เมียเฮียซัน

กระเป๋าวิเศษของพี่ซัน

"กูว่ามึงต้องหาวิธีให้กูง้อเจนเเล้วว่ะหมิว" ซันเอ่ยอย่างคนหมดหวังมองดูแฟนสาวขึ้นรถเก๋งคันหรูออกไป โดยที่เจ้าหล่อนนั้นไม่สนใจจะพาเขาไปด้วยเลยสักนิด

"กูหาจนไม่มีวิธีจะหาแล้ว"

เธอยิ่งเหมือนคนสิ้นหวังเข้าทุกวัน แต่ละวันหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยให้กับเขาก็หนักหนาเกินพอแล้ว ยังต้องมาจัดการเรื่องจุกจิกอย่างเช่นการง้อแฟนให้กับไอ้เสาไฟที่ยืนข้างเธอตอนนี้อีกต่างหาก

"เจนต้องโกรธกูมากแน่ ๆ เลย"

ชายหนุ่มเอาแต่พร่ำเพ้อถึงแฟนที่คบกันยังไม่ทันครึ่งปี ก็คงไม่แปลกที่ซันจะรักจะหลงแฟนคนนี้มาก นั่นก็เพราะเจนเป็นคนที่สวยมาก เป็นดาวของมหาลัยอีกต่างหาก เหมาะสมกับซันเป็นที่สุดเพราะซันเองก็มีตำแหน่งเป็นถึงเดือนมหาลัย หนุ่มหล่อคณะบริหารที่สาว ๆ หมายตากันก็มาก

"เฮ้อ~~" คนตัวเล็กไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี เธอส่ายหน้าไปมาก่อนจะหลบเข้านั่งพักใต้ร่มไม้ใหญ่ที่อยู่บริเวณใกล้ ๆ

เพราะอากาศที่ร้อนจัดแตะสี่สิบองศาทำเอาเธอหายใจหอบ เหงื่อไหลเต็มกายจนเสื้อนักศึกษาสีขาวเปียกชื้น ทำให้เห็นเสื้อชั้นในสีดำที่เธอใส่อยู่

"ทำไมใส่เสื้อบางจังอะ เหงื่อออกก็เห็นเสื้อในแล้ว" ซันที่เดินตามหญิงสาวมานั่งหลบแดดก็เอ่ยปากพลันขมวดคิ้ว

"เสื้อนักศึกษามันก็บางป่ะ? ไม่ใช่เสื้อกันหนาวนะเว่ย"

"เดี๋ยวเขาก็เห็นนมมึงหรอก เหี้ย! นม" ซันร้องพร้อมกับทำหน้าเหวอเพื่อกวนกระสาทเธอ

แต่กลับไม่เป็นผลเพราะเธอทำเพียงส่ายหน้าและโบกมือปัด ๆ ไล่เขา เธอเหมือนกำลังจะวูบแดด เพราะความที่พักผ่อนน้อยอยู่แล้ว หนำซ้ำยังมาเจออากาศร้อนจัดแบบนี้อีกทำเอาเธอเกือบเป็นลม แต่ยังดีที่ฝืนนั่งเก๊กต่อได้ แต่ทว่า

"หมิวกูหิวอะ ยังไม่กินข้าวเที่ยงเลย" เสียงเพื่อนที่เป็นดั่งลูกชายเธอก็ไม่ปาน เอะอะร้องหาแต่เธอทั้งวัน เอานั่นให้หน่อยเอานี่ให้ทีอยู่อย่างนั้นจนกลายเป็นความเคยชินเสียเเล้ว

"ในกระเป๋ามีน้ำกับขนมอยู่ มึงเอาไปกินรองท้องไป"

"เชี่ย กระเป๋าวิเศษของพี่ซันมานี่ซิ" ซันเอ่ยอย่างตื่นเต้นก่อนจะรับกระเป๋าเป้ใบใหญ่จากเธอไป และค้นหาของกินอย่างเช่นทุกครั้ง

"กินด้วยไหม?"

"ไม่เอา ไม่หิว กินเลย"

"หมิว หน้ามึงแดงมากเลย"

ซันที่พอเงยหน้าสังเกตดี ๆ ก็พบว่าหมิวหน้าแดงก่ำ เหงื่อเธอยังไหลเต็มกรอบหน้าไม่หยุด จนเขาเอะใจและรีบวางของกินในมือก่อนจะขยับเข้าหาเธอและนั่งยอง ๆ แบบเดียวกัน มือหนายกขึ้นเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าเพื่อนสนิท ตามด้วยเช็ดคอเธอที่เหงื่อไหลไม่ต่างกัน

"เดี๋ยวกูนั่งพักแป๊บ จะพามึงขี่รถกลับละ ร้อน" เธออึ้งน้อย ๆ แต่ไม่นานก็ทำตัวปกติ

เธอไม่ได้ห้ามเขาที่ทำแบบนั้น นั่นก็เพราะความสนิทสนมที่การแตะเนื้อต้องตัวระหว่างกันและกันเป็นเรื่องธรรมดาเสียแล้ว ซันเองก็หยิบเอาสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาพัดให้กับเธอเพราะเขารู้สึกว่าเธอหน้าแดงและเหงื่อออกเยอะจนผิดปกติ

