3 อยากให้โตขึ้น
1557 คำ
ตกเย็น
@บ้านมีนา
"พ่อค้าา~" เสียงหวานของร่างเล็กในชุดนักศึกษาเดินตรงเข้าไปสวมกอดชายวัยกลางคนที่นั่งดูหนังอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก เดรคที่ถูกสวมกอดจากลูกสาวตัวเล็กก็ยกยิ้มขึ้นด้วยความรักใคร่ทันที
"เหนื่อยไหมครับลูก ใครมาส่ง" ชายวัยกลางคนถามขึ้น
"ลี่กับหลินค่ะ"
"ให้เพื่อนมาส่งอีกแล้ว ทำไมหนูไม่ขับรถเองล่ะลูก" เดรคเอ่ย ทำให้มีนารีบอ้อนพ่อตัวเองทันที เพราะเดรคมักจะคอยบอกให้เธอขับรถไปเรียนเองอยู่ตลอด แต่มีนาเป็นคนไม่ค่อยชอบขับรถสักเท่าไร เนื่องจากสายตาเธอทั้งสั้นและเอียง เวลาขับรถจึงรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ เพราะถึงจะใส่คอนแท็กต์เลนส์สายตา แต่คอนแท็กต์เลนส์ก็ไม่ได้ช่วยในเรื่องสายตาเอียงอยู่ดี
"มีนายังไม่อยากขับค่ะ"
"ตลอดเลย แล้วแบบนี้จะมีใบขับขี่ไปทำไม"
"ไม่บ่นสิคะ บ่นเยอะ เดี๋ยวแก่ไวนะคะ"
"เดี๋ยวเถอะ" เมื่อเห็นว่าลูกสาวเปลี่ยนเรื่องหลอกต่อว่า เดรคก็คาดโทษคนเป็นลูกในทันที โดยในขณะที่สองพ่อลูกกำลังนั่งคุยเล่นกันอยู่
"กลับมาแล้วเหรอ" เสียงเมษาดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ทั้งสองหันไปมอง แล้วก็เป็นเสียงเดรคที่โวยวายขึ้น
"เม! แอบไปซ่อมรถพี่อีกแล้วเหรอ" ชายวัยกลางคนมองหน้าถามคนรักที่มักจะชอบแอบไปซ่อมนั่นซ่อมนี่ที่รถของเขาอยู่บ่อย ๆ
"ก็มันไม่มีอะไรทำ" เมษาตอบกลับหน้าตาย
"ให้ตายเถอะ แค่อู่ที่เปิดให้ ยังทำไม่พออีกหรือไง" เดรคถาม ซึ่งหลังจากที่คลอดมีนาได้ห้าหกปีจนเด็กน้อยเริ่มโตขึ้น เมษาก็เริ่มขอให้เดรคเปิดอู่ซ่อมรถให้เธออีกครั้ง เพราะเธอเหงาเวลาที่ลูกไปโรงเรียน เมษาขอจนเดรคยอม เขาเปิดอู่ซ่อมรถเล็ก ๆ ให้ภรรยาจอมนิ่ง โดยที่ใช้ออฟฟิศเดียวกัน เนื่องจากเดรคก็ผันตัวมาทำธุรกิจการส่งออกสินค้าและนำเข้ารถหรูเข้ามายังภายในประเทศ โดยธุรกิจทุกอย่างในตอนนี้ของพวกเขากำลังไปได้สวย
"อืม ไม่พอ"
"เม!"
"แหะ ๆ อย่าทะเลาะกันสิคะ..."
"...พ่อขา อย่าดุแม่" มีนารีบหันไปอ้อนพ่อตัวเองทันที ทำให้เดรคได้แต่ส่งสายตาคาดโทษไปยังภรรยาตัวเองไว้ ด้านเมษาก็ไม่สนใจอะไร เดินตรงเข้าไปนั่งลงบนโซฟาที่มีสามีกับลูกสาวนั่งอยู่
"วันนี้ใครมาส่ง" เมษาหันถามมีนาขึ้น
"ถามเหมือนพ่อเลย ฮ่า ๆ ลี่กับหลินค่ะ"
"เพื่อนวนมาส่งอีกแล้วเหรอ"
"ค่ะ ตอนแรกหนูบอกจะกลับเองแล้ว แต่สองคนไม่ยอม"
"แล้วเมื่อไรจะขับรถไปเอง"
"เอ่อ..."
