13
1101 คำ
“ทำไมถึงยิ้ม”
“นั่นดิ”
“หรือว่า”
“เพราะเอเชียเกิร์ลที่เอ็กซ์ ๆ นั่น ก็แหม แม่งน่ารักขนาดอะ ว่ามะ ว่ามะ”
สตีฟพูดเองคนเดียวทั้งหมดนั่นเลย ทั้งถาม ทั้งตอบเองแล้วก็เสียงดังมาก ๆ อีกด้วย ไม่วายขยิบตาส่งสัญญาณให้เพื่อนที่นั่งฟังเงียบ ๆ ช่วยตอบรับตนหน่อย
“จริง” เดเนียลตอบรับง่าย ๆ ไมค์กับเจมี่เองก็พยักหน้าตาม สตีฟบอกต่อจากนั้นอีกประโยค “ดูตะมุตะมิดีนี่หว่า"
“น่ารำคาญไม่ว่า...จูบก็ไม่ได้เรื่อง” ร็อกบ่นแล้วละคำท่อนหลังไว้ในใจคนเดียว คิดแล้วก็อดยิ้มออกมาอีกไม่ได้
“น่ารำคาญจริงดิ แล้วทำไมพี่ร็อกถึงได้ย้ายเชลยสาวจากห้องขังเอาเข้าห้องตัวเองไปแล้วล่ะครับ” สตีฟถามไปแล้วไม่รอคำตอบ ถามออกไปใหม่ว่า “ปกติพี่ร็อกอะ พี่ร็อกไม่ชอบให้ใครไปยุ่มย่ามในห้องส่วนตัวไม่ใช่หรือ สาวไหนมาบ้านก็จะมีห้องเชือดต่างหากเลยนี่ นา ห้องนอนเป็นเขตหวงห้ามของคนนอกไม่ใช่หรือครับ นี่อะไรเอาเข้านอนเฉยเลย ไม่ได้คิดอะไรใช่ไหมเนี่ย หมูจะหามอย่าเอาพานเข้าไปสอด”
ฮอลล์เลิกคิ้วกับสุภาษิตของสตีฟ เบื่อจะแก้ให้เต็มทีแล้ว
“เรื่องของกูไหมตีฟ” ร็อกทำขรึมแล้วรีบแก้ไปว่า “แล้วกูก็ไม่เคยเอาใครมานอนในบ้าน มึงอย่ามามั่ว”
“นั่นแน่ ประโยคนี้ร็อกพูดเสียงดังมาก ๆ ด้วยอะ เหมือนอยากสร้างภาพให้ตัวเองดูใส ๆ ซิง ๆ ผู้หญิงเขาไม่ชอบหรอกนะใส ๆ ยังไม่เคยอะ” สตีฟยังยั่วไม่เลิก ก่อนยกมือป้องปากไปทางห้องนอนของร็อกที่มีธาราทิพย์อยู่ข้างในนั้น “สบายใจได้เลยนะธารา คุณเข้าไปในนั้นเป็นคนแรกและจะเป็นคนเดียวไปจนตลอดชีวิต” ตอนท้ายสตีฟยังพยายามใส่ลูกคอแบบนักร้องดังอีกด้วย
“อะไรของมึงตีฟ จับผิดกูอยู่ได้” ร็อกบอกปัดคล้ายแก้เก้อก่อนทำทีมองไปทางอื่นแล้วว่า “ผู้หญิงแม่งน่าก็รำคาญหมดนั่นแหละวะ”
“คนอื่นอาจใช่นะที่น่ารำคาญ แต่คนนี้น่ารำคาญจริงอะ” สตีฟยังคงถามยั่วแล้วยิ้มยียวนให้ร็อกอีกด้วย “ไม่เหมือนรำคาญเลยนะ ว่าไหมเพื่อน”
ร็อกเดินหนี เพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงต่อปากต่อคำกับเพื่อนจอมป่วนกวนประสาทอีกต่อไป แต่แล้วก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจเท่าไรเลย และมุมปากของเขาก็เอาแต่จะยิ้มอยู่นั่นอย่างที่สตีฟตั้งข้อสังเกตจริง ๆ ด้วย
ไม่รู้จะยิ้มทำไมแล้วก็รู้สึกอารมณ์ดีจนผิดปกติ
ก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ดีเรื่องอะไร
จะใช่เรื่องจูบหวาน ๆ ของแม่สาวเอเชียที่เขาหลอกตัวเองว่าไม่ได้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้
นั่น! เขายิ้มอีกแล้ว
ร็อกจำต้องข่มมุมปากให้มันคว่ำลง ใบหน้าของเขาเลยดูพิลึกจนคนงานที่ด้านล่างเห็นเข้าแล้วไม่วายต้องมองซ้ำอีกหลาย ๆ รอบ นึกงงว่านายของตนนั้นยังคงปกติดีอยู่หรือไม่ ทำไมใบหน้าแปลกพิลึกเช่นนั้น
“ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วใช่ไหมเฌอ”
