16
1107 คำ
สตีฟหันมองประตูแล้วก็ดึงร็อกออกให้ห่างจากเธอไปพลางบ่นไปพลาง “ป้าหวีครับ มาทำไมเนี่ย ยิ่งยุ่ง ๆ วุ่นวายอยู่ด้วย”
“ป้าไม่มาจะได้เห็นหรือไงว่าหลานป้าทำอะไรกันอยู่น่ะ แล้วนี่เอาผู้หญิงมาสวิงกิ้งลิงโก้สตาร์กันอีกแล้วใช่ไหม โถ หลานฉัน ทำไมฝักใฝ่หมกมุ่นกับเรื่องพวกนี้จังเลยก็ไม่รู้”
“ไม่ใช่ครับ” ไมค์รีบบอกว่า “คนนี้แฟนร็อกหรอกครับป้า แล้วพวกเราก็ไม่ได้กำลังสวิงกันครับ กำลัง...”
ธาราทิพย์ส่ายหน้าบอกพร้อมโวยว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงซวนขนาดนั้นที่จะเป็นแฟนอีตาร็อกนี่ และพอเห็นคนนอกในบ้านหัวสมองก็ไวพอจะร้องให้เธอขอความช่วยเหลือ สบโอกาสอ้าปากเตรียมร้องให้ทางนั้นรู้ว่าเธอถูกกักขัง แต่ร็อกไวกว่าเขาหลุดจากแรงดึงของเพื่อนได้ก็พุ่งตัวไปดึงเธอเข้าหาตัวแล้วปิดปากจูบในทันที
ป้าหวีร้องขึ้นอีกครั้งโบกมือไม้พร้อมไล่ “บัดสีบัดเถลิงจริง ๆ เลย ไป ๆ พากันเข้าห้องไปได้แล้ว มายืนทำอะไรกันตรงกลางบ้านนี่อยู่ได้ น่าเกลียด”
ร็อกไม่รอใครไล่หรืออนุญาตเขาทั้งนั้น จัดแจงกระเตงอุ้มเธอไม่ยอมให้ปากเป็นอิสระจากกัน แล้วพาเข้าห้องในวินาทีต่อมา ธาราทิพย์ดิ้นรนสู้ไม่ถอยแม้ปากของเธอจะถูกร็อกทาบปิดอยู่ตลอดก็ตามที มือเท้าเธอยังเป็นอิสระอยู่
สภาพของทั้งคู่จึงดูแทบไม่ได้ตอนที่กระเตงพาออกจากตรงกลางบ้านไป และเมื่อร็อกยอมคลายปากออกตอนที่หลุดมาจากกลุ่มคนตรงกลางบ้านมาแล้วนั้น อารมณ์โมโหของเธอก็ยังคงค้างคาจากเมื่อครู่
เอาล่ะ เธอขอต่อยปากไอ้ฝรั่งนี่สักทีเถอะ คิดแล้วก็ยกมือไม้จะต่อยแต่ก็ถูกกันได้ทันไปเสียทุกท่า ร็อกคล้ายว่าอารมณ์จะค่อย ๆ เย็นลง เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง เขามองอาการสู้ไม่ถอยของเธอนิ่งเดี๋ยวเดียว ก็ค่อยเข้ามาตรึงใบหน้าที่มองออกชัดว่าโมโหสุดขีดของเธอไว้นิ่ง ๆ แล้วก้มลงประทับจูบอีกที รอบนี้จูบจากเขาเหมือนกับน้ำแข็งดับโทสะในกายเธอ
แต่แล้วน้ำแข็งเย็น ๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นน้ำมัน จนอารมณ์ที่กำลังจะเย็นลงลุกฮือขึ้นอีกครั้งด้วยรสจูบนั้น
ร็อกเปิดปากเธอแล้วใช้ลิ้นซุกไซ้ไล่ต้อนเธอ ธาราทิพย์ไม่หนีเธอเองก็ตวัดลิ้นสู้ไม่ถอยเช่นกัน ก่อนจะพบว่าตัวเธอนั้นถอยหลังหงายลงไปนอนบนที่นอนของเขาแล้ว โดยมีร่างหนาหนักของร็อกตามลงมาทาบทับเอาไว้ และจูบของเขาก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไปไม่ยอมหยุด
นานแค่ไหนไม่รู้เขาถึงได้ค่อย ๆ ผละออกห่างเพื่อมองสบตากับเธอ ธาราทิพย์เห็นดวงตาของเขาเป็นสีเข้มขึ้น ยังไม่ทันได้สังเกตไปมากกว่านั้น ร็อกก็ขยับใบหน้าของเขาลงมาหาอีกครั้งแต่เปลี่ยนจุดหมายเป็นที่ลำคอของเธอ
