หญิงสาวหยิบขนมปังมาหนึ่งท่อน เธอก้มหน้าก้มตาเดิน จึงไม่รู้ว่ามีใครบางคนยืนขวางทางอยู่ เงาดำๆ ตรงหน้า นิรดาเดินเลี่ยง เธอเดินอ้อมชายผู้นั้น และตรงไปนั่งกับเพื่อนสาวชาวเวียดนาม
“เธอเดินดีขึ้นแล้วนี่” เจิ่นมุยหวาเอ่ยทัก เมื่อสังเกตเห็นท่าเดินของเพื่อนร่วมห้องดีกว่าเก่า
“อืม...นิดาบอกแล้วไม่มีใครฟัง นิดาไม่ได้เป็นอะไร แค่ขัดๆ เท่านั้นเอง” หญิงสาวบ่นพึม บิขนมปังจุ่มลงไปในสตูว์เละๆ ก่อนจะยกใส่ปาก เธอมองข้าวสวยร้อนๆ ในถ้วยของเพื่อนร่วมห้องตาปรอย นึกอยากกินจนน้ำลายสอ แต่ทำยังได้ เธอเสียดายสตางค์หากต้องซื้อข้าวมาหุงกินเอง
ร้านค้าที่มีของขายเกือบทุกอย่าง รวมทั้งข้าวสารที่เธอนึกถึง เป็นร้านค้าที่เปิดค้าขายโดยเมียคนงานคนหนึ่ง เธอไปตะเวณหาซื้อของกิน ของใช้จากหลายๆ ที่มาขายให้กับคนงานในสวน ราคาก็แพงตามมาด้วย นิรดาไปซื้อของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นมาเก็บไว้ใช่ แป้ง สบู ยาสีฟัน และผงซักฟอก รวมทั้งผ้าอนามัย เ
