เช้าวันถัดมาโลเวลล์ไปทำงานตามปกติ ครั้นถึงช่วงสาย ๆ เขาก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปหาผู้ช่วยคนสนิท “แทรี่ไปห้องแพรไหม”
แทรี่เดินตามโลเวลล์ไปอย่างง ๆ “ไปทำไมครับ ไม่ใช่ว่าวันนี้เจ้านายให้เธอหยุดอีกหนึ่งวัน?”
ชายหนุ่มหรี่ตาพลางเหล่มองเจ้าของคำถาม “นายรู้ได้ยังไง”
“ผมได้คุยกับคุณแพรไหมเมื่อเช้า เธอบอกว่าเจ้านายเป็นคนอนุญาตเอง”
ผู้ฟังโคลงศีรษะแต่ไม่คิดอธิบายเพิ่มเติม กระทั่งเดินถึงรถเขาจึงนึกขึ้นได้อย่างหนึ่ง “เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น”
“เรื่องนั้น…” แทรี่นิ่งคิดเล็กน้อยก่อนเล่าเรื่องที่แพรไหมหลอกเขาว่าย้ายที่อยู่ใหม่ โลเวลล์ถึงกับยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจทว่าไม่ได้ออกความคิดเห็นใด ๆ
ครั้นรถยนต์เคลื่อนที่มาจอดที่หน้าอาคารที่พักของแพรไหม โลเวลล์ก็เอ่ยปากไล่ผู้ช่วยคนสนิทให้กลับไป “ทิ้งรถไว้ให้ฉัน ส่วนนายนั่งแท็กซี่กลับโรงแรมเลย”
“เจ้านายแน่ใจนะครับว่าจะไม่ให้ผมอยู่ด้วย”
“อืม”
แทรี่ขยับหาที่จอดรถจากน