เขาทาบปากที่ออกร้อนตรงผิวเนื้อที่มีชีพจรเต้นตุบ ๆ อยู่ใต้นั้นอย่างเชี่ยวชาญ ชนิดที่เธอแอ่นลำตัวเข้าหาเขา รู้สึกได้ถึงเนื้อตัวที่ร้อนเหมือนเลือดกำลังกลายเป็นลาวาไหลเวียนไปมาในร่างกาย ปากของเขาทำหน้าที่ปลุกเร้า มือของเขาล้วงเข้ามาในชายเสื้อของเธอเพื่อนวดเฟ้นแผ่นหลังอย่างเนิบช้า และมันน่าหวั่นใจคือทุกสัมผัสนั้นสัมพันธ์กับปากของเขาเอามาก ๆ มากเสียจนเธอหลงเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนั้น
ร็อกดึงชายเสื้อของเธอเปิดออกแล้วลากมือกอบกุมทรวงอกของเธอ และตอนนี้เองที่ธาราทิพย์เริ่มรู้ตัว หญิงสาวสะดุ้งเฮือกแล้วงอตัวกระแทกที่กลางลำตัวของเขา แต่ร็อกไวกว่ามาก เขาหลบทันแล้วตรึงแขนของเธอไว้ตรงเหนือศีรษะทั้งสองข้าง ธาราทิพย์เห็นว่าตัวเองสู้แรงของเขาไม่ได้ ทั้งยังหวั่นไหวไปกับเขาแล้วด้วยก็ใช้เสียงเข้าข่มทันที
“หยุดนะ”
ร็อกมองเธอด้วยสายตาเข้มเป็นประกายก่อนถามเย้าแหย่กลับมาด้วยน้ำเสียงที่เธอฟังแล้วหงุดหงิดไม่น้อย
“เมื่อกี้ไม่เห็นบอกให้หยุด”
ธาราทิพย์รู้สึกได้ถึงริมฝีปากของตัวเองที่บวมเจ่อจากรสจูบของเขา เธอเม้มปากแล้วก็คิดไปว่าเมื่อครู่เธอเคลิ้มไปหน่อย แต่ตอนนี้เธอรู้สึกตัวแล้ว แต่จะให้ตอบไปอย่างนั้นได้อย่างไรว่าจูบของเขานั้นมันเพลิดเพลินมาก มากเสียจนเธอเสียการควบคุมตัวเองไปเลย
“ก็คุณจูบฉันจนแทบจะกลืนลงท้องไปแบบนั้นจะให้ฉันเปิดปากบอกตอนไหนล่ะ ปล่อยฉัน”
ร่างกายเย้ายวนที่เปิดท่อนบนจนเห็นบราไม่ได้อยู่ในสายตาของร็อก เขาไม่ได้ถือโอกาสมองเรือนร่างของเธอ แต่กำลังมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธออยู่ และในนาทีนั้นเองที่ธาราทิพย์เห็นตัวเองนอนระทวยที่ในดวงตาของร็อก ศิงขริน โรเจอร์ ราวกับว่าอีกไม่นานเธอจะถูกขังที่ในนั้นไปตลอดอย่างไรอย่างนั้นเลยทีเดียว
“ปล่อย”
ตัดสินใจสั่งเสียงแข็งอีกที ร็อกยอมปล่อยเธอในที่สุดแล้วดึงชายเสื้อของเธอกลับลงมาให้อีกด้วย
น่าซึ้งใจตายเลย
ธาราทิพย์คิดในแง่ร้ายไว้ก่อน
“วันนี้ฉันจะนอนที่ห้องนี้คนเดียว”
“อ้าว แล้วผมล่ะ”
“ไปนอนที่อื่นเลย คุณทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนอื่น”
ร็อกมองยิ้ม ๆ แล้วแก้ต่างให้ตัวเองไปว่า “ก็คุณจะร้องขอให้ป้าของสตีฟช่วย”
“แล้วฉันไม่มีสิทธิ์หรือไง ฉันถูกกระทำนะ ฉันถูกเอาตัวมากักขัง คุณแล้วก็พวกเพื่อน ๆ คุณมันแย่มากที่ทำกับฉันแบบนี้” พูดแล้วก็รู้สึกอัดอั้นตันใจ ธาราทิพย์ร้องไห้ออกมาในที่สุด แล้วก็ระบายออกมาหมดว่าชีวิตของเธอเป็นอย่างไรที่ผ่านมานี้
เรื่องเพื่อน เรื่องแฟน เรื่องที่ตัวเองต้องต่อสู้ดิ้นรนสู้ชีวิตแต่แล้วชีวิตของเธอกับสู้ตอบกลับมา ซึ่งก็ฟังไม่เป็นภาษาเท่าไรนัก
- ผู้เขียน
