งาน คล้ายวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ ทั่วหล้า มีการเฉลิมฉลอง ลี่หยาง ในอาภรณ์สีขาวมุก ที่หว่านหนิงตัดเย็บให้รูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลา จน หว่านหนิงอดชื่นชมไม่ได้คนอะไรจะหน้าตาดีได้ ปานนั้น แล้วเหตุใดถึงไร้ผู้คนรักใคร่ได้ปานนี้ การสวมผ้าใหม่ในวันมงคล องค์ชายยัง อยากปฏิบัติเหมือนคนทั่วไป แต่จนป่านนี้ยังไม่มีใคร ส่งข่าวให้ลี่หยางร่วมงานมงคลที่น่าจะเป็นงานรื่นเริงสำหรับทุกคนในวังหลวง หวานหนิง กวาดใบไม้รวมกันตรงงานหน้าตำหนัก หยิบมันมาเผาแกะเปลือกส่งให้สามี อากาศยังคงหนาวเหน็บไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาคงจะรู้สึกเจ็บซ้ำ จนเกินจะกล่าวคำใด หว่านหนิง เองก็ไม่กล่าวคำใดให้ระคายหูเสียงแซ่ซ้องโห่ร้องจากงานเฉลิมฉลองดังแว่วมาแต่ไกลอิงไถกับกุ้ยอิงหอบอาหารจากงานเลี้ยงมาวางให้ทั้งสองคน
“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อพวกเขา เฉลิมฉลองสนุกสนานแต่เราต้องเร้นกายกินของเหลือที่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหายไป”เขาไม่แตะอาหารเห
