พระรามคลั่งรัก

ตอนที่7 ไม่อยากอยู่ใกล้

บ้านนิราชชัยประเสริฐ

"ถึงแล้วครับหนูด้า"อากาศสบายๆภายในรถทำให้ไอรดาเผลอหลับอย่างง่ายดายจนคนพี่ต้องปลุกเพื่อให้น้องตื่น ไอรดาปรือตาขึ้นมาด้วยเสียงที่งอแงติดอ้อน มาสไตล์นี้พระรามรู้ได้ทันทีว่านางสีดาตัวน้อยของเค้าไม่อยากเดินและพระรามก็ต้องอุ้ม

พระรามเดินอ้อมมาฝั่งของน้องพร้อมกับเปิดประตู ร่างบางยังนอนพิงเบาะที่ปรับเอนไปข้างหลังอย่างสบายโดยยังไม่ยอมปลดเบลล์ พระรามส่ายหัวนิดๆพร้อมกับเอื้อมมือไปปลดเบลล์ ทั้งปลดทั้งหอมจนไอรดาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด แต่ก็สายไปเสียแล้วเพราะตอนนี้พระรามรูปงามกำลังพรมจูบดูดปากไอรดาอย่างเอาแต่ใจ

" จ๊วบ~จ๊วบ~อื้อ!! ช้ำหมดแล้วไม่คิดจะเอาไว้จูบวันหลังบางหรอค่ะพระราม"

"หื้ม!!ปีนเกลียวหรอครับ"พระรามเกลี่ยแก้มใสมองเด็กน้อยที่ชื่อไอรดาอย่างลุ่มหลง ทอดถามด้วยรอยยิ้มที่เห็นน้องเรียกชื่อตัวเองสะเต็มยศ เพราะปกติเด็กน้อยของเค้าไม่เคยเรียกแบบนี้ มีแต่พี่รามค่ะพระรามขาเรียกเสียงหวานแบบหยดย้อยยิ่งกว่าน้ำตาล

"ก็พระรามแกล้ง เห็นไหมคะแก้มหนูด้าช้ำ ปากบวมหมดแล้ว"ไอรดาดีดตัวขึ้นส่งมือน้อยคลำแก้มนิ่มด้วยความเจ็บ เธอรีบส่องกระจกบานเล็กที่ติดอยู่หน้ารถ สิ่งที่เห็นคือปากบางบวมขึ้นจากการจูบของคนพี่อย่างเห็นได้ชัด แก้มทั้งสองข้างก็ช้ำเพราะคนพี่ทั้งหอมทั้งกัดด้วยความหมั่นเขี้ยว

ไอรดาถึงกลับหน้างอน้ำตาคลอเพราะเธอเจ็บจริงๆ พระรามเล่นใช่ฟันคมกัดแก้มเธอจนเป็นรอย ร่างหนาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากัดแก้มน้องจนช้ำขึ้นรอยเขี้ยวฟันชัดเจน

ไอรดาผลักคนพี่ออกตั้งท่าจะลงจากรถเอง เธอรู้สึกโกรธและไม่อยากคุยกับคนพี่แล้ว พระรามถึงกับงงแต่ก็ยอมถอยออกอย่างง่ายตามแรงผลักของน้อง จริงๆแล้วแรงเท่านี้ไม่สามารถทำให้เค้าถอยหนีได้หรอก ในที่สุดพระรามก็เข้าใจว่าทำไมน้องถึงมึงอาการแบบนี้ แขนแกร่งรีบคว้าเอวคอดดึงตัวน้องเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว

หมับ!!

"ปล่อยค่ะ ฮึก ชอบทำหนูด้าแรงๆไม่อยากอยู่ด้วยไม่อยากเข้าใกล้แล้ว ฮึก"ประโยคนี้ถึงกับทำให้พระรามใจยวบ แก้มที่ขึ้นรอยเขี้ยวด้านขวาของไอรดาแค่นี้ก็ทำให้พระรามใจเสียมากพอแล้ว ยิ่งได้ยินน้องพูดประโยคเมื่อครู่เค้าไม่มีทางยอมให้น้องห่างแน่ๆ

"พี่ขอโทษไหนพี่ดูหน่อยเจ็บมากไหมครับ"ไอรดาพยายามเบี่ยงหน้าหนีไม่ยอมให้คนพี่ได้เห็น แต่แก้มนิ่มก็ถูกล็อกถูกกดหอมซ้ำๆพร้อมกับคำว่าขอโทษนั่นละไอรดาถึงยอมอยู่นิ่งให้คนพี่ได้เห็นการกระทำของตัวเองชัดๆ

ไม่แปลกที่น้องจะร้องเพราะรอยฟันคมมันเด่นชัดขนาดนั้น แถมยังช้ำ แก้มสวยๆใสๆที่พระรามเคยจูบเคยหอมมันขึ้นสีแดงและรอยถลอกจนพระรามใจเสีย ก้านนิ้วแกร่งส่งเกลี่ยอย่างแสนเบา เค้ามองหน้าน้องด้วยความรู้สึกผิด

