"อย่ามาอวดดีกับฉัน!!"
เสียงตวาดดังไปทั่วห้องโถงของห้องอาหาร หัวใจของฉันหักวาบ น้ำตาร่วงเผาะเป็นทาง หากแต่เป็นฉัน ที่พยายามทำเหมือนไม่กลัว
"คุณคะ ..คนหนึ่งร้อน คนหนึ่งต้องเย็นนะคะ ป้าว่าคุณเงียบ และใจเย็นๆก่อนดีกว่านะคะ" ป้าแม่บ้านคว้าแขนฉันไปจับ พลางเตือนสติออกมาเบาๆ มองหน้าก็รู้ ว่าทุกคนที่อยู่ในนี้กลัวเขาแค่ไหน แม้แต่ฉันเอง ก็ตั้งรับกับอารมณ์โหมดนั้นของเขาไม่ทัน เกิดมา พ่อฉันแท้ๆยังไม่เคยทำให้ฉันกลัวเหมือนเขาด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่า หากฉันปล่อยผ่าน ไม่เถียงหรืออะไรสักอย่าง ฉันก็คงจะอึดอัดมากอยู่เหมือนกัน
"ไม่ต้องห่วงหนูหรอกค่ะป้า ..ขอบคุณนะคะ" ฉันดันมือของป้าแม่บ้านออกห่าง
"หนูไม่ได้อวดดีแบบที่เขากล่าวหา หนูเพียงแค่ต้องพูดออกมา เพราะว่าต้องการจุดยืนของตัวเอง"
"ต้องการจุดยืนงั้นเหรอ ..เธอไม่ใช่เหรอที่เป็นคนพูดว่าการอยู่ตรงนี้มันดีมาก เธอไม่ใช่เหรอที่บอกว่าจะเป็นเด็กดีของฉัน แล้วที่วัน
