ตอนที่8 พระรามบอกรัก
992 คำ
หลังจากทานอาหารเย็นที่มีแต่ของโปรดเสร็จ พระรามพาไอรดาพุงป่องไปเดินย่อย วันนี้น้องต้องนอนที่นี่เพราะพระรามคะยั้นคะยอให้คุณหญิงมาระตรีโทรไปขออนุญาตนมอิ่มเรียบร้อยแล้ว เค้าวางแผนอย่างเสร็จสรรพ
"หนูด้าเหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้วค่ะ"เมื่อร่างบางรู้สึกว่าอาหารเริ่มย่อยข้าวเริ่มเรียงเม็ดเธอจึงอยากอาบน้ำพักผ่อน ปากบางจึงทอดบอกคนพี่ออกไป
"ไปครับ…เดี๋ยวคืนนี้นอนห้องพี่นะ เดี๋ยวพี่จะนอนห้องข้างๆหนูเนี้ยแหละ"พระรามบอกตอนที่พาน้องเดินขึ้นไปยังห้องของตัวเอง
"ทำไมไม่ให้หนูด้านอนอีกห้องละคะ"ไอรดาทอดถามด้วยความสงสัยเอวก็ยังโดนพระรามกอดไว้แน่น
"พี่อยากให้ห้องของพี่มีแต่กลิ่นของหนูด้า อบอวลไปด้วยกลิ่นของเด็กสาวที่ชื่อไอรดาครับ"ร่างหนามองเด็กน้อยโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าไปใกล้พร้อมกับบอกด้วยเสียงที่นุ่มนวลชวนขนลุก
"ปากหวาน"นิ้วเล็กส่งเคาะที่ปลายจมูกโด่งของคนพี่ด้วยความเขิน
"ก็เคยชิมแล้วเลยรู้ใช่ไหมละครับว่าหวาน"พระรามขยี้อีกครั้งและครั้งนี้ถึงกับทำให้ไอรดาเขินอายจนหน้าแดงเหมือนคนถูกพิษไข้เล่นงาน ไอรดารีบหันหลังเพื่อจะเดินเข้าห้องนอนทั้งที่ประตูยังไม่ได้เปิดจนหน้าใส่ๆที่เห่อแดงชนเข้ากับประตูอย่างจัง
"อ๊ะ!!จะ เจ็บ"มือเล็กรีบคลำหน้าผากพร้อมอุทานด้วยความเจ็บและเธอยิ่งรู้สึกอายที่ทำอะไรเปิ่นๆออกไปต่อหน้าพระราม
"เฮ้อ!!นอกจากไม่สวยแล้วยังโก๊ะอีก"พระรามแสร้งทำเสียงเหนื่อยพร้อมกับกลั้นขำความเปิ่นของน้องอย่างเอ็นดู
"ไม่สวยก็เรื่องของหนูด้า ถึงไม่สวยอยู่ที่มหาลัยก็มีคนจีบแล้วกัน"ไอรดาเชิดหน้าอย่างมั่นใจว่าตัวเองสวยมากพอพร้อมกับเอ่ยบอกทำให้ใจของพระรามหงุดหงิดจนเผลอกระชากแขนน้องด้วยความแรง
"ใคร?มันเป็นใครที่มาจีบหนูไอรดา"
"พี่รามหนูด้าเจ็บ"
"ก็บอกมาก่อนดิว๊ะว่ามันเป็นใคร"ไอรดามองพระรามด้วยความรู้สึกหวาดกลัว เธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของพระรามไม่เคยได้พบพานกับความเกรี้ยวกราดที่พระรามเคยมี แขนเล็กที่ถูกกระชากแทบแหลกละเอียดด้วยแรงรัดจากข้อมือแกร่ง ไอรดารีบหันหน้าไปอีกทางโดยไม่ให้พระรามได้เห็นน้ำตาเพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดหนึบที่ต้นแขนเต็มทน
"พี่ถามก็ตอบ ได้ยินรึเปล่าไอรดา"พระรามออกแรงรวบให้ร่างบางที่กำลังงอแงหันมาเผชิญหน้ากันเพื่อเค้นเอาคำตอบ ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาเรียกสติของพระรามให้กลับคืนมาได้เป็นอย่างดี
