ตอนที่ 2 ขุนศึก (2)
1029 คำ
ครั้นคนถูกเรียกได้ยินแล้วหันมาเห็นก็ชะงัก ก่อนจะยกมือขึ้นโบกน้อยๆ เหมือนไม่แน่ใจ ฝนทิพย์เลยยกมือขึ้นกวักเรียกให้อีกฝ่ายเดินมาหา
“ไปไหนมา” เอ่ยถามทันทีเมื่อคนตัวเล็กเดินมาถึงโต๊ะที่พวกเธอนั่งแล้ว
“ไปนั่งทำการบ้านมาจ้า” จ้าวจันทร์ไม่ได้โกหก เธอไปนั่งทำการบ้านมาจริงๆ แต่ที่เธอไม่ได้พูดออกไปคือเธอไปเดินสำรวจรอบๆ มหาวิทยาลัยเพื่อดูด้วยว่าพอจะมีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานพาร์ตไทม์บ้างหรือเปล่า ทำไงได้ มีงบน้อยก็ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเป็นธรรมดา อาจจะไม่ได้ฝืดเคืองมาก แต่ก็ไม่สามารถฟุ่มเฟือยได้
“ขยันจัง ทำไมไม่กินข้าวก่อน”
“ไม่ค่อยหิวจ้า”
“ไม่หิวก็ต้องกิน”
“จ้า” จ้าวจันทร์ยิ้มแหยๆ ให้กับความใส่ใจของเพื่อนใหม่
ฝ่ายฝนทิพย์เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเริ่มจะจู้จี้เกินเบอร์ก็ชะงักไปนิด ก่อนจะกระแอมกระไอแก้เขินแล้วเอ่ยต่อ
“ไปซื้อข้าวสิ มานั่งกินนี่แหละ อยู่กับพวกเค้าได้”
จ้าวจันทร์กวาดตามองหน้าคนทั้งสี่อยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินไปซื้อข้าวกลางวัน ใช้เวลาราวๆ ห้านาทีก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ซึ่งตอนนี้บนโต๊ะที่รกๆ ก็ถูกเก็บกวาดจนเรียบร้อยแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของฝนทิพย์นั่นล่ะ
“นั่งๆ ตัวเองนั่งข้างอคินก็ได้”
จ้าวจันทร์เหลือบมองคนตัวโตเจ้าของชื่ออคินแวบหนึ่ง ก็ทันได้เห็นว่าเขายักคิ้วให้เธอทั้งที่ใบหน้าไม่มีรอยยิ้มยียวนสักนิด ก็เลยรีบหลบสายตาเขาแล้วนั่งลงข้างๆ อย่างสุภาพเรียบร้อย
“กินไร”
“ข้าวผัดแหนมจ้า” จ้าวจันทร์เอ่ยตอบเมื่อจำได้ว่าคนที่ถามคือพอร์ช เพื่อนอีกคนของฝนทิพย์นั่นเอง และวินาทีต่อมาก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็นว่าเวย์อยู่ที่โต๊ะด้วย
“อะ น้ำ ไม่รู้กินไรเลยซื้อน้ำเปล่ามาให้นะ”
คนที่จ้าวจันทร์สงสัยว่าหายไปไหนยื่นขวดน้ำเปล่าให้ในนาทีต่อมา
“ขอบคุณมากเลยนะเวย์”
“ไม่เป็นไร ไอ้เบสต์ชอบใช้”
หือ?
