เขาพาเธอมาที่โต๊ะทานอาหารซึ่งมีอาหารสองจานวางอยู่ ถ้วยหนึ่งเป็นโจ๊กที่ยังมีควันฉุย อีกจานเป็นบีฟเวลลิงตัน อาหารซึ่งทำจากแป้งฟัวกราส์หุ้มเนื้อสันในที่ปรุงด้วยหัวหอมเห็ดและเครื่องเทศต่างๆ เขาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งเฉกเช่นการทานอาหารด้วยกันครั้งก่อน
หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็ส่งยาซึ่งถูกบรรจุอยู่ในถ้วยกระเบื้องเล็ก ๆ มาให้ แพรไหมทานยาเหล่านั้นโดยไม่อิดออด ครั้นดื่มน้ำตามเสร็จแล้ว เธอได้เอ่ยกับเขาว่า “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในวันนี้นะคะ ถ้าอย่างไรเดี๋ยวดิฉันขอตัวกลับก่อน”
“แต่คุณอาการยังไม่ดีเลย อย่าเพิ่งกลับเลยนะ ที่นี่มีเสื้อผ้าให้คุณเปลี่ยนคุณสามารถอาบน้ำที่นี่ได้ ผมเป็นห่วง ผมไม่อยากให้คุณไปอยู่ห้องคนเดียวตอนนี้”
“ขอบคุณมาก ๆ นะคะ แต่...”
“ไม่ต้องแต่ครับคุณเป็นเลขาของผม ผมไม่อยากให้ใครมาว่าได้ ว่าใช้งานเลขาจนล้มป่วย แถมยังขับไล่ไสส่งให้ไปนอนซมอยู่ในห้องคนเดียว”
“ฉันเข้าใจค่ะและถึงคุณจะบอ
