“ดีไม่น้อย แต่หากฮองเฮาจะช่วยเมตตา สั่งให้หยุดโบยเขาก่อนไม่เช่นนั้นเสี่ยวกู้คงตาย ในตำหนักคุนหนิงนี้แน่”
“เช่นไรข้าถึงต้องฟังคำพูดของเจ้า”
“การทำให้ผู้อื่นได้รับทุกข์เข็ญอาจนำมาซึ่งความเคียดแค้น แสนสาหัส แม้เขาจะไม่สามารถ ทวงแค้นได้ทว่าความผิดบาปในใจ ยังอยู่กับเราชั่วกาล”ขณะนั้นเองที่สายตาเหลือบไปเห็นปิ่นปักผมของพระมารดาของลี่หยางบนศีรษะของหว่านหนิงปิ่นปักผมของพระสนมจินเฟย ดวงตากลับเหลือกถลน
“หยุดโบยรอจนกว่าฝ่าบาทจะเป็นผู้ตัดสิน”ฮองเฮาสั่งเสียงกร้าว กุ้ยอิงกับอิงไถพยุง เสี่ยวกู้ลุกขึ้นพาเดินกลับตำหนักร้อยดาว หว่านหนิงงงงันไม่น้อยเมื่อกี้ยังเสียงแข็งเรื่องที่จะโบย เสี่ยวกู้จน หมดลมหายใจแล้วทำไมถึงเปลี่ยนใจง่ายดายหรือแค่เพียงคำพูดของหว่านหนิงก็ทำให้เปลี่ยนใจได้
“พระชายา ขอบคุณพระชายาที่เมตตาเสี่ยวกู้”
“หมาป่ากับลุกแกะเขาก็มักจะหาเรื่องหากให้เจ้าผิดเจ้าก็ต้องผิด ยาที่ห้องของข้า เสี่ยวไถเ
