เด็กของเฮีย

วิธีใช้หนี้

หัวใจของฉันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ฉันว่าฉันเป็นคนที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว ไม่เคยคิดเลย ว่าเขาจะตรงยิ่งกว่า

'ฉันไม่ชอบคำว่าฉัน ฉันชอบคำว่าหนูมากกว่า..'

ยิ่งนึกถึงคำพูดเขาขึ้นมา ใบหน้าของฉันก็ยิ่งร้อนผ่าว แทบไม่เก็บอาการ

"นะ หนูไม่ถนัดงานแบบนั้นหรอกค่ะ หนูพึ่งจะอายุยี่สิบสี่ปีเองนะคะ หนูยังเรียนหนังสือไม่จบด้วยซ้ำ คุณให้หนูทำงานอื่นไม่ได้เหรอคะ"

ถึงกับต้องรวบรวมความกล้า กว่าจะได้พูดออกไป แต่ทว่า เขากลับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

"แม่บ้านที่นี่ อยู่ที่นี่มาราวๆยี่สิบปี เธอจะให้ฉันไล่พวกเขาออก แล้วให้เธอมาทำงานแทนอย่างนั้นเหรอ อย่างป้าแม่บ้านที่ออกไปต้อนรับเธอ อายุอานามน่าจะรุ่นๆของพ่อเธอด้วยซ้ำ รู้หรือเปล่า ว่าเธอกำลังบีบให้เขาตกงาน"

"นะ หนูไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ"

อาการร้อนใจแทรกผ่านเข้ามา ฉันมองเลยไปที่ป้าแม่บ้านคนนั้น ที่ยืนมองอยู่ห่างๆ แน่นอนว่า ท่านอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเรากำลังคุยอะไรกัน แต่ถ้าท่านจะมาตกงานเพราะฉัน มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดีเช่นกัน

"คุณคะ คือหนู"

"เป็นเด็กของฉัน ฉันส่งเธอเรียนได้ด้วยนะ"

ดวงตากลมกระพริบปริบ อ้าปากค้างเหวอ รับฟังในสิ่งที่เขาพึ่งจะพูดออกมา ความจริงในเรื่องนี้ ฉันตั้งใจจะร้องขอเช่นกัน ขออนุญาตให้ฉันได้มีโอกาสเรียน แล้วทำงานในช่วงที่ว่าง ทราบดี ว่าเป็นการขอที่มากเกินไป แต่ถ้าเขาไม่ให้ สุดท้ายฉันก็คงต้องเลือกดรอปเรียน

"ฉันจะส่งเสียเธอทุกบาททุกสตางค์ ค่าเทอม ค่าข้าว จะได้ไม่ต้องลำบากพ่อเธอด้วยซ้ำ!"

"..." ฉันเม้มปากแน่น คิดไม่ตกเลยเช่นกัน

"มีแฟนหรือเปล่า?"

คำถามของเขา ส่งผลให้ฉันช้อนตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง ดวงตาคมเฉียบจับจ้องมาที่ฉันนิ่ง

"ไม่มีค่ะ"

แค่นั้นแหละ เขาก็กระตุกยิ้มออกมา

"ยี่สิบล้าน เงินอาจจะไม่มากสำหรับใครหลายๆคน แต่กับใครหลายๆคน ก็มากอยู่เหมือนกัน บางครั้งมันก็มากพอ ที่จะช่วยเหลือชีวิตของคนคนหนึ่งให้รอดพ้นจากความตายได้ อย่างเช่นพ่อเธอ"

"..."

"ไม่รู้หรอ ว่าการที่ลูกน้องของเจ้าของบ่อนจับตัวเธอไปในวันนั้น มันไม่คิดที่จะทำอะไรสักอย่าง เคยได้ยินคำว่า เอาลูกสาวมาขัดดอกไหม"

"ชะ ช่วยหนูด้วยนะคะ หนูไม่อยากโดนแบบนั้น"

ฉันรีบบอกออกไปทันที แม้สิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้เรียกร้องออกมา มันอาจจะไม่แตกต่าง จากคนพวกนั้นสักเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกลึกๆในใจของฉันกลับบอกว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของฉันตอนนี้ เขาไม่ได้เลวร้าย เพราะถ้าเขาเลวร้าย เขาคงไม่เข้ามาช่วยเหลือบิดาของฉัน ไม่คิดด้วยซ้ำ ว่าเขาจะทำเพียงเพื่อหวังผลตอบแทนนั่นคือฉัน เพราะไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา และโปรไฟล์ของเขาที่ฉันเห็น เขาคงไม่ขาดแคลนเรื่องผู้หญิง ถ้าเขาต้องการ

"ฉันเป็นคนขี้ใจอ่อน ฉันเป็นคนขี้สงสาร ขอแค่ซื่อสัตย์กับฉัน เป็นเด็กดีกับฉัน ฉันเปย์ไม่อั้น.."

"...เป็นเด็กของฉัน ใครหน้าไหนก็เข้าใกล้เธอไม่ได้ทั้งนั้น"

หัวใจของฉันเต้นระรัวอย่างหนัก ดวงตาผลุบมองต่ำ ไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ว่าฉันจะต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ ไม่คิดว่า บิดาที่เป็นครอบครัวของฉันเพียงคนเดียวจะติดการพนันอย่างหนัก เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้เลี้ยงดูฉัน มาจากการเล่นการพนันทั้งนั้น แม้จะอยากโกรธท่าน ที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ก็รู้ดี ว่าเรื่องบางอย่าง คนเราไม่มีสิทธิ์เลือกด้วยซ้ำ หรือหากฉันต้องมาทำอะไรเพื่อเป็นการช่วยเหลือพ่อของตัวเองบ้าง มันก็เป็นเรื่องที่ฉันควรทำ

"ถะ ถ้าหนูเป็นคนของคุณ คุณจะหักหนี้ที่ใช้แทนพ่อหนูแบบไหนคะ"

กระดากปากแทบตาย กว่าจะพูดออกไปได้ ร่างของฉันแข็งเกร็งคล้ายคนเป็นตะคริว แต่ทว่า เขากลับพิงแผ่นหลังไปกับโซฟาอย่างสบายใจ

"กลัวฉันโกงหรอ?"

"หนูทราบค่ะ ว่าคุณใช้หนี้ให้พ่อหนูแล้ว เพราะตั้งแต่วันนั้น ที่เราตกลงกัน คนพวกนั้นก็ไม่ได้เข้ามายุ่งกับพ่อหนู แต่ที่หนูต้องถามถึง เพียงแต่หนูอยากรู้ ว่านานแค่ไหนหรอคะ ยี่สิบล้านที่คุณจ่ายให้ มันถึงจะหมดไป"

"เธอสวยดีนะ ฉลาดด้วย"

"..." ฉันเม้มปากแน่น เมื่อเขาตอบไม่ตรงคำถาม หลายวินาทีที่เราสบตากัน ก่อนที่เขา จะเป็นฝ่ายพูดออกมา

"อาจจะหนึ่งเดือน หรือหนึ่งปี มันอยู่ที่ว่า เธอจะซื่อสัตย์และเป็นเด็กดีของฉันแค่ไหน ทำให้ฉันพอใจเมื่อไหร่ ฉันจะเซ็นเช็คให้ เธอก็เก็บเอาไว้ ได้ครบเมื่อไหร่ ก็มาซื้ออิสระภาพของเธอคืนไป..!"