"ฮึก หนูด้าไม่อยากอยู่ใกล้พี่รามอีกแล้ว ฮึก พี่รามทำหนูด้าเจ็บตลอดเวลาเลย"เมื่อร่างบางถูกกอดจนจมอก เธอพรั่งพรูคำพูดออกมาเพื่อให้ให้พระรามได้รับรู้ ว่าเธอรู้สึกแบบนั้นและสาเหตุเพราะอะไรเกิดจากอะไร ทั้งหมดทั้งมวลมันเกิดจากพระราม

"ไม่ครับไม่ทำเจ็บแล้วไม่หอมแรงๆแล้ว ไม่เผลอกัดแก้มนิ่มแบบเมื่อครู่อีกแล้ว คนเก่งของพระรามไม่พูดแบบเมื่อครู่นะครับ พระรามใจจะขาดแล้ว"ปากหยักกดจูบปากอิ่มที่บวมนิดๆอย่างขอร้องพร้อมกระชับกอดน้องให้แน่นขึ้น

ไอรดาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ในความเข้าใจก็ยังมีความขุ่นเคืองใจนิดๆ แต่เดี๋ยวสักพักทุกอย่างจะค่อยๆเข้าสู่สถานการณ์ปกติ เพราะพระรามง้อเก่งยืนหนึ่ง แขนแกร่งโอบน้องเข้าไปข้างในโดยมีผู้ใหญ่ทั้งสามนั่งรออยู่แล้ว ไอรดาทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

"สวัสดีค่ะ คุณป้าคุณพ่อคุณแม่"ร่างบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาเข้ารูปดูยังไงก็สะดุดตา ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูถูกใจผู้ใหญ่ยิ่งนัก

"หนูด้าคนสวยของป้า"คุณป้าระตรีเอ่ยทักพร้อมกับเดินมาหาว่าที่หลานสะใภ้ด้วยความคิดถึง แต่ตาที่เร็วมองเห็นความผิดปกติของใบหน้าสวยนั่นถึงกับทำให้คุณป้าระตรีรีบเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ ท่านคิดว่าคงมีใครใจร้ายทำร้ายร่างกายหนูด้าเป็นแน่

"ทำไมแก้มมีรอยฟันคมแบบนี้ละลูก ใครทำอะไรหนูบอกป้า"คุณป้าระตรีเอ่ยถามด้วยเสียงขุ่นเคือง ไอรดาไม่กล้าตอบเพราะขืนตอบกลับไปคนที่ถูกลงโทษคงเป็นร่างหนาที่ยืนโอบกอดเธอ คนที่ยืนข้างๆตรงนี้

"คือ ผมเองครับคุณป้า ผมหอมแก้มน้องจูบน้องจนเผลอกัดแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยวครับ ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้น้องเจ็บ"พระรามรีบบอกอย่างรู้สึกผิด

เพี๊ยะ~เพี๊ยะ

"โอ๊ย"

คุณหญิงมาระตรีเดินดิ่งเข้ามาฟาดลูกชายอย่างเต็มแรง มีอย่างที่ไหนทำแก้มน้องเขียวช้ำได้ขนาดนี้ พระรามได้แต่แผดเสียงร้องเพราะรู้สึกเจ็บจริงๆเพราะคุณแม่ของเค้าฟาดอย่างไม่ออมแรง

"คุณแม่ค่ะอย่าตีพี่รามเลยนะคะ"พระรามรีบหลบข้างหลังน้องทำท่าทางได้อย่างน่าสงสาร แต่ป้าระตรีกับรู้สึกหมั่นไส้

“แสดงเก่งจริงๆนะตารามเดี๋ยวเถอะ” ป้าระตรีมองตาหลานชายอย่างตาเขียวพร้อมกับพาไอรดาเดินไปนั่งกับตัวเองโดยไม่สนใจพระรามที่มองตามอย่างละห้อย คนผิดไม่มีสิทธิ์พูดพระรามเข้าใจเลยได้แต่เงียบไม่กล้าโต้แย้ง

"นั่งบื้ออยู่ได้ทำน้องเจ็บก็ไปหายามาทาให้น้องสิตาราม บื้อเหมือนพ่อแกจริงๆเลย"ท่านเจ้าสัววิจิตรถึงกับหน้าเหวอที่อยู่ๆก็โดนแขวะเข้าให้ ทั้งที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟอยู่เฉยๆแล้วแท้ๆ

ไอรดาโอบเอวของคุณป้าระตรีพร้อมกับซบหัวทุยเข้าที่อกอุ่นอย่างน้ำตาคลอ เธอโชคดีที่ได้รู้จักพระรามจนทำให้เธอได้มาเจอครอบครัวที่น่ารักและเติมเต็มทุกอย่างให้กับเธอ

"ขอบคุณที่รักหนูนะคะคุณป้า"

"ทำไมพูดแบบนี้ละลูกไม่เอานะคะไม่พูดแบบนี้ ป้าและทุกคนรักหนูโดยเฉพาะพี่รามยิ่งรักหนูมากกว่าใครๆ"

"แต่พี่รามไม่เคยบอกรักหนูนะคะคุณป้า"เธอตอบเสียงอู้อี้