“พอร์ชอยู่ไหนลูก”
“โคราช”
“ไปทำอะไรโคราช” เสียงแม่ถามแว่วมา
“มาเที่ยวบ้านเพื่อน แม่ทำไรอยู่ครับ”
“แม่มากรุงเทพฯ กับพ่อ เอาของกินอร่อยๆ มาให้ ตอนนี้อยู่บ้านอาริทอาหญิง เวย์ก็ไปด้วยเหรอลูก”
“มาด้วย” ตอบแม่แล้วก็หันไปมองจักรดุลย์ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำหน้าตาเป็นเชิงถามว่ามีอะไรหรือเปล่า จากนั้นก็คุยกับปลายสายอีกสองสามคำแล้วจึงวางสาย
“แม่กับพ่อมากรุงเทพฯ ตอนนี้อยู่บ้านมึงอะ”
“เอ้า ลุงกับป้ามาทำไร”
“ไม่รู้ มาหากูมั้ง”
“แล้วเอาไง”
“ถ้ากูกลับก่อนพวกมึงจะว่าอะไรมั้ย”
“ไม่ว่าๆ ลุงกับป้าเค้าจะอยู่กี่วัน”
“เห็นว่าจะกลับวันมะรืนมั้ง”
“งั้นเรากลับกรุงเทพฯ กันพรุ่งนี้ไหมล่ะ วันนี้ก็ตระเวนเที่ยวตั้งหลายที่แล้ว พรุ่งนี้กลับก็ได้นะ ไม่ต้องอยู่ถึงสี่วันหรอก” ฝนทิพย์เสนอทางออก
“ได้มั้ยล่ะ เกรงใจไอ้คินดิ มันเตรียมการไว้แล้ว” คนที่จะขอกลับก่อนรู้สึกเกรงใจเจ้าของทริปมาก
“ไม่เป็นไร ไว้มาใหม่ตอนไหนก็ได้” ข
