บ่วงของภากรณ์

ศึกชิงเมียกับผี

สิรินทร์มองผ่านหน้าต่างของห้องเห็นว่าภากรณ์กลับมาแล้ว เธอยืนเบ้ปากใส่เขา โดยไม่รู้ว่า รักยม มองกิริยาของเธออยู่

รัก :สงสัยแม่จะเกลียดพ่อเราจริงๆ

สิรินทร์เดินกลับมาที่เตียงนอนตามเดิม พร้อมกับยกมือถือขึ้นมากด แต่แปลกตรงที่ ป้าระเมียดไม่ยอมรับสายเธอเลยสักครั้งตั้งแต่เช้า

“ป้านะป้า ทำไม ไม่รับสายหนู”

เธอนั่งบ่นคนเดียวสักพัก ไม่นานป้าแม่บ้านก็เดินมาเคาะประตูห้องของเธอ

ก๊อก ก๊อก

“ใครคะ”

“ป้าเองค่ะ นายหญิง”

เธอลุกออกจากเตียงนอน เดินไปเปิดประตู ป้าแว่นยิ้มกว้างก่อนที่จะเอ่ยปากถาม

“เย็นนี้นายหญิงอยากทานอะไรดีคะ ป้าจะทำขึ้นมาให้”

สิรินทร์แอบสงสัยอยู่บ้าง ภากรณ์ก็กลับมาแล้วจะให้เธอ ทานในห้องคนเดียวทำไม ในเมื่อความอยากรู้มันเกิดขึ้น เธอก็เลยตัดสินใจถาม

“แล้วคุณภากรณ์ละคะ เขาไม่ทานหรือไง”

“นายท่านขึ้นห้องไปแล้วค่ะ สั่งให้ทำเฉพาะนายหญิงเท่านั้น”

เธอฟังแล้วยิ่งงงเข้าไปใหญ่ตอนนี้พึ่งจะหัวค่ำ ทำไมเขาถึงรีบขึ้นห้อง อีกทั้งห้องของเธอและเขาก็อยู่กันคนละฝั่ง บ้านหลังใหญ่โตที่เต็มไปด้วยความลับ เพราะฝั่งทางนั้นรู้สึกว่าจะมีลูกน้องคุมเข้ม

“หนูกินอะไรก็ได้ง่ายๆ ไข่เจียวสักฟองก็พอค่ะ”

เธอสั่งแล้วก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม หากจะบอกว่าสิรินทร์ตอนนี้ไม่ต่างจากนกที่ถูกขังอยู่ในกรง ถึงแม้จะเป็นกรงทองที่เจ้าของร่ำรวย แต่เธอก็ต้องการอิสระ เด็กสาวอายุเท่านี้แทนที่จะได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นต้องมาเจอเรื่องราวมากมายตั้งแต่เด็ก

ด้านภากรณ์

ชายหนุ่มผลัดเปลี่ยนชุดที่จะปราบผีร้าย ทศ ที่เขาเอ่ยถึงเป็นผีที่จะคอยตามเอาตัวสิรินทร์ ฉะนั้นศึกคนกับผีจึงเริ่มขึ้น

ภากรณ์สวมใส่เพียงผ้านุ่มสีขาวแค่ท่อนร่าง ส่วนท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า ร่างกายที่เต็มไปด้วยอักขระนับไม่ถ้วน พร้อมร่างกายที่กำยำมันดูน่าเกรงขามไม่น้อย

ชายหนุ่มหยิบเครื่องรางของขลังมาคล้องที่คอ พร้อมเชือกแดงที่ลงอาคมมาผูกที่ต้นแขน เขานั่งขัดสมาธิ ท่ามกลางแผ่นยันต์ที่เขาลงอักขระไว้ ภากรณ์บริกรรมคาถา ถอดดวงจิตให้ลอยออกไปจากร่างกายหยาบ สู่ดินแดนที่ไม่ใช่มนุษย์

“ฮ่าฮ่า มึงมาแล้ว”

เสียงทุ้มใหญ่พร้อมกับเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นเมื่อ เห็นดวงจิตของพ่อหมอไสยเวทหนุ่ม ภากรณ์หยุดนิ่งลืมตาจากภวังค์ มองไปเบื้องหน้าเห็นร่างกายใหญ่ยักษ์ แต่มีเพียงแค่เงาเท่านั้น

“เอ่อ!! กูมาแล้ว วันนี้แหละกูจะปลดปล่อยมึงเอง”

“หมอผีกระจอกอย่างมึงจะทำอะไรกูได้ กูจะฆ่ามึงทิ้งซะแล้วเอาเด็กนั้นกลับมา”