“ก็ถ้านับตั้งแต่เฌอแยกจากมันมาเลยไปนานแล้วล่ะ”
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกซัน นี่แจ้งความหรือยัง”
“ยังน่ะสิ กลัวว่ามันจะหายไปพักใจอย่างที่มันบอก เกิดไปแจ้งความว่ามันหายแล้วมันโผล่หัวมาพอดี ตำรวจได้ว่าเราเล่นใหญ่กันแน่ ๆ เลย”
“เล่นใหญ่อะไรกันเฌอ ธาราไม่เคยไปไหนโดยที่ไม่บอกนะ ซันว่าเราแจ้งความคนหายเถอะ”
“เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว มีเรื่องอะไรกันหรือคะ”
อรนุชที่ยืนแอบฟังอยู่ตรงมุมบ้านได้ยินเข้าก็รีบส่งเสียงแทรกเข้ามาปรามทั้งหมดเอาไว้ หากเรื่องไปถึงตำรวจก็อาจจะไม่ดีกับตนไปด้วยนั่นเอง
“ธาราหายไปไหนก็ไม่รู้”
“ตายจริง ธาราหายไปหรือคะ”
เฌอเกลียดเสียงตอแหลนั่นที่สุดเลย ไม่รู้ว่าธาราทิพย์ทนคบกับอรนุชมาตั้งนานหลายปีได้อย่างไร ไม่ปวดหูบ้างเลยหรือ
เฌอมองจ้องอรนุชอย่างจับผิดแล้วพูดกระแทกไปว่า “ใช่ นังธารามันหายไปไหนก็ไม่รู้ แล้วก็ดูผิดปกติมาก ๆ นี่ก็ไม่รู้ว่าโดนใครอุ้มไปหรือเปล่า”
อรนุชมองเฌอแล้วก็หลบสายตาก่อนจะมองไปยังว่าที่สามี บอกหน้าเศร้าไปว่า “ใครจะอุ้มไปได้ ถ้าไม่เต็มใจ ธาราไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ นะจ๊ะเฌอ”
“ธาราไม่ใช่เด็กแล้วน่ะสิ และมันก็ไม่เคยตามใครไปง่าย ๆ แบบคนแถวนี้ และมันก็ไม่เคยไปไหนโดยไม่บอกกันก่อนอย่างที่ซันว่า ถึงได้บอกว่านี่ไงเลยมันดูแปลก”
“เอางี้” อรนุชรีบเสนอตัวก่อนที่สองคนตรงหน้าเธอจะโร่ไปแจ้งความจนทำเสียเรื่องกันไปเสียก่อน
“ส้มมีคนรู้จักที่เขาเป็นนักสืบ เดี๋ยวจะให้เขาช่วยตามหาให้ แบบนี้ดีไหม”
ทั้งเฌอและปฏิภาณต่างมองหน้ากันแล้วถอนใจอย่างไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรเมื่ออรนุชรับประกันว่าแบบนี้ดีกว่าไปแจ้งความอย่างแน่นอน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครยืนกรานจะไปแจ้งความอีกต่อไป สีหน้าพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของอรนุชในทันที
ธาราทิพย์มองเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกย้ายมาไว้ในห้องของร็อก รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดก็ตรงไปหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ ดันประตูห้องออกตรงไปยังห้องเดิมที่เคยนอน แต่ก็พบว่ามันถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาเสียแล้ว
เธอยืนสบถตรงนั้นก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงบอกที่ด้านหลังว่า “อย่าเรื่องมาก ผมบอกว่าไปนอนที่ห้องโน้น หรืออยากลงไปนอนกับคนงานข้างล่างก็ได้นะ ผมจะพาไป”
“นายนี่เผ็ดกลางมากเลยนะรู้ตัวไหม และฉันก็เกลียดคนแบบนี้ที่สุด” ธาราทิพย์เดินกลับไปยังห้องของเขาอย่างเดิม วางของลงก่อนจะมองไปยังเตียงนอน
“จะให้ฉันนอนตรงไหนล่ะ”
“บนเตียงนั่นไง”
- ผู้เขียน
