บทที่ 2 ตอนที่ 2
848 คำ
“เจอกันวันจันทร์นะคะ...” เธอว่า ขณะที่กำลังเปิดประตูลงจากรถ
“ดูแลตัวเองด้วยนะ มีอะไรก็รีบโทร.บอกผม”
“ค่ะ...” แต่แล้วหญิงสาวก็ต้องชะงัก เมื่อข้อมือเธอถูกเขาจับรั้งเอาไว้ หญิงสาวหันมอง กะพริบตาด้วยความสงสัย
“เรื่องแต่งงาน...ลองคิดดูให้ดีนะ เพราะว่าผมจริงจัง แต่งกันแล้วผมจะจ่ายหนี้ทุกอย่างให้ ถือเป็นสินสอดให้หงส์”
“...” ติรณาได้แต่พยักหน้าและยิ้มบางๆ ก่อนจะออกจากรถแล้วปิดประตูให้เขา เธอยืนมองชายหนุ่มขับรถจากไปจนสุดถนนพร้อมโบกมือให้ ก่อนจะเดินไปที่ห้องของตัวเอง...
“วันนี้มีผู้ชายพามาส่งแฮะ...” เสียงในเงามืดกล่าวกับร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“...” เขาไม่ออกความเห็นใดๆ แต่กำมือเข้าหากันแน่นจนสั่น
“พี่จะเอาไง ถ้าหงส์มันได้แต่งงานกับคนรวยนั่น มันต้องมีเงินมาคืนพี่แน่ๆ เลย”
“กลับกันเถอะ” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วก็เดินออกจากหลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ ห้องแถวแห่งนั้น
แต่งานงั้นเหรอ...ถ้าเจ้าชีวิตอย่างเขาไม่อนุญาต ติรณาก็ไม่มีสิทธิ์ออกจากวงวารอัปยศนี้ไปได้หรอก
“พี่คูณ!! รอผมด้วยสะ โธ่...หึงล่ะสิ ไหนบอกเกลียดนักเกลียดหนาไง”
“มึงหุบปากไปเลยไอ้สัสต้อม ถ้ายังอยากมีปากไว้กินหญ้า”
“กินข้าวครับพี่...ผมไม่ใช่วัวนะ”
“ไอ้ควาย” เขาด่าคนที่เดินกึ่งวิ่งตามหลัง อย่างน้อยๆ ก็พอได้มีที่ระบาย
“อ้าว! ซะงั้น นี่พี่คูณ...ผมมีแผนดีๆ นำเสนอ”
“แผนห่าอะไรของมึง”
“จับไอ้หงส์มาทำเมียเลยพี่...ไหนๆ ก็จดทะเบียนสมรสกันตั้งนานแล้ว”
“กูไม่ได้อยากแตะต้องแม่นั่น ขยะแขยง...” แม้จะจับกดจูบไปหลายรอบแล้วก็ตาม
“จริงดิ? นี่แหละน่าคนเรา ที่เขาว่าปากไม่ตรงกับใจ หึงจนหน้าดำหน้าแดง ควันออกหูแล้วก็ยังไม่ยอมรับ เฮ้อ...”
“ปากกูไม่ตรงกับใจ แต่ปากมึงตรงกับตีนกูพอดีเลยไอ้ต้อม!” พูดพลางก็หันหลังขวับไปหาเจ้าต้อม จนอีกฝ่ายแทบหยุดเท้าไม่ทัน
“ยะ...แย่แล้ว!” ต้อมอ้าปากค้าง แสงไฟสลัวจากเสาไฟฟ้าข้างทาง พอจะทำให้เห็นใบหน้าเหี้ยมเกรียมของคิมหันต์ที่มองเขาราวจะกินเลือดกินเนื้อ พุทโธเอ๋ย...ปากบอนวอนหาตีนแท้ๆ
“มึงตายไอ้ต้อม!!”
“เหวอ!” ต้องผลักร่างใหญ่ของลูกพี่แล้ววิ่งสวนไปอย่างไม่คิดชีวิต
คิมหันต์เซเสียหลักไปเล็กน้อย แต่พอตั้งตัวได้เขาก็กำมือแน่นหายใจแรงด้วยความโกรธ มองตามเจ้าต้อมไม่กะพริบตา วันนี้ถ้าไม่ได้เอาเลือดหัวใครออกสักคน เขาคงต้องอกแตกตายแน่ๆ ดูท่าทางแล้วไอ้ต้อมนี่แหละ จะได้เป็นผู้โชคดีคนนั้น!
“มึงหยุดให้กูกระทืบซะดีๆ ไอ้ลูกหมา!!” ไม่พูดเปล่า รีบวิ่งตามเจ้าของร่างที่หนีหัวซุกหัวซุนอย่างเอาเป็นเอาตายไปทันที...
เพียงหนึ่งสัปดาห์ต่อมา เรื่องที่คิมหันต์อยากรู้เขาก็ได้รู้ทุกอย่าง มีทั้งหลักฐานและพยานหนาแน่น ชนิดที่ว่าคนผิดไม่มีสิทธิ์แถ แต่หากเฉลยความจริงง่ายๆ ตอนนี้มันก็คงไม่สนุกสำหรับเขา มีอะไรให้น่าตื่นเต้นกว่าการรีบเปิดเผยเรื่องทุกอย่างตั้งเยอะ หากเขายังมีความลับนี้อยู่ในกำมือ
แผนร้ายในหัวผุดพรายเป็นลำดับ รอบนี้เขาต้องต้อนติรณาจนมุมให้จงได้ หนี้...ระหว่างเขากับเธอมันไม่ใช่แค่หนี้สินเงินตรา แต่มันเป็นหนี้ชีวิต
และเขาจะไม่มีวันยอมผ่อนปรนลดหลั่นให้เด็ดขาด บาดแผลในใจมันบาดลึกเกินเยียวยา ผู้หญิงที่ใครๆ ต่างก็เห็นว่าไสซื่อน่าสงสาร ตัวตนของเธอมันน่ากลัวน่ารังเกียจขนาดไหนมีเพียงเขาที่รู้ดี
“พี่คูณ...เอายังไงต่อดีครับพี่” ต้อมที่ยืนน้อมตัวอยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงานของชายหนุ่มเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายเงียบไปนานหลังจากได้เห็นข้อมูลที่เขานำมาให้
“เฉยไปก่อน...มึงให้คนตามดูไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวกูจะจัดการเอง”
“ได้ครับพี่” รับคำแข็งขันแล้วก็รีบออกจากห้องทำงานนั้นไป เมื่อผู้เป็นนายส่งสัญญาณมือ
คิมหันต์จ้องรูปถ่ายแต่ละรูปในมืออีกครั้ง พร้อมเผยรอยยิ้มตรงมุมปาก
รักกันเข้าไปเถอะ...รักกันให้มากๆ แล้วเขานี่แหละจะถล่มวิมารลอยของติรณาให้พังพินาศกับมือให้จงได้ ชายหนุ่มแทบรนทนรอวันที่จะได้เห็นเธอตายทั้งเป็นอย่างช้าๆ ไม่ไหว มันคงสวยงามและหอมหวานมาก เพียงแค่คิดก็มีความสุขเต็มที...
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
