บทที่7 เห็นใจ

3171 คำ

วันต่อมา มะลิตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อไปใส่บาตรจากนั้นก็ไปเข้าเวรเช้าต่อที่แผนกผู้ป่วยหญิง กำลังเดินเข้าไปในแผนกก็เจอหมอต้นเดินออกมาพอดี "อ้าว พี่ต้นกำลังจะออกเวรเหรอคะ" "ใช่จ้ะ พี่ง่วงมากเลย ว่าจะไปหากาแฟร้อนๆ ดื่มสักหน่อย" "งั้นมะลิขอตัวก่อนนะคะ" "จ้ะ ไปเถอะ พี่ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน" ส่งยิ้มให้มะลิแล้วเดินออกไป ด้านมินกำลังวุ่นอยู่กับการจัดร้านกาแฟของตัวเองกับพนักงานอีกสองคน เพราะใกล้เวลาที่ร้านจะเปิดแล้ว ถึงจะเป็นร้านเล็กๆ แต่เธอก็ภูมิใจที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก มินกำลังเช็ดทำความสะอาดแก้วอยู่ตรงเคาร์เตอร์ ลูกค้าคนแรกก็เดินเข้ามาพอดี "คุณครับผมขอเอสเพรสโซ่ร้อนๆ ที่หนึ่งครับ"หมอต้นเอ่ยขึ้น "ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ คุณลูกค้า" มินพูดทั้งที่ยังหันหลังอยู่ "ครับ" เดินไปหาโต๊ะนั่งที่อยู่มุมหนึ่งของร้าน สายตาก็กวาดไปทั่วร้านปกติเขาจะดื่มอีกร้านหนึ่งแต่วันนี้ร้านปิดเขาเลยต้องมาร้านนี้ มินจึงรีบลงมือชงกาแฟด้วยตัวเองเพราะให้พนักงานอีกสองคนออกไปชื้อของช่วยกันเพื่อเอามาเติมในร้าน พอชงเสร็จมินก็ยกไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะด้วยตัวเอง "ได้แล้วค่ะ จะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ" พูดพลางยกแก้วกาแฟลงวางบนโต๊ะ "ผมขอเค้กอีกสักชิ้นหนึ่งก็ได้ครับ" เงยหน้าขึ้นมามองหน้ามิน พอหมอต้นเห็นหน้ามินก็หยุดมองไม่ได้ เหมือนกับต้องมนต์สะกด เพราะเธอทั้งสวยและน่ารัก จนมินเริ่มประหม่าทำตัวไม่ถูกที่อยู่ๆ ก็ถูกผู้ชายแปลกหน้ามองไม่ยอมละสายตา "คุณจะรับเค้กอะไรดีคะ" "เอ่อ ผมขอเป็นเค้กนมสดก็แล้วกันครับ" "ขอโทษค่ะ ทางร้านเราไม่มี" "เอ่อ แล้วมีเค้กอะไรบ้างครับ" "มีเค้กช็อคโกแลต กับวนิลาค่ะ" "งั้นผมเอาเค้กช็อคโกแลตก็แล้วกันครับ" ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม "ค่ะ " เดินตรงไปที่ตู้เก็บเค้กแล้วหยิบเค้กช็อคโกแลตที่ตัดเป็นชิ้นออกมาใส่ในจานเล็กๆ แล้วยกไปเสิร์ฟให้หมอหนุ่ม "มาแล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ" "ขอโทษนะครับ ร้านนี้เพิ่งเปิดเหรอครับ ทุกอย่างยังดูใหม่อยู่เลย" "ใช่ค่ะ เพิ่งเปิดมายังไม่ถึงปีเลย" "อ่อ เหรอครับ" พยักหน้ารับรู้แล้วทานเค้กกับกาแฟต่อ มินเห็นพนักงานสองคนเดินถือของที่ให้ออกไปชื้อเดินเข้ามาในร้านพอดี เธอจึงรีบเข้าไปช่วยถือแล้วเอาไปเก็บช่วยกันที่เคาร์เตอร์ "ครบหมดตามที่สั่งให้ชื้อแล้วใช่ไหมจ้ะ" "ครบหมดแล้วค่ะ พี่มิน" ขิงเอ่ยขึ้นที่เรียกเจ้านายตัวเองว่าพี่เพราะมินอยากให้เป็นกันเองมากขึ้น "เก็บตังครับ" หมอต้นหันไปตรงเคาร์เตอร์ "ครับ"เอส พนักงานชายอีกคนจึงรีบเดินไปที่โต๊ะของหมอหนุ่มทันที พอคิดเงินเสร็จกำลังจะเดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ แต่ถูกเรียกเอาไว้ก่อน "เดี๋ยวก่อนครับ ไม่ทราบว่าผู้หญิงสวยๆ คนนั้นชื่ออะไรเหรอครับ" หันไปมองทางมิน "ชื่อพี่มินครับ เป็นเจ้าของร้าน" เอสเอ่ยขึ้น "ขอบคุณครับ ไว้ผมจะมาอุดหนุนใหม่" หันไปมองหน้ามินแวบหนึ่งแล้วเดินออกจากร้านไป "ครับ" ด้านภาคินกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงริมสระบัวมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายน้ำตาคลอเบ้า "คุณคินไปทำกายภาพกันเถอะค่ะ" น้อยเอ่ยขึ้น "ผมไม่อยากทำ จะไปไหนก็ไปไม่ต้องมายุ่ง" "งั้นทานผลไม้ก่อนก็ได้ค่ะ" วางจานผลไม้ไว้บนโต๊ะ "ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงออกไป!" ตวาดเสียงดัง "ค่ะ พี่ไปเดี๋ยวนี้แหละ" รีบออกไปจากตรงนั้นทันที พอน้อยออกไปภาคินก็หันไปปัดจานผลไม้แรงๆ จนตกแตกกระจายเกลื่อนพื้น เพื่อระบายความเก็บกดที่อยู่ข้างใน กำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดปูนอย่างเห็นได้ชัด น้อยได้แต่มองอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปใกล้ จึงรีบวิ่งไปบอกอัมพรกับสุวัตรที่อยู่ในบ้าน ปกติจะเรียกมินแต่มินไปที่ร้านตั้งแต่เช้าแล้ว อัมพรกับสุวัตรทราบเรื่องก็รีบมาที่บ้านหลังเล็กด้วยความร้อนใจ เห็นภาคินนั่งหันหลังอยู่ และเศษจานแตกกระจายเต็มพื้น อัมพรจึงเดินเข้าไปปลอบด้วยการกอดและลูบหัวเบาๆ "คินเป็นอะไรไหนบอกแม่มาสิ อย่าเก็บไว้คนเดียวเลยนะลูก" "ผมอยากตายครับแม่ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม" กอดอัมพรไว้แน่นน้ำตาไหลอาบแก้ม "อยู่เพื่อแม่กับพ่อและน้องยังไงล่ะ เราทุกคนรักลูกมากนะรู้ไหม" "ครับผมรู้ ผมแค่ไม่อยากเป็นภาระให้ใครจะต้องมาดูแลอีกแล้ว" "ไม่มีใครเป็นภาระใครทั้งนั้นแหละ ขอให้ได้อยู่ดูแลกันไปตลอดชีวิตก็พอแล้ว แม่ขอแค่นี้แหละ" พูดพลางน้ำตาคลอเบ้า "ผมเป็นห่วงสวนส้มครับ" "ไม่ต้องห่วงหรอกลูกคนงานเขาทำตามที่ลูกสั่งไว้ทุกอย่างแล้ว" ภาคินไม่ตอบหรือพูดอะไรอีก แต่กลับสวมกอดอัมพรไว้แน่นเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้ตัวเอง เพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ ส่วนสุวัตรได้แต่ยืนมองปล่อยให้อัมพรปลอบลูกชายไป ยิ่งนับวันภาคินก็ยิ่งเกรี้ยวกราดและอารมณ์ร้อนขึ้นทุกวันไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนเย็นของวันถึงเวลาเลิกงานมะลิเก็บของเสร็จกำลังจะเดินออกไปจากแผนก ไอซ์ก็เดินเข้ามาพอดี "อ้าว