จังหวะการหายใจของผมเริ่มติดขัด เมื่อฉัตรชนกไม่ให้ความสนใจกับสิ่งที่ผมพึ่งจะบอกออกไป เย็นชา เมินเฉย ทำเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน
"ทำไมทำเหมือนไม่คิดถึงกันเลย"
ผมรีบพูดแทรก ก่อนที่ผู้หญิงที่อยู่ในรัศมีสายตา เธอจะผละออกไป
"มาหาหนูฉัตรหรอ.." ป้าที่ยืนอยู่ข้างฉัตรชนกร้องถามด้วยความไม่เข้าใจ คิ้วนิ่วเข้ากันเล็กน้อย พร้อมกับมองผมและฉัตรชนกสลับกัน
"ครับ ผมมาหาฉัตร ..ฉัตรชนก เมียผมเอะ.."
"เราเลิกกันแล้ว!" เสียงแข็งร้องแทรก โดยที่ผมไม่ทันจะจบประโยคด้วยซ้ำ และแน่นอน ผมเถียงกลับไปทันที
"ถ้ารู้ว่าท้องก็ไม่มีวันปล่อยให้ออกมาหรอก!" ผมรีบบอก เพราะกลัวว่าเธอจะเดินหนีไป รีบอธิบาย ให้เธอรู้และแน่ใจใจ ว่าผมทราบเรื่องลูกแล้ว
"ทำไมอ่ะ มาที่นี่ เพราะรู้ว่าท้องงั้นหรอ?" เธอร้องถาม พร้อมกับการปรายตามองมาที่ผมเหมือนคนไม่รู้จักกัน
"ในท้องของเธอมีลูกของฉัน.."
แน่นอน ความจริงมันเป็นแบบนั้น
"เหอะ..!" เธอเค้น
