"โซ่" เสียงรดาเอ่ยเรียกผมดังขึ้นทำให้ผมได้สติหันไปมองยังคนด้านข้างที่กำลังมองหน้าผมอยู่ด้วยแววตาไม่พอใจ
"รดาเรียกตั้งหลายทีแล้ว ทำไมไม่ตอบ"
"โทษที" ผมได้แต่ตอบกลับแบบนั้นทั้งที่ยังคงมองตามน้องมีนาที่เดินตรงไปยังซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ไม่ไกล หน้าน้องดูซีด ๆ จนผมอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้แถมเมื่อกี้ก็ถูกประตูลิฟต์กระแทกเข้าใส่แรงอยู่ไม่น้อยอีกต่างหาก
"ขอโทษรดา ก็มองหน้ารดาสิ" คนด้านข้างยังคงใส่อารมณ์พูดกับผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด ผมจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้ารดาที่วันนี้ดูอารมณ์ร้อนกว่าทุกครั้ง
"ทำไมวันนี้รดาดูหงุดหงิดง่ายจัง...เป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้น รดาที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักเริ่มเปลี่ยนท่าทาง
"กะ...ก็รดาเจ็บ"
"หื้อ?"
"รดายังแสบ ๆ อยู่เลย...ที่โซ่ทำ" ทันทีที่เรียวปากสวยเอ่ยจบ ผมเองก็เลิกสนใจน้องมีนาทันทีพร้อมกับเอ่ยถามรดาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"แสบมากหรือเปล่า เอายาแก้อักเส
