มาโคร้องห้ามไม่ทัน มองจากตรงนี้ มันอาจไม่ไกล แต่หากต้องการไปยังจุดนั้น ต้องใช้เวลาพอสมควร มาโคผุดลุกขึ้นยืน เดินตามนิรดาไปห่างๆ เมื่อมิก้า และเจิ่นมุยหวากลับมา พวกเธอจึงไม่เห็นทั้งมาโคและนิรดา
“ไปไหนกันหมดนะ!!” แม่ครัวตัวผอมบ่นเบาๆ นางทรุดนั่ง เพราะคิดว่านิรดาเลี่ยงไปทำธุระส่วนตัวเช่นกัน
สาวเวียดนามฮึดฮัดนิดหน่อย หล่อนพยายามชะเง้อชะแง้หาสองคนนั่น แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา จนกระทั่งสองหนุ่มเดินกลับมา “เห็นมาโคไหม?” เสียงถามค่อนข้างห้วน
“ไม่เห็นหรอก ไปไหนเหรอ?” โทมัสตอบ เขาทรุดนั่งบนพื้น เหยียดขาเพื่อผ่อนคลายความเมื่อย
“โทร. ตามสิวะ?” หลุยส์ออกความเห็น
“โทร. ทำไม เดี๋ยวก็คงกลับมา” โทมัสบ่น เจ้านายไม่บ่น ไม่ได้หมายความว่ามาโคจะชอบใจ
สองหนุ่ม สองสาวเลยสมัครใจรอ มิก้านั่งเฉยๆ เธอไม่ได้เดือดร้อนว่ามาโคจะอยู่ตรงไหน ห่วงแค่นิรดาที่พลอยหายหน้าไปด้วย แต่ไม่เคยเกิดเรื่องร้ายๆ ในสวนแห่งนี้ เธอเลยหมด