"กูขี่ได้นะ ถ้ามึงไม่ติด"

"กูติดจ้า มึงขับรถเหี้ยมากกูยังไม่อยากตายเนอะ"

"เออจริง อันนี้ไม่เถียง"

"ไปลุก กูโอเคแล้ว เดี๋ยวกูไปส่งมึงที่คอนโด"

เธอดีขึ้นบ้างแล้วเพราะลมเย็นที่มาจากการพัดวีเอาใจจากเขา อย่างน้อยเพื่อนสมองน้อยของเธอคนนี้ก็ยังพอมีความคิดอยู่บ้าง ดีกว่านั่งกินและมองดูเธอเป็นลมชักลงตรงนี้

"คอนโดกูอยู่ตั้งไกล"

"แล้วใครมันไปส่งมึงแต่ละรอบ"

"มึง"

"เออ กูนี่ อีหมิว กูจะไปซักผ้าให้มึงด้วย"

ไม่เพียงแค่ดูแลความสงบในชีวิตของซันเท่านั้น งานบ้านทุกอย่างที่ซันทำไม่เป็นเธอก็เป็นคนดูแลให้ทั้งหมด เป็นทั้งเพื่อนทั้งคนรับใช้ส่วนตัว บอกเลยว่าซันโชคดีมากแล้วที่ได้เจอเพื่อนที่ทั้งสวยและดูแลมันได้ดีขนาดนี้

"โห เดี๋ยวพี่ให้ทิปนะน้องนะ"

ซันเอ่ยกวนบาทาของอีกคน ซึ่งก็เป็นเรื่องดี เพราะจำนวนเงินในแต่ละครั้งที่ซันให้ไม่เคยน้อยเลยสักนิด ช่วยค่าใช้จ่ายเธอได้เยอะมากเลยทีเดียว คนแบบเธอใช่ว่าเงินจะซื้อได้เสียทุกอย่าง ยกเว้นถ้ามันมากพอ

"มึงพูดแล้วนะ โอนให้กูด้วยค่าหอกูมาละ"

"ได้เลยอีเตี้ย"

"เดี๋ยวกูต่อยไอ้เหี้ยนี่!"

"อะหยอก ๆ "

ทั้งสองหยอกล้อกันจนมาขึ้นรถมอไซด์ หมายถึงซันที่หยอกล้อเธออยู่คนเดียวหรอกนะ เธอน่ะขี้เกียจแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

"ใส่หมวกด้วย แดดร้อน" เธอว่าพลันยื่นหมวกที่เตรียมมาให้กับเขา

ซันเองก็รับมาและใส่อย่างชำนาญ นั่นเพราะเขาซ้อนท้ายหมิวมาหลายหนจนรู้จังหวะเป็นอย่างดี ถามว่าเพื่อนคนอื่นมีไหมเขาก็มี แถมยังตัวท็อปทั้งนั้น แต่คนที่ตัวติดกันตลอดและเวลาเขามีปัญหามักจะมีเธอยื่นมือเข้ามาช่วย คนคนนั้นก็คือหมิว ทำให้เขานั้นสนิทกับเธอมากเป็นพิเศษ เพื่อน ๆ ในกลุ่มเองก็รู้และมองเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

"เย็นนี้กูจะไปทำเซอร์ไพรส์ให้เจนนะ มึงไปด้วยไหม?"

ในระหว่างที่ขี่รถซ้อนท้ายกันออกมาจากซอยซันก็เอ่ยปากชวนเธอ ซึ่งปกติถ้าไปกินเหล้าหรือไปเที่ยวกับเพื่อนเธอก็ไปด้วยตลอด แต่พอเป็นการไปดูซันกับแฟนจู๋จี๋กันเเล้ว เธอก็มักจะเลี่ยงเสียส่วนใหญ่ ขอเป็นคนคอยอยู่เบื้องหลังดีกว่า ช่วยซันเตรียมของง้อแฟนและคิดเซอร์ไพรส์ต่าง ๆ คงเหมาะกับเธอเเล้ว

"วันนี้ไม่ไป ต้องเขียนงานให้มึงนั่นแหละ"

"โอเค แต่มึงต้อง_"

"เตรียมของขวัญ กูรู้หน้าที่กูดีซัน ไม่ต้องบอกหรอก" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับมองไปยังด้านหน้า

"มึงนี่รู้ใจจริง ๆ เลย สมแล้วที่เป็นเพื่อนรัก ฮ่ะ ฮ่า"

คนซ้อนท้ายหัวเราะอย่างคนดีใจและชอบใจ พร้อมกับสวมกอดเธอจากด้านหลังอย่างลืมตัว ทำเอาใครบางคนแอบยิ้มน้อย ๆ เพียงไม่นานก็ต้องขจัดความรู้สึกบางอย่างทิ้งไป เพราะรู้ตัวเสมอว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ แม้แต่คิดก็ไม่มี...