ช้อนในมือของเดือนกันยาร่วงลงกระทบกับจานกระเบื้องทันที เมื่อร่างสูงใหญ่ของแม็กซิมัสในคราบของนายดำปรากฏตรงหน้า หญิงสาวลุกขึ้นจะวิ่งหนี แต่ถูกคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยฉันนะ”
“กลัวอะไรผมนักหนา เดือนกันยา”
“ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันเกลียดขี้หน้านายต่างหาก”
“ที่เกลียดเพราะผมหน้าตาเหมือนโจรใช่ไหมล่ะครับ”
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความโกรธแค้น
“ไม่ใช่เพราะหน้าตาของนายหรอก แต่เป็นเพราะหัวใจที่อัปลักษณ์ของนายต่างหาก”
แม็กซิมัสแค่นยิ้ม ตวัดมือรั้งร่างอรชรเข้ามาแนบชิด หญิงสาวพยายามขืนตัวเอาไว้แต่สู้แรงไม่ได้
“นี่ปล่อยฉันนะ”
หล่อนยกมือขึ้นยันแผงอกกว้างเอาไว้ และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มเห็นรอยแผลถลอกบนหลังมือทั้งสองข้างของหญิงสาว กรามแกร่งขบกันแน่นตอนที่ถามออกไป
“หลังมือของคุณไปโดนอะไรมา”
“มันเรื่องของฉัน”
“ผมถาม! หลังมือไปโดนอะไรมา?”
คนที่ถูกตะคอกถามเสียงดังน้ำตาไหลด้วยความตกใจ ก่อนจะตะโกนกลับ
