บทที่4.พระลอตามไก่!

1552 คำ

หญิงสาวพร่ำร้องขอในใจ เธอเหนื่อยแทบขาดใจ หัวใจเหมือนจะขาดรอนๆ เกมสวาทดุเดือดเลือดพล่านแบบนอนสต็อป!! อาเธอร์คลุกเคล้าเธอไม่เลิก แต่เวลานี้เธอคงเหนื่อยจับจิต เธอต้องตายแน่ๆ หากชายหนุ่มไม่หยุดลงสักที เธอกรีดร้องจนเสียงแหบ เนื้อตัวเต้นกระตุกหลายครั้งหลายหน... เธออยากนอน เธออยากหลับ... แต่คนบ้าพลังยังไม่รู้สึกอิ่ม...เขาชักชวนเธอเล่นรัก!! และเธอเองก็ขัดไม่ได้ เผลอคล้อยตามเขาไปทุกที... เช้าวันใหม่... “อูยยย...” หญิงสาวครางเสียงหลง เมื่อผวาตื่นขึ้นมาแล้วรีบพลิกตัว ร่างกายเธอปวดเมื่อยไปหมด กระดูกกับเนื้อ เหมือนจะแยกออกจากกัน เกิดอะไรขึ้น? เธอนอนหลับอยู่นี่นา แล้วทำไมเธอถึงได้ปวดเนื้อปวดตัวเช่นนี้ ดวงตากลมโตเหม่อมองฝ้าเพดาน...มันไม่คุ้นตาสักนิด ไม่ว่าจะเป็นสี หรือเครื่องเรือน... เธอนอนอยู่ที่ไหนกันล่ะ... คำถามดังก้องอยู่ในหัว และคำตอบก็ตามมาแบบไม่ต้องถาม ไม่ต้องมีคำอธิบาย อาเธอร์เดินมาใกล้เตียง เมื่อเขามองเห็นการเคลื่อนไหวของนัชชาวี เลยผละจากกองเอกสารที่กำลังคร่ำเคร่ง ลุกขึ้นมามองมองเธอใกล้ๆ “อุ้ย!!” หล่อนผวา เบิกตามองเขาตาโตๆ “ออกไปไกลๆ นะตาบ้า!!” หญิงสาวตวาดแหว หน้าเธอแดงแปร๊ด!! เมื่อระลึกความหลังได้ในนาทีแรกที่เห็นหน้าชายหนุ่ม เธอเพิ่งรู้สึกโหวงๆ ตลอดร่างกาย ไม่อยากจะเชื่อ!! ทั้งที่ระวังตัวอย่างเหนียวแน่น เธอยังพลาด... “อ้าว!! ไล่กันเสียอีก...” ชายหนุ่มพูดกลั้วเสียงหัวเราะ ทอดสายตาอ่อนเชื่อมมองหนอนตัวอ้วนกลางเตียง เมื่อนัชชาวีตลบผ้าห่ม คลุมตัวแล้วก็กลิ้งตัวหนีไปชิดริมเตียงไกลจากที่เขายืนอยู่ “ไม่คิดจะลุกอาบน้ำเหรอ นอนจมเหงื่อแบบนั้นเหม็นแย่” เขาแสร้งพูดไปอย่างนั้นเอง กลิ่นของหล่อนหอมชื่นใจ แม้จะหมักหมมไว้ข้ามคืน “ช่างฉัน ไปไกลๆ นะ” หล่อนยังตวาดไล่ไม่หยุด อาเธอร์จึงไหวไหล่ เขาเดินย้อนกลับไปที่เดิม งานกำลังติดพันและเขาต้องเร่งสะสาง หญิงสาวยกโปงผ้าขึ้น มองชายหนุ่มที่ก้มหน้ามองคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค ก่อนจะเบ้ปากใส่... เธอค่อยๆ คลานลงจากเตียง...เป้าหมายคือห้องน้ำกว้าง เพื่อล้างคราบต่างๆ ที่ติดแน่นอยู่ในร่างกาย เธอรู้สึกถึงความเหนอะหนะตรงระหว่างขา ขยะแขยงจนอยากจะอาเจียน พร้อมกับเข่นเขี้ยว เคี้ยวฟัน อยากจะซัดชายหนุ่มให้คว่ำ เขาฉวยโอกาส!! เขาไม่มีสิทธิ์ และเธอไม่ได้เต็มใจ เหรอ? แม้จะพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ความเป็นจริงสิ่งที่เธอสูญเสียไปไม่อาจเรียกกลับคืน เขาเป็น ‘สามี’ หากเพราะความรักจึงเกิดงานวิวาห์ขึ้นมา นัชชาวีจะไม่เสียใจเลย แต่นี่...