'มึงอาจจะแค่หลงชั่วครั้งชั่วคราว หลงในหน้าซื่อๆที่เด็กคนนั้นทำ แต่กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง สัปดาห์หน้าน้องลินจะกลับไทย กูหวังว่ามึงจะคิดได้นะภาคย์'
คำพูดของเพื่อนรักอย่างธีรดลย์ยังชัดเจนอยู่ในหัว ผมกับเพื่อนคนนี้ คบกันตั้งแต่มัธยมปลาย สิบกว่าปีที่คบกัน ผมรู้ ว่ามันเป็นคนแบบไหน หากแต่มันเองก็รู้ ว่าผมเป็นคนแบบไหนเช่นกัน
ผมวางหลังมือลงบนแก้มขาวที่เจือสีอมชมพูเพราะพิษไข้เบาๆ ผมไม่ใช่คนใจร้าย ที่ผ่านมา ที่ผมสามารถทิ้งผู้หญิงทุกคนที่ผมใช้ปรนเปรอร่างกายได้ง่ายๆ เพราะผมเพียงแค่จ่าย และใช้ประโยชน์จากเงินที่เสียไป ผมไม่เคยมีพันธะสัญญาว่าจะต้องดูแลรักษาใคร ส่วนน้องสาวของเพื่อนที่ผมเคยชอบ เธอเองที่เป็นฝ่ายเดินออกไป ไม่ใช่ผมหรอก ที่เป็นคนจบความสัมพันธ์ในครั้งนั้นลง
"อื้อออออ.."
เสียงครางในลำคอของอีกคน ส่งผลให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิด ฉัตรชนกขยับกายเล็กน้อย มือบางเคลื่อนมาคว้ามือของผมไปประกบแนบแก้มก
