พอคนตัวสูงขับรถออกมาจากสักพักฉันนึกขึ้นมาได้เลยหยิบไอแพดของเขาออกมา ดูการ์ตูนแล้วกินขนมไปด้วยดีกว่า ฟังเพลงฟังบ่อยจนไม่รู้จะฟังเพลงอะไรแล้วอะ ฉันกดปิดเพลงก่อนจะเอ่ยถามรหัสผ่านของไอแพดกับคนตัวสูงทันที
“นาย รหัสไอแพดคืออะไร ฉันจะเปิดหนังดู”
“รหัสเดียวกับโทรศัพท์ แต่เธอดูไม่ได้นานหรอกนะ เพราะแบตมันจะหมด เมื่อวานฉันไม่ได้ชาร์จ”
ผมตอบยับตัวแสบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะผมมองแล้วว่าแบตเตอรี่มันพอ เพราะวันนี้เรียนแค่ครึ่งวันเช้าเลยไม่จำเป็นต้องชาร์จ แต่ตอนนี้ผมเริ่มงงละว่าเจ้าของไอแพดคือผมหรือยัยปอมๆ ตัวสั้น แค่รู้ว่าแบตหมดเครื่องจักรการบ่นก็เริ่มทำงานขึ้นมาทันที
“แบตเหลือ 35 เปอร์เซ็นต์ นี่ แล้วทำไมนายไม่รู้จักชาร์จเอาไว้บ้างล่ะ ใช้อย่างเดียวเลยเนาะ”
“เอ้า ก็ฉันไม่ได้ใช้มันทำอะไรนิ แค่เอามาเรียนอย่างเดียว แบตมันก็พออยู่แล้วปะ”
“พาวเวอร์แบงก์ล่ะ มีไหม”
“ไม่ได้เอามา”
“นี่ นายเดินทางแต่ของ