"เราควรจะขับรถไปเรียนเองได้แล้ว ไม่ใช่ปล่อยให้เพื่อนขับรถวนมาส่งแบบนี้เกือบทุกวัน"
"..." มีนาก็นิ่ง เดรคที่เห็นแบบนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะแทรกขึ้น
"ไม่เป็นไรหรอกเม เดี๋ยวพี่..." ยังไม่ทันที่เดรคจะพูดจบ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็ต้องชะงักไปหลังจากที่เจอสายตาคมกริบของเมษาที่มองมายังตัวเอง
"รถก็มี ใบขับขี่ก็มี" เมษาหันไปมองหน้าพูดกับลูกสาวตัวเองต่อ เธอต้องการให้มีนาดูแลตัวเองได้มากกว่านี้
"มีนาไม่อยากขับรถค่ะ มีนาสายตาไม่ดี"
"งั้นก็ไปเลสิกสายตา"
"มีนากลัว..."
"แล้วจะต้องให้เพื่อนขับรถมาส่งที่บ้านแบบนี้อีกนานแค่ไหน เราเรียนปีสองแล้ว ควรจะดูแลตัวเองได้ดีกว่านี้นะ" ฟังดูอาจจะดูเหมือนเป็นการดุ แต่แท้จริงแล้ว มันเต็มไปด้วยความห่วงใยจากคนเป็นแม่ที่อยากจะให้ลูกสาวได้เติบโตด้วยตัวเองสักที ไม่ใช่ยังคงเป็นเด็ก ให้เพื่อนขับรถมาส่งที่บ้าน ซึ่งเดรคกับมีนาเองก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยพวกนั้น
"มีนารู้ค่ะ แต่มีนาไม่มั่นใจจริง ๆ เวลาที่จะต้องขับรถคนเดียวไกล ๆ " ถึงบ้านของเธอกับมหา'ลัยจะไม่ได้ไกลกันมาก แต่ทว่า...มันก็ไม่ได้ใกล้เท่าที่ควร ขับรถเกือบชั่วโมงอยู่เหมือนกัน ยังไม่รวมเวลารถติด...
"งั้นก็ไปอยู่คอนโด" เมษาเอ่ย ทำเอาเดรคหันขวับไม่เห็นด้วย
"ไม่นะเม! อันนี้พี่ไม่เห็นด้วย"
"ถ้ามีนาได้อยู่คนเดียว ลูกจะโตขึ้นไปเอง"
"แต่..."
"อยากอยู่คอนโดไหม" เมษาหันถามลูกสาวตัวเล็กอย่างไม่คิดสนใจสามีตัวสูง
"..." มีนาก็นิ่ง เธอไม่อยากที่จะออกไปอยู่คนเดียวสักเท่าไร ก็อย่างที่แม่เธอคิดนั่นแหละ มีนาเป็นเด็กค่อนข้างติดบ้าน บางทีก็เหมือนลูกคุณหนูที่ทำอะไรเองไม่ค่อยเป็น จากการเลี้ยงดูที่แสนประคบประหงมของพ่อของเธอ
"มีนา"
"มีนาไม่อยากไปอยู่คนเดียวค่ะ"
"แล้วเมื่อไรจะโตสักที เราอายุยี่สิบแล้ว แต่ทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง จะเอาตัวรอดได้ไหม ถ้าวันหนึ่งพ่อแม่ไม่อยู่"
"ทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะคะ อย่าพูดแบบนี้สิ มีนาไม่ชอบ"
"เพราะเราไม่รู้อนาคตไง แม่อยากให้มีนาโตกว่านี้นะ" เมษามองหน้าบอกคนเป็นลูกน้ำเสียงจริงจัง มีนาที่ได้ยินก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่มี
"งั้นก็ได้ค่ะ มีนาย้ายไปอยู่คอนโดก็ได้" สุดท้ายเจ้าของใบหน้าใสก็ต้องพยักหน้าตอบด้วยความเข้าใจในเจตนาของแม่ตัวเองที่อยากให้เธอได้ลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองดูบ้าง
"เดี๋ยวก่อน พ่อไม่เห็นด้วยนะ..."
