CHAPTER 20
1 ชั่วโมงต่อมา
แกร๊ก
“ปราง” พี่เคเดินเข้ามาในห้อง ฉันล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว แต่ความช้ำที่ดวงตาก็ยังมีอยู่ให้เห็น
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปรางไม่สบายน่ะค่ะ ยังไม่หายดีเลย”
“ถึงว่าสิ ช่วงนี้ปรางหายเงียบไปเลย พี่ก็คิดถึงแทบแย่”
“พี่เคก็หายไปนิคะ”
“พี่ทำงานหนักครับ” พี่เคพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หากฉันไม่ได้รับรู้เรื่องดาด้ามาก่อนก็คงเชื่อเขาสนิทใจ
“แล้วนี่…ให้พี่ฉีดยาให้ไหมครับ”
ฉันเงียบไปแวบหนึ่ง
“ฉีดสิคะ” ฉันยิ้มยั่วยวนแล้วเป็นฝ่ายประกบปากเขาเอาไว้ รู้อยู่แก่ใจว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมันหมดลงแล้ว แต่ฉันก็ยังอยากเก็บความรู้สึกดี ๆ ในตอนที่เรามีกันและกันเอาไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เราจะต้องแยกทางกันไป
แล้ววันต่อมาเขาก็ออกจากห้องไป ส่วนฉันก็เก็บเสื้อผ้าแล้วออกมาจากคอนโดของตนเอง แต่ฉันโชคร้ายเสียจริง รถถึงได้มาเสียในวันนี้ ฉันต้องหอบร่างของตัวเองเดินลากกระเป๋าออกมา บังเอิญ