จ้าวจันทร์ชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก และเมื่อจักรดุลย์เห็นว่าเธอทำหน้าตางงงวยก็เลยรีบเล่าเหมือนเด็กน้อยฟ้องครูว่าเพื่อนแกล้ง
“มันให้ฉันไปซื้อน้ำ ให้ไอ้พอร์ชเอาขยะไปทิ้ง แล้วมันก็นั่งเฉยๆ”
“อะไร ฉันก็เช็ดโต๊ะนี่ไง ไม่ได้นั่งเฉยๆ ซะหน่อย”
ฝนทิพย์เถียงทันที
“แน่จริงใช้ไอ้คินดิ”
อธิปัตย์ท้าทาย ฝนทิพย์เลยกลอกตาก่อนจะเอ่ย
“ไอ้คินมันมีรังสีอำมหิต กูยังไม่อยากตาย”
จ้าวจันทร์กินไปด้วยฟังคนทั้งสามพูดไปด้วย แต่เอ...ทำไมอีกคนเขาถึงไม่พูดอะไรออกมาบ้างเลยนะ
และเมื่อเธอเหลือบไปแอบมองเขา อีกฝ่ายก็รีบตวัดสายตามามองตอบทันที ทำเอาจ้าวจันทร์แทบจะหัวใจวาย
...รังสีอำมหิตโหดจริงๆ ด้วย
“อร่อยมั้ยจ้าว กินเหมือนไม่อยาก”
“อร่อยจ้า” จ้าวจันทร์ตอบฝนทิพย์ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณคนนั่งข้างๆ แผ่วเบาเมื่อเขายกขวดน้ำไปเปิดแล้ววางลงตรงหน้าเธอ
...รังสีอำมหิตแอบใจดีด้วยแหละ
“ไอ้จ้าวกลัวไอ้คินแน่เลยกูว่า” อธิปัตย์พูดขึ้นลอยๆ เมื่อนั่งมองแล้วเห็นปฏิกิริยาเกร็งๆ หวาดๆ ของจ้าวจันทร์
“ตัวอย่าไปกลัว เค้าอยู่ด้วยไม่มีใครกล้าทำอะไรตัวหรอก”
จ้าวจันทร์ได้ยินดังนั้นก็เลยยิ้มให้ฝนทิพย์ ก่อนจะกินข้าวผัดแหนมต่ออีกสองสามคำก็วางช้อน
“เวย์ไม่ได้เอาหลอดมาด้วยเหรอ” ฝนทิพย์เห็นว่าจ้าวจันทร์ทำท่าจะยกขวดน้ำกระดกแต่ก็ไม่กล้าเลยหันมาถามเพื่อนสนิท
“บ่อ”
“ไม่เป็นไรจ้า ขอบคุณมากเลยค่ะ”
ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่ขอบคุณคนเก่งมากๆ จากนั้นก็ยกขวดน้ำขึ้นจิบเบาๆ ด้วยกลัวว่าจะสำลัก
“วันหลังถ้าตัวเองไม่มีที่นั่งหรือไม่มีเพื่อนกินข้าวก็มากับพวกเค้าได้นะ ไม่ต้องกลัว จะได้มีเพื่อน”
“จ้า วันหลังเค้าขอมานั่งด้วยนะ”
สองสาวคุยกันกะหนุงกะหนิง ดูเหมือนว่าการมาของจ้าวจันทร์จะทำให้ความซ่าของฝนทิพย์ลดฮวบลงไปเลย จากปกติที่เป็นคนพูดจาห้วนๆ เฮ้ยๆ มึงๆ กูๆ เพราะอยู่กับเพื่อนผู้ชายเยอะก็กลายเป็นพูดจาหวานหูซะงั้น
และระหว่างนั้นการสนทนาของสองสาวก็ต้องถูกขัดขวางบ้างโดยจักรดุลย์ เพราะขุนศึกกับอธิปัตย์นั้นไม่ค่อยพูดมากเท่าไร จักรดุลย์ที่ชอบเมาท์มอยเหมือนกันก็เลยต้องสะกิดแขนฝนทิพย์ยิกๆ เพื่อที่ตัวเองจะได้มีส่วนร่วมในบทสนทนาด้วย
แต่นานเข้าฝนทิพย์ก็ชักจะไม่ไหว
“โอ๊ย เรียกกูจัง นี่กูหันจนจะเป็นพัดลมอยู่แล้วนะ” ฝนทิพย์โวยวาย เมื่อต้องหันมาทางจ้าวจันทร์ทีและจักรดุลย์ที
ขุนศึกเห็นดังนั้นเลยหัวเราะ เขาก็เห็นนะว่าฝนทิพย์น่ะน่าสงสารที่สุด
“ช่วยกูด้วย กูจะเป็นไบโพล่าร์อยู่แล้ว หันมาหาไอ้เวย์ก็มึงๆ แต่หันมาหาจ้าวนี่ต้องเค้าตัวเอง ต้องแยกประสาทขั้นสุดอะ”
จ้าวจันทร์หัวเราะคิก ไม่น่าเชื่อว่าทั้งสี่คนจะน่ารักกันขนาดนี้ โดยเฉพาะฝนทิพย์ เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์และจริงใจมากๆ
“ไม่ถือเนาะ บางทีเค้าพูดไม่เพราะนะ”
“ไม่ถือจ้า ตามสบายเลย”
ทั้งหมดนั่งคุยกันต่ออีกราวๆ ห้านาทีก็เดินตามกันออกมาจากโรงอาหารเพื่อไปยังอาคารเรียนสำหรับเรียนคาบบ่ายต่อไป
คนทั้งห้าเรียนสาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ซึ่งคาบบ่ายนั้นเป็นการเรียนรายวิชาพื้นฐานทั่วไป และจ้าวจันทร์ที่กลัวว่าจะง่วงก็เลยซื้อลูกอมมาด้วย
- ผู้เขียน