"หนูด้าคือพี่"
"ฮึก หนูด้าอยากกลับบ้านพากลับหน่อยได้ไหมคะ ฮึก หรือถ้าไม่สะดวกให้คนขับรถไปส่งหนูด้าก็ได้"เธอสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจทั้งคำพูดทั้งการกระทำของพระรามไอรดาไม่ชอบแบบนี้เลย
"ไม่ครับไม่ให้กลับ"พระรามเปิดประตูห้องพร้อมกับโอบเอวน้องเข้าไปด้านใน เค้ารีบคว้าเอวคอดดึงรั้งให้น้องมานั่งบนตักพร้อมกับลูบต้นแขนเล็กที่แดงไปมาอย่างละอายใจ ที่รู้สึกหึงหวงจนเกินขอบเขต หึงหวงจนทำให้น้องเจ็บตัวโดยไม่รู้จักระงับอารมณ์ทั้งที่ตัวเองเป็นพี่กลับทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไป
" ฮึก งั้นหนูด้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ"เสียงสะอื้นที่ดังมาเป็นระยะทำให้พระรามยอมปล่อย เค้าเองก็จะรีบไปจัดการธุระของตัวเองแล้วจะได้มาง้อน้อง
ไอรดาที่อาบน้ำทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ เมื่อร่างบางต้องกับมวลน้ำทำให้ใจของเธอเย็นขึ้น เธอจึงลงมาเดินเล่นเพราะอาการเย็นๆทำให้ไอรดาสดชื่น เท้าเล็กๆเดินไปยังต้นจำปีจำปาที่ปลูกคู่กันตรงข้างบ้าน เธอแอบสังเกตเห็น แต่ก็ไม่ได้มาเก็บดอกหอมๆของมันสักที ไอรดาก้มเก็บดอกที่ร่วงหล่นพร้อมกับดอมดมอย่างชื่นใจ
"หอมจัง"รอยยิ้มหวานๆช่างน่าเอ็นดูนัก
"ทำอะไรอยู่ครับหนูด้า"พระรามเปิดประตูเข้าไปภายในห้องรู้สึกตกใจในครั้งแรกที่หาน้องไม่เจอ เค้ารีบวิ่งลงมาข้างล่างเกือบหลุดปากตะโกนเรียกหา ดีที่สายตาคมเห็นน้องก้มๆเงยๆเก็บอะไรสักอย่าง ไม่งั้นเสียงของเค้าคงทำให้ทุกคนแตกตื่นเป็นแน่
เสียงที่คุ้นเคยทำให้ไอรดารีบหันหลังกลับมาพร้อมกับตั้งท่าจะเบี่ยงตัวหนีไปให้ไกล แต่ก็ช้ากลัวร่างใหญ่เพราะคนตัวเล็กถูกคนพี่โอบกอดจนจมอกเสียแล้ว
"ขอโทษครับที่พี่หึงจนลืมตัว หึงจนควันออกหูเมื่อรู้ว่ามีคนมาจีบหนูด้า รู้ใช่ไหมครับว่าพี่รู้สึกยังไงกับหนูด้า สายตาหัวใจและการกระทำของพี่รามหนูด้าพอจะมองออกไหมครับว่ามันหมายถึงอะไร ทุกอย่างที่พี่สื่อออกไปหนูด้ารับรู้บ้างรึเปล่า"
"มะ…ไม่รู้ค่ะ พี่รามไม่บอกหนูด้าก็ไม่รู้หรอก"
"พี่รักหนูด้า รักตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้วก็รักจนมาถึงทุกวันนี้ ขอโทษที่ไม่ได้บอก เพราะพี่คิดว่าหนูยังเด็กแต่ตอนนี้หนูด้าของพี่โตแล้วควรจะรับรู้ความรู้สึกของพระรามคนนี้ได้แล้ว ให้โอกาสพระรามได้ดูแลนางสีดาที่ชื่อไอรดาได้ไหมครับ สัญญาด้วยชีวิตว่าจะดูแลและรักด้วยหัวใจและลมหายใจที่มี"
- ผู้เขียน