มะลิจะกลับแล้วเหรอ" "ใช่จ้ะ" "แล้ววันนี้มีนัดกับหมอต้นเหรอ" "เปล่าจ้ะไม่มีขอตัวก่อนนะ" เดินผ่านหน้าไอซ์ออกไป ไอซ์ได้แต่มองตามหลังมะลิที่เดินออกไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเธออยากรู้ความสัมพันธ์ของหมอต้นกับมะลิให้มากกว่านี้ ด้านมะลิพอไปถึงหอพักก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดพยาบาลสีขาวเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาว พร้อมกับกระเป๋าสะพายบ่าสีดำใส่ของเล็กน้อย และไม่ลืมการ์ดที่เขียนข้อความข้างในเตรียมไว้กับคุกกี้อีกหนึ่งกล่องเพื่อเอาไปฝากภาคิน มะลิออกมายืนรอมินตรงหน้าโรงพยาบาล ไม่นานรถเก๋งสีดำของมินก็แล่นมาจอดตรงหน้ามะลิ มินจึงเรียกมะลิให้ขึ้นรถ จากนั้นก็แล่นรถออกตรงไปยังบ้านพงษ์ไพศาลที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก ระหว่างทางทั้งคู่ก็พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย "เป็นไงบ้างเหนื่อยไหมวันนี้" มินเอ่ยถามขึ้น "ก็เหนื่อยเป็นปกตินั้นแหละ แล้วมินล่ะ" "ฉันเพิ่งเข้าร้านวันนี้เป็นวันแรกเอง หลังจากที่ไปเที่ยวทะเลมา" "แล้วลูกค้าเยอะไหม" "ก็เรื่อยๆ ไม่ถึงกับเยอะอะไรหรอก" "งั้นเหรอ ฉันว่าจะไปอุดหนุนร้านเธอสักหน่อย" ส่งยิ้มให้มิน "ก็ไปสิ ฉันจะบริการเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ" มินพูดปนหัวเราะ "เจ้าของร้านออกตัวซะขนาดนี้ ไม่ไปคงไม่ได้แล้วล่ะ" มะลิพูดยิ้มๆ "จ้ะ แม่พยาบาลคนสวย" หันมาส่งยิ้มให้มะลิ มินขับรถไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงบ้านจึงเลี้ยวเข้าไปจอดตรงลานจอดรถภายในบ้าน พอรถจอดสนิททั้งคู่ก็ลงมาจากรถ มินพามะลิตรงเข้าไปในบ้านหลังใหญ่เพื่อไปพบพ่อกับแม่ ก่อนที่จะไปที่บ้านหลังเล็ก แต่กลับไม่เจอใครเลยสักคน มินจึงไปถามป้าชุ่มแม่ครัวใหญ่ "ป้าค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ไปไหนเหรอคะ" เดินเข้าไปในครัว "ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณคินที่บ้านหลังเล็กค่ะ" "มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ " "จะว่ามีก็มีนะคะ" "หมายความว่ายังไงคะ มินไม่เข้าใจ" "คือคุณคินไม่เอาใครเลยค่ะตอนนี้นอกจากพ่อกับแม่ แกอาละวาดใหญ่เลยนะคะ จะทำกายภาพให้ก็ไม่ยอมให้ทำค่ะ" ป้าชุ่มพูดเสียยืดยาว "โธ่ พี่คิน งั้นมินขอตัวไปดูพี่คินก่อนนะคะ"เดินออกจากห้องครัวไป "ค่ะ" "มะลิไปบ้านหลังเล็กกันเถอะ พ่อกับแม่ฉันอยู่ที่นั้น" เดินนำหน้ามะลิออกไป มะลิเดินตามหลังมินไปตามทางเดินที่แยกออกมาจากบ้านหลังใหญ่ เดินไปไม่กี่เมตรก็ถึงบ้านไม้ชั้นเดียวถึงจะไม่ใหญ่มากแต่ก็น่าอยู่ "คุณพ่อคุณแม่ค่ะ พี่คินล่ะคะอยู่ไหน"มินเดินเข้าในบ้านเจออัมพรกับสุวัตรนั่งอยู่ตรงโซฟากลางบ้าน "อยู่ข้างในห้องจ้ะ" อัมพรเอ่ยขึ้น "สวัสดีค่ะ คุณลุงคุณป้า" มะลิยกมือไหว้ "สวัสดีจ้ะ หนูมะลิใช่ไหม"อัมพรรับไหว้ "ใช่ค่ะ " "โตเป็นสาวแล้วสวยขึ้นเยอะเลย จริงไหมคะคุณ" หันไปถามสามีตัวเอง "ใช่สวยขึ้นเยอะเลย เมื่อก่อนยังร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย" สุวัตรพูดพลางหัวเราะ "แม้พ่อกับแม่ชมมะลิกันใหญ่เลยนะ ทีกับลูกตัวเองไม่เคยชม" "จะไปหาพี่ไม่ใช่เหรอก็ไปสิ" อัมพรเอ่ยขึ้น "มาพอดีเลย พี่คินจะไปไหนเหรอคะ " ภาคินเคลื่อนวีลแชร์ออกมาจากห้องพอดี พอมะลิเห็นสภาพของภาคินก็อดที่จะสงสารไม่ได้เพราะสภาพของเขาตอนนี้ต่างจากเมื่อหลายปีก่อนมาก หน้าตาไม่สดใสเหมือนอมทุกข์อยู่ตลอดเวลา แววตาแข็งกระด้างปนเศร้า แล้วก็ผอมซูบลงและที่ทำให้ยิ่งน่าเห็นใจมากไปกว่านั้นก็คือขาทั้งสองขาที่เดินไม่ได้อีกแล้ว "มาค่ะ มินช่วยไปตรงริมสระบัวกันดีกว่า" เข็นพี่ชายตัวเองออกไปจากตัวบ้านแล้วไปหยุดตรงริมสระ โดยที่มะลิเดินตามไปติดๆ "มะลิเข้ามาสิ " มินเรียกมะลิให้เข้าไปหาภาคินใกล้ๆ "สวัสดีค่ะ พี่คิน" ยกมือไหว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ ภาคินหันมามองหน้ามะลิแล้วหันกลับไปทางเดิม โดยไม่ตอบรับหรือพูดอะไรสักคำ แต่ความสวยสดใสของมะลิทำให้ภาคินชะงักไปชั่วครู่หนึ่งเหมือนกัน มะลิหุบยิ้มลงทันทีที่ภาคินทำอย่างกับเธอเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตน "พี่คินรู้ไหมคะ ว่ามะลิเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลประจำอำเภอเรานี้เอง" มินพูดขึ้นทำลายความเงียบ ภาคินเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาอะไรกับใครทั้งนั้น จนมินหันไปมองหน้ามะลิแล้วก็ไปสะดุดตากับของฝากที่มะลิถืออยู่ในมือ เธอว่าจะถามตั้งแต่อยู่ในรถแล้วแต่ก็ลืมไป "นั้นของฝากพี่คินใช่ไหม" "ใช่จ้ะ คุกกี้กล่องนี้ฉันตั้งใจเอามาฝากพี่คิน" หันไปมองหน้าภาคินที่เอาแต่นั่งนิ่ง "มาเดี๋ยวฉันจะเอาไปใส่จานมาให้พี่คินดีกว่า ฝากพี่คินด้วยนะมะลิ" รับกล่องคุกกี้แล้วเดินเข้าไปในบ้าน "พี่คินชอบดอกบัวเหรอคะ" เดินไปยืนอยู่ข้างๆวีลแชร์ "ฉันจะชอบหรือไม่ชอบอะไรมันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย แล้วเลิกเรียกฉันว่าพี่ได้แล้ว ฉันไม่ใช่พี่เธอ" พูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง มะลิได้ยินอย่างนั้นก็หน้าเจื่อนลง ไม่รู้ว่าภาคินคิดอะไรถึงได้พูดแบบนั้นออกมา เหมือนต้องการสร้างกำแพงกั้นไว้ไม่ให้ใครเข้าถึงได้ "มาแล้วค่ะ พี่คินลองชิมหน่อยนะคะ มะลิอุตส่าห์ชื้อมาฝาก" มินถือจานใส่คุกกี้เดินเข้าพร้อมกับหยิบคุกกี้ยื่นไปป้อนภาคินถึงปาก "พี่ไม่อยากกิน" เบือนหน้าหนีไปทางอื่น "ก็ได้ค่ะ ไม่ทานก็ไม่ทาน" มองหน้าพี่ชายตาละห้อย "