“เฟิงอี้ บุรุษเจ้าสำราญเช่นท่านแม้เปี่ยมพลังวังชา ทว่ากลับวู่วามบ้าระห่ำ ความรับผิดชอบหรือก็น้อยนิด อย่าเอาชีวิตไปทิ้งเลยนะ เชื่อข้าเถิด อยู่กับข้า หากท่านไป ข้าจะทำอย่างไร ขนาดอยู่ด้วยกันทุกวันท่านยังไม่รัก หากจากหายไปไกลมิยิ่งแย่หรือไร”
ขณะพรั่งพรูอย่างมิยั้งคิดออกมา ลู่เหมยยังผุดภาพทหารนอนตายอนาถเต็มทุ่งหญ้า นางที่พยามแล้วที่จะรักษา กลับไม่ทันกาล พวกเขานอนจมกองเลือดหายใจรวยริน ค่อยๆ ตายไปทีละคนราวกับใบไม้ที่ปลิดปลิวเพียงต้องลม หากเฟิงอี้ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น นางที่รักเขาผู้นี้เล่า จะใจสลายเพียงใด รักของเราที่นางหวังยังจะเป็นไปได้หรือ
ยามนี้นางจึงไม่อาจชื่นชมความมุ่งมั่นของเฟิงอี้ได้ สำหรับนางสิ่งที่ต้องการมิใช่ยศถาบรรดาศักดิ์ หากแต่เป็นสามีอันเป็นที่รัก ในสนามรบ อาวุธคมกริบเหล่านั้นไร้แววตา ไม่ว่าใครก็มีสิทธิ์ถูกฆ่า หญิงสาวสูดหายใจเข้าอกลึกยาว กล่าวอย่างไม่ไว้หน้า “ข้าไม่ให้ท่