เธอไม่ได้ ‘รัก’ ไม่แม้แต่ ‘ชอบ’ แต่เผลอคล้อยตามเขาได้ยังไง ทั้งที่ตั้งใจเป็นมั่นเป็นเหมาะ ร่องรอยบนตัวเห็นแล้วอยากกัดลิ้นตัวเองตาย!! หมอนั่นทิ้งหลักฐานไว้บนร่างกายเธอ แทบทุกตารางนิ้ว ไม่ว่าจะเป็นรอยจูบ!! รอยมือ...เขาฟัดเธอร่างแทบแหลก...ไม่ถนอมเธอสักนิด ผิวของเธอขาวปานหยวกกล้วย และบอบบาง มันจึงเกิดริ้วรอยได้ง่ายๆ และคงอีกนานกว่ามันจะลบเลือน “ชึ่ย!! ตาบ้าซาดิสม์!!” หญิงสาวขัดล้างเนื้อตัว มือเธอถูไปตามร่างกายแรงๆ หวังให้คราบไคลต่างๆ หลุดร่อนออกไป แต่ก็ได้แค่คิด น้ำทำความสะอาดได้แค่ภายนอก ไม่สามารถชะล้างคราบที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ ความทรงจำยังคอยย้ำเตือน ร่างกายเธอมีราคี ไม่สะอาดเหมือนเก่า ‘ช่างมัน!!’ นัชชาวีเชิดหน้าขึ้น เธออาบน้ำแต่งตัว ไม่เหลือบสายตาไปมองอาเธอร์ให้ขุ่นใจ หญิงสาวทำเฉยชา เชิดหน้าขึ้น เดินไหล่ตรง...และดูเหมือนอาเธอร์ก็ไม่ได้สนใจเธอ แม้กระทั่งออกมาพ้นสายตาเขา เขาก็ยังไม่รู้ว่าเธอหายไป... อารมณ์โกรธ อารมณ์น้อยใจ หรืออารมณ์ไหนสักอย่าง ผลักดันให้นัชชาวีฉีกกฎการห้ามของบิดาอีกครั้ง เธอหนีอาเธอร์ไปเที่ยวในผับ!! แต่เขาคงไม่สนใจเหมือนเดิม หญิงสาวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟันจึงสนุกสุดเหวี่ยง! หล่อนโยกตัวตามเสียงเพลง ร่ายลีลาแบบสุดโต่ง เมื่อแอลกอฮอล์เข้าไปแทนที่ในกระแสเลือดเกือบเต็ม100% ประชดล้วนๆ ชายหนุ่มหล่อเหลา รูปร่างสะดุดตา เดินผ่านประตูบาร์เข้ามาด้านใน เขากราดตามองหาเป้าหมาย เพิ่งจะรู้ว่านัชชาวีแอบหลบสายตาบอดี้การ์ด ออกมาวาดลวดลายอยู่กลางฟลอร์ แถมดื่มเครื่องดื่มต้องห้ามสำหรับผู้หญิงคออ่อน ชายหนุ่มส่ายศีรษะ เมื่อมองเห็นเป้าหมายในสายตา เขาเดินไปทรุดนั่งบนเก้าอี้ สายตาจับจ้องคนสวย ที่กำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายทุกคนที่อยู่ในนี้... ต้องยอมรับจากใจจริง...นัชชาวีนี่เด็ดดวงสุดจะบรรยาย!! สะโพกเพรียวของหล่อน ส่ายร่อนเหมือนกลีบดอกไม้ที่ปลิดปลิวหลุดจากขั้ว ร่วงหล่นบนพื้นโลก...สวยงามจนแม้แต่คนตายยังฟื้น หากได้เห็นนัชชาวีเต็มตา... อาเธอร์ตาค้าง เขาเริ่มหงุดหงิด แม่นั่นไม่รู้หรือไง? ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มๆ เกือบทั้งบาร์!! แค่เพียงแค่จินตนาการ...ว่ามีไอ้หนุ่มตาดี สอดส่ายตามองสัดส่วนที่เขาเคยเห็น แค่นี้อารมณ์ที่นิ่งสนิทก็เริ่มเดือดปุดๆ แถมแม่ตัวดียังโยกย้ายส่ายเอวเหมือนกำลังยั่ว!! ไอ้ลูกชายตัวดีที่นอนนิ่งมาตลอดกลับผงาดผึ่ง!! อยู่ใต้กางเกงเนื้อดี จนเขาเริ่มอึดอัด ต้องขยับตัวผ่อนคลายความตึงตัว ไหนจะหึง!! ไหนจะอารมณ์ขึ้น!! โกรธแทบกระอัก เขาแทบจะกระโจนกระชากหล่อนลงมาจากฟลอร์เต้นรำ แล้วจับกดบนพื้น