"เอามือของนายออกไป!" วอนจ้องเขม็งไปยังเจสันพร้อมกับน้ำเสียงดุดัน
"ชูว์! เบาๆซิ...เจสันเป็นเพื่อนมีอาน้าาา..." คนตัวเล็กเจ้าของน้ำเสียงออดอ้อนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เป็นฝ่ายปัดมือเพื่อนสนิทออก เธอเดินมาสวมกอดเจ้าของร่างสูงกำยำไว้และเกยคางมนบนแผงอกแกร่งพร้อมทั้งมองใบหน้าหล่อเหลาตาปริบๆ
"กลับบ้านเดี๋ยวนี้!" วอนดุ
"มีอา ตกลงนี่เจ้านายหรือผัวกันแน่?" ลินดาถามเพื่อนสนิท วอนตวัดสายตามองไปยังเจ้าของคำถามเมื่อครู่ด้วยแววตาเรียบเฉย
"ตอนกลางวันเป็นเจ้านาย แต่ตอนกลางคืนเป็นผัว คิกๆ" หญิงสาวตอบออกไปหน้าตาเฉย เธอหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าของวอนในตอนนี้
"ตอนนี้ไม่ใช่เวลางานแล้ว ถ้าเห็นฉันเป็นผัวอยู่ก็กลับบ้าน! คำพูดของเขาทำให้เพื่อนสนิทของมีอาหัวเราะชอบใจออกมา ยกเว้นเจสันเท่านั้นที่จ้องมองมายังวอนด้วยแววตาขุ่นเคือง
"ม่ายอาวว คุณทำอะไรกับฉันไว้ ช้านน อึก ยังไม่ลืมนะ"
"แต่ก็ไม่ใช่
