ตอนที่ 2 เพื่อนร่วมชั้น
1149 คำ
ชะเอม พรรณวรท บุตรสาวคนเดียวของศัลยแพทย์มือหนึ่ง ศาสตราจารย์ ดร.อรรถพันธ์ กับ ดร.พัทธวรรณ ผู้เชี่ยวชาญด้านเคมีบำบัด ตอนนี้ทั้งคู่เป็นอาจารย์กิตติมศักดิ์ประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งมหานครนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา
ชะเอมอยู่ที่ประเทศไทยกับคุณยายที่มักจะใช้เวลาว่างทำขนม โดยเฉพาะขนมไทย และมีพี่เลี้ยงสาวคือนิดคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
ชะเอมเป็นเด็กฉลาด สอบได้ที่หนึ่งและคะแนนเต็มร้อยทุกรายวิชา เธอเป็นเด็กร่าเริง มองโลกในแง่ดีจนถึงขั้นดีเกินไป แต่เธอเป็นเด็กขี้แย อ่อนแอ และไม่สู้คน เธอจึงมักถูกกลั่นแกล้งเป็นประจำ
"พี่อาชิขา ช่วยชะเอมด้วย" ชะเอมร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนในห้องแกล้งดึงผมหางม้า
"ยัยขี้แย ร้องหาคนช่วยใหญ่เลยว่ะ" บอม เพื่อนผู้ชายในห้องที่ชอบแกล้งชะเอมและเพื่อนๆ ในห้องเป็นประจำ
"ปล่อยชะเอมนะ อย่าดึงผมชะเอม"
"ไหนดูสิวันนี้ใส่กางเกงในสีอะไร" บอมพูดพร้อมทั้งยื่นมือจะไปเปิดกระโปรงนักเรียนของชะเอม
"กรี๊ดดดด อย่าเปิดนะ โอ๊ย!" ชะเอมดิ้นรนสุดแรงจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น
พลั่ก!
"โอ๊ย!" บอมล้มหน้าคะมำไปกับพื้นเมื่อถูกฝ่าเท้าของอาชิถีบเข้าไปเต็มแรง
"เฮ้ย! พี่อาชิมา กูไปก่อนละ" จูโน่ เพื่อนผู้ชายอีกคนพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะวิ่งหนีไปทันที
"ไอ้จูโน่รอกูด้วย โอ๊ย!" บอมร้องเรียกเพื่อน แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้น อาชิก็เหยียบข้อเท้าของบอมไว้
"ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า เป็นผู้ชายประเภทไหนวะ"
"วันหลังผมจะไม่แกล้งชะเอมอีกแล้ว โอ๊ย! อย่าเหยียบ เจ็บๆ"
"มึงรีบไปให้ไกลๆ เลยนะ ถ้าวันหลังกูเห็นมึงรังแกใครอีก กูจะหักขามึงให้หักเลย" พูดจบอาชิก็ยกเท้าขึ้น บอมรีบวิ่งหนีไปทันที
"ฮือๆๆๆ พี่อาชิขา ชะเอมเจ็บ" ชะเอมที่นั่งอยู่บนพื้นร้องเรียกอาชิ
"นี่ก็เกิดมาเพื่อเป็นตัวภาระจริงๆ เมื่อไรจะหัดสู้คนอื่นบ้างวะ" อาชิเอ่ยว่าก่อนจะพยุงชะเอมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้
"ชะเอมเจ็บ... อึก" ชะเอมบอกพลางจับหัวเข่าตัวเองที่เป็นแผลถลอกมีเลือดซึมออกมา
"นั่งรอตรงนี้ก่อน" พูดจบอาชิก็ไปตักน้ำมาล้างแผลให้ชะเอม
"ซี๊ดดด... แสบ"
"แสบก็ต้องทน มีผ้าเช็ดหน้าไหม"
"อึก... นี่ค่ะ" ชะเอมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อาชิ อาชิก็เอามาซับที่แผลจนแห้ง แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียน หยิบพลาสเตอร์ยาออกมาแปะที่แผลของเธอ
"ขอบคุณค่ะ พี่อาชิพกพลาสเตอร์ยาทำไมคะ"
"ก็ตั้งแต่มีเธอเข้ามาเป็นตัวภาระ... ฉันก็พกติดตัวไปงั้น แล้วนี่เมื่อไรจะรู้จักสู้คนสักที ยิ่งร้องพวกนั้นก็ยิ่งแกล้ง"
"ชะเอมสู้ไม่ได้"
"ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที กี่ปีมาละพูดเป็นอยู่คำเดียว" อาชิพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ชะเอมนั่งอยู่ตรงนั้น
"คุณหนูทำไมยังไม่นอนอีกคะ จะสามทุ่มแล้วนะคะ" นิดเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาดูว่าชะเอมเข้านอนแล้วหรือยังเหมือนดังเช่นทุกวัน แล้วพบว่าชะเอมยังนั่งอ่านหนังสือ
"ชะเอมขออ่านบทนี้ให้จบก่อนค่ะ" ชะเอมตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้า
"ทำไมพักนี้คุณหนูอ่านหนังสือหนักขนาดนี้คะ"
"ชะเอมอยากสอบพาสชั้นค่ะ"
"แล้วไม่กลัวรุ่นพี่แกล้งเอาหรอคะ"
"ชะเอมไม่กลัวหรอกค่ะ ชะเอมมีฮีโร่คอยปกป้อง"
"ใครกันน๊าที่เป็นฮีโร่ของคุณหนู ถ้าให้พี่นิดเดาว่าที่คุณหนูจะสอบพาสชั้นเพราะอยากไปเรียนกับฮีโร่ของคุณหนูแน่ๆ เลย" นิดพี่เลี้ยงของชะเอมวัยสามสิบสอง เธอเลี้ยงชะเอมมาตั้งแต่ชะเอมอายุสามขวบ พ่อแม่ของชะเอมไว้ใจให้มาอยู่ดูแลลูกสาวเพียงคนเดียว
"ถูกต้องนะคร้าาา"
"งั้นพี่นิดไม่กวนคุณหนูแล้ว แต่อย่านอนดึกมากนะคะ พี่นิดเป็นกำลังใจให้คุณหนูสอบพาสชั้นได้ จะได้อยู่ใกล้ๆ ฮีโร่ของคุณหนู สู้ๆค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"วันนี้คุณครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก ทุกคนต้องช่วยกันดูแลเพื่อนคนนี้ด้วยนะ เพราะเพื่อนคนนี้เป็นรุ่นน้องที่สอบพาสชั้นขึ้นมาได้ เข้ามาเลยค่ะ มาแนะนำตัวให้เพื่อนๆ ได้รู้จัก" คุณครูประจำชั้นพูดจบก็เรียกนักเรียนคนใหม่ของชั้น ม.3/1 เข้ามา
"เฮ้ย ไอ้อาชิ นั่นมันน้องชะเอมของมึงนี่หว่า" เดลพูดขึ้นเมื่อชะเอมเดินเข้ามาในห้อง
"กูมีน้องสาวแค่สองคน" อาชิตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"สวัสดีค่ะ ชื่อชะเอม พรรณวรทค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ" ชะเอมเอ่ยแนะนำตัว เมื่อมองเห็นอาชิเธอก็ส่งยิ้มหวานให้เขา แต่อาชิก็ทำเป็นเฉยไม่สนใจ และทันทีที่ชะเอมพูดจบเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นทันที
"นี่น้องชะเอมที่อยู่มอสองทับหนึ่งนี่ครับ" เสียงเพื่อนผู้ชายในห้องดังขึ้น
"ใช่แล้วค่ะ พวกเราต้องช่วยกันดูแลชะเอมนะ อย่าแกล้งชะเอมเพราะเห็นว่าชะเอมอายุน้อยกว่ารู้ไหมคะ"
"ครับ/ค่ะ" นักเรียนในห้องตอบพร้อมกัน
"ชะเอมไปหาที่นั่งได้เลยค่ะ"
"ชะเอมนั่งตรงนั้นได้ไหมคะ" ชะเอมเอ่ยถามแล้วชี้ไปตรงที่ว่างข้างอาชิที่เคยเป็นที่นั่งของภู ภูดิศ ที่ตอนนี้ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น
"ได้ค่ะ แต่ถ้าภูดิศกลับมาชะเอมต้องย้ายที่นะคะ"
"ค่ะคุณครู" ชะเอมยิ้มหน้าบานก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ อาชิ
"ชะเอมดีใจจังที่ได้มาเรียนห้องเดียวกับพี่อาชิ แล้วก็ได้นั่งเรียนข้างๆ พี่อาชิด้วย" ชะเอมพูดขึ้นทันทีที่หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้
"ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกแบบนั้น" อาชิตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"วันนี้พี่อาชิอาจจะยังไม่ได้รู้สึกอะไร แต่สักวันชะเอมอาจจะทำให้ความรู้สึกของพี่อาชิเปลี่ยนไปก็ได้นะคะ"
"เธอไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน แต่ฉันว่าถ้าเธอรู้จักสู้คนให้เหมือนกับความมั่นใจของเธอจะดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องถูกใครเขาแกล้ง"
"แต่ทุกครั้งที่มีคนแกล้งชะเอม พี่อาชิก็ช่วยชะเอมตลอดนี่คะ ยังไงพี่อาชิก็ยังเป็นฮีโร่ของชะเอมนะ"
"ฉันก็แค่ไม่ชอบเห็นคนโดนรังแกก็เท่านั้น แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าฮีโร่ได้สักที มันดูปัญญาอ่อน"
- ผู้เขียน