แทรกร่างกายแข็งขึงลงไปในพื้นที่คุ้นเคย ประกาศให้ชาวโลกรู้กันเสียเลย ไอ้ที่ยักย้ายอยู่นั่น ไม่ใช่คนตัวเปล่า ‘ผัว’ ของหล่อนกำลังนั่งจ้องมองอยู่ตรงนี้เอง นัชชาวีไม่รู้สักนิดว่าอาเธอร์อยู่ในสถานที่เดียวกัน เธอเสียใจ! เธอผิดหวัง! เลยซัดไวน์เข้าไปเกือบหมดขวด ทุกอย่างรอบตัวซ้อนทับกัน เป็นภาพเบลอที่พยายามมองยังไงก็ไม่ชัด เธอปล่อยความเศร้าเต็มที่ เสียงเพลงจังหวะโดนๆ ยิ่งทำให้หญิงสาวอยากปลดปล่อย เธอถูกคุมเข้มอยู่ในสายตาของบิดา และน้องชาย พวกเขาทำเหมือนกับว่าเธอเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ต้องทะนุถนอมอย่างดียิ่ง...แต่ไม่ใช่เลย... นัชชาวีได้เลือดแม่มาเต็มๆ เธอซุกซน และแก่นแก้ว แต่กลับถูกคุมเข้ม จนไม่อาจขยับตัวทำตามอำเภอใจได้ วันนี้เธอเป็นอิสระ เธอเป็นอิสระจากสองหนุ่มนั่น และเป็นวันที่เธอเสียใจที่สุดเช่นกัน เพราะทันทีที่เธอห่างอก บิดาและน้องชาย...ความสาวของเธอก็ถูก ‘สามีป้ายแดง’ นั่นกระชากไปจนหมด...เธอพลาดแค่นิดเดียว แต่กลับถูกจับคลุมถุงชน จนเสียตัวให้กับอาเธอร์จริงๆ เสียแบบไม่มีอะไรเหลือ ตายห่า!!! ให้ตกนรกหมกไหม้ทีเถอะ อาเธอร์สบถลั่นในใจ... เมื่อพบว่ามีไอ้หนุ่มหน้าโง่ ขยับเข้าไปใกล้นัชชาวี มันกำลังมองเธอแบบประเมิน มุมปากนั่นแสยะยิ้มจนน่าเกลียด และเขาไม่มีวันยอมให้มันทำสำเร็จ เมื่อเขายังอยู่ทั้งคน ชายหนุ่มโบกมือเรียกบอดี้การ์ดส่วนตัว อาเธอร์พิ่งรู้สึกว่าบรรดาบุรุษที่หน้าตาโหดๆ มีประโยชน์ก็วันนี้ หลังจากพวกเขาเฝ้าติดตามอาเธอร์มาเท่าอายุ... “เขี่ยไอ้เวรนั่นออกห่างๆ ยัยนั่นให้ทีสิ” เขาชี้นิ้วไปที่ไอ้หนุ่มโชคร้ายที่คิดว่าตัวเองกำลังโชคดี มือเรียวสวยกุมแก้วไวน์แน่น...หากมันแตะต้องนัชชาวีมันไม่ได้อยู่ถึงพรุ่งนี้เช้าแน่ๆ เขามั่นใจ ดวงตาสีดำสนิทที่ใครๆ ก็หลงใหลหากเผลอตัวสบตากับอาเธอร์ เวลานี้มันขุ่นมัวเต็มไปด้วยเค้าพายุฝน ชายหนุ่มจ้องมองไปที่กลางฟลอร์ตาไม่กระพริบ ยัยบ้านั่นหนีเขามาเพื่อดื่ม กับเต้นรำอย่างนั้นเหรอ? ทำตัวเหมือนเด็กๆ ทั้งที่อายุมากกว่าเขาแท้ๆ นัชชาวี ดีม่า เบนิคอฟ สาวสวยที่เขาเคยเห็นผ่านตา และยอมรับว่าเธอสวยไม่มีที่ติ ไม่ว่าจะผมสีบลอนด์ทองนั่น ดวงตาสีเขียวนั่นก็อีก หล่อนเป็นลูกครึ่งที่มีส่วนผสมลงตัว และสวยที่สุดเท่าที่อาเธอร์เคยเห็นผู้หญิงมา ผิวของนัชชาวีเนียนนุ่มขาวปานหยวก ไม่มีกระ หรือไฝฝ้า ให้รำคาญตา กลิ่นตัวเธอหอมเหมือนดอกไม้ป่าต้นฤดูร้อน หอมเย้ายวน ชวนให้ค้นหา และไม่อยากผละออกห่าง ไม่คิดว่าตัวเองจะบังเอิญโชคดี ได้เป็นมีความทรงจำหวานๆ กับหล่อน มันไม่ได้เป็นความจริงในครั้งนั้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more