จักรินฉีกยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นเดือนกันยาก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดตา เขาลุกขึ้นยืนมองด้วยความตื่นตะลึง
“เจ้าสาวสวยไหมคะ”
พนักงานของร้านเวดดิ้งเอ่ยถาม
“สวย...สวยมากครับ”
จักรินเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเดือนกันยา มองหญิงสาวราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
“น้องเดือนสวยที่สุดเลยรู้ไหมครับ”
เดือนกันยาไม่โต้ตอบ สีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความทุกข์เพราะถูกบังคับฝืนใจให้แต่งงาน
“ยิ้มหน่อยสิครับคนสวยของพี่”
ไม่ว่าจะหว่านล้อมยังไงเดือนกันยาก็ไม่ยอมยิ้ม จักรินจึงต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายข่มขู่
“งั้นพี่คงต้องฟ้องคุณน้าทั้งสอง”
เดือนกันยาเจ็บจนจุกไปทั้งอก หล่อนไม่อยากทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ จึงจำต้องปั้นยิ้ม
“กว้างอีกนิดสิครับ” จักรินยิ้มอย่างยินดี “แบบนั้นแหละครับ เจ้าสาวคนสวยของพี่”
จักรินจะก้มลงไปจูบแก้ม แต่เดือนกันยาถอยหลังหนีด้วยความขยะแขยง ชายหนุ่มไหวไหล่อย่างไม่แคร