วิญญาณนั่น ลอยมาใกล้ภากรณ์ด้วยเงาที่ดำมืด พร้อมวิ่งตรงเข้ามาใส่ดวงจิต ภากรณ์รู้ทางหนีที่ไล่พอควร เขาหลบทันพร้อมกับบริกรรมคาถา แล้วถอดลูกประคำออกจากร่าง เหวี่ยงไปยังเงาดำมืดจนมันร้องโหยหวน

“โอ้ย กู เจ็บ”

เสียงที่ร้องออกมามันดูน่ากลัวไม่น้อย ภากรณ์ไม่ได้หยุดนิ่ง เขาถอดเชือกแดงที่ผูกติดมากับต้นแขนออกอีกครั้ง แล้วยกขึ้นไหว้เหนือหัว หลังจากนั้นก็เหวี่ยงไปที่ร่างนั้นตามเดิม

“ปล่อย กู!!”

“กูเคยบอกมึงแล้วว่าเด็กคนนั้นเป็นของกู กูยอมปล่อยมึงไปครั้งหนึ่งแล้ว คราวนี้กูจะไม่มีทางปล่อยมึงแน่”

ภากรณ์พูดเสียงเข้ม ส่วนร่างมืดดำนั้น ได้แต่ร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องที่ดูวังเวงโหยหวนมันดูน่ากลัวจนบอกไม่ถูก จากนั้นมันก็พูดกับภากรณ์อีกครั้ง

“กูเจอเด็กนั้นก่อนมึง มันต้องเป็นของกู พ่อแม่มันขโมยของกู มันต้องเป็นเมียกู!!”

“ในเมื่อมึงไม่ยอม กูจะปลดปล่อยมึงเอง”

พูดจบเขาก็นั่งขัดสมาธิ แล้วยกมือขึ้นมาสวด อักขระที่ลอยออกมาจากปากเขาวิ่งเข้าไปยังร่างมืดอีกครั้ง

“อ่า อือ ฮือ กูไม่ยอม”

มันร้องราวกับอสูรร้าย เชือกสีแดงที่พันร่างมันอยู่ก็เหมือนจะขาดออกให้สิ้น ภากรณ์ก็ไม่ลดละที่จะบริกรรมคาถาอย่างต่อเนื่อง รวบรวมจิตทั้งหมดเป็นหนึ่งเดียว พร้อมกับเหงื่อที่ผุดออกจากร่างหยาบที่อยู่ภายในห้อง

เวลาผ่านไปสักพักเหมือนเงามืดนั้นจะแข็งแรงใช้ได้ บทสวดที่ภากรณ์สวดไปยังไม่ทำให้ดวงจิตของมันสลายกลายเป็นละอองได้แม้แต่น้อย

พ่อจ๋า

เสียงกุมารทองที่เฝ้ากายหยาบของภากรณ์ร้องขึ้น เมื่อเห็นเทียนในห้องดับไปหนึ่งดวง สองกุมารเห็นว่าท่าจะไม่ดีซะแล้ว รีบตามคนเป็นพ่อไปในดินแดนที่สาม

พ่อจ๋า พวกเรามาช่วยแล้ว

ทันที ที่กุมารทองทั้งสองมาถึงก็นั่งลงสวดคาถาช่วยภากรณ์อีกแรง คราวนี้เหมือนจะมีพลังมากขึ้น ร่างที่ดิ้นในเชือกแดงพร้อมลูกประคำค่อยๆนิ่ง แล้วเชือกก็รัดร่างดำนั้นแน่นขึ้น ไม่นาน เสียงของมันก็เปล่งออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ดวงจิตของมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

“กูจะฆ่ามึง”

ตุบ “อ้า!!”

เสียงที่แตกราวกับจุดประทัดดังขึ้นแล้วร่างดำมืดก็พลันหายไป ส่วนภากรณ์เหมือนจะหมดแรงไม่น้อย แต่โชคยังดีที่มีกุมารทองทั้งสองมาคอยช่วย ร่างหยาบที่อยู่ภายในห้องมืดของเขา ล้มลงโดยมีเจ้ากุมารทองทั้งสองคอยรับ

พ่อจ๋า พ่อ

รัก :ยมไปตามพี่ เข้ม มาดูพ่อเร็ว

ยมรับคำสั่งไปตามลูกน้องคนสนิทขึ้นมาที่ห้อง ไม่นาน ทั้งป้าแว่นและลูกน้องต่างกรูกันขึ้นไปที่ปีกขวาของบ้าน

“เป็นอะไรกัน”

สิรินทร์เปิดประตูออกมามองพร้อมกับพูดขึ้นกับตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงอึกกระทึก แต่ก็ไม่ได้สนใจ เธอเดินกลับไปที่โต๊ะในห้องแล้วนั่งทานข้าวตามเดิม