ ฉันไม่เคยดื่มจริงๆ”
เบลล่าพยักหน้าหงึกๆ เดินไปตักอาหารมาให้เนื้อนวลกิน แต่ท่าทางของเนื้อนวลที่นั่งไม่อยู่สุก กระสับกระส่ายไปมาตลอดก็ท