"...เม อันนี้พี่ไม่เห็นด้วย" เดรคคัดค้าน
"เราควรให้ลูกออกไปใช้ชีวิตเองบ้าง"
"พี่เข้าใจสิ่งที่เมกำลังจะสื่อ แต่ว่าลูกไม่เคยออกไปอยู่คนเดียว มันไม่อันตรายเกินไปหน่อยเหรอ"
"..." เมษาก็นิ่ง
"พี่ไม่อยากให้เมเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานให้ลูก โอเค ในช่วงวัยรุ่น เมอาจจะผ่านอะไรมาด้วยตัวเองได้ แต่ลูกไม่ใช่ไง คนเรามันต่างกัน" หลังจากที่เดรคพูดจบ ภายในห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันที ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของเมษาจะดังขึ้น
ครืดดด ~
เฟียร์
หญิงวัยกลางคนชะงักไปพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
ติ้ด
"อืม"
(เธอโทรมาเหรอ)
"ใช่"
(มีอะไรหรือเปล่า)
"..."
(เมษา)
"ฉันอยากให้มีนาย้ายไปอยู่คอนโด..."
(พี่เดรคไม่ยอมละสิ)
"อืม สิ่งที่เขาพูดมา...ก็ถูก" เมษาบอกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนลงพร้อมกับจ้องมองไปยังสามีตัวเอง
(ทะเลาะกันเหรอ)
"ไม่หรอก ก็ใช้เหตุผลคุยกัน"
(อ้อ แบบนั้นก็ดีแล้ว...)
(...แล้วมีนาว่าไงบ้างล่ะ)
"ก็ยอมแล้ว"
(แล้วปัญหาตอนนี้มันคืออะไร)
"พี่เดรคกลัวมีนาเป็นอันตราย เพราะไม่เคยไปอยู่คนเดียว"
(อ่า เข้าใจแล้ว เธอเองก็คิดไม่ตกเรื่องนี้สินะ)
"อืม"
(งั้นเอาแบบนี้ไหม ให้ไปอยู่คอนโดเดียวกับโซ่สิ อย่างน้อยเวลามีอะไร มีนาก็ยังพึ่งพาลูกฉันได้) เฟียร์เสนอขึ้น ทำเอาเมษาชะงักไปด้วยความสนใจ ยังไงเธอก็ยังอยากให้มีนาได้ออกไปลองใช้ชีวิตเองอยู่ดี
"เอาแบบนั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้..."
(เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันบอกให้โซ่ไปรับน้องที่บ้านแล้วกัน ให้โซ่ติดต่อพาไปดู เหมือนเจ้าของจะรู้จักกับเซนนะ แล้วก็น่าจะรู้จักโซ่ด้วย)
"จะรบกวนโซ่เกินไปหรือเปล่า"
(ไม่เลย เธอก็รู้นิสัยลูกชายฉัน ดีซะอีก ได้อยู่ใกล้ ๆ กัน เวลามีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน) เฟียร์เอ่ย ทำให้เมษาขานตอบกลับไปด้วยความเริ่มโล่งใจที่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้มีนาไปอยู่คอนโดคนเดียวโดด ๆ โดยหลังจากที่พูดคุยกับเพื่อนสนิทของตัวเองเสร็จ หญิงวัยกลางคนก็หันไปพูดคุยเอ่ยบอกกับสามีและลูกสาวที่ยืนอยู่
"แม่คุยกับน้าเฟียร์แล้ว ตกลงจะให้เราไปอยู่คอนโดเดียวกับพี่โซ่นะ เวลามีปัญหาอะไร จะได้มีพี่โซ่คอยช่วยดู"
"จะเอาแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม" เดรคถามย้ำคนรัก
"อืม" เมษาก็พยักหน้าตอบกลับพลางหันไปมองหน้าลูกสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่
"ลองไปใช้ชีวิตเองดูบ้าง แม่เชื่อว่ามันจะทำให้เราโตขึ้น และกล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองมากขึ้น"
"ค่ะ" มีนาที่รับรู้และเข้าใจทุกอย่างก็พยักหน้าตอบกลับคนเป็นแม่
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่โซ่จะมารับไปดูห้อง ไม่ได้มีธุระที่ไหนใช่ไหม" เมษาถาม มีนาก็ส่ายหน้าตอบกลับ
"ไม่มีค่ะ" แม้จะตอบกลับไปแบบนั้น แต่ภายในใจของร่างบางก็อดที่จะรู้สึกบางอย่างขึ้นมาไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่ามันผิด แต่ว่า...เธอก็อดที่จะรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้กับการที่จะได้ใกล้ชิดรุ่นพี่ที่ตัวเองรู้สึกดีด้วย
- ผู้เขียน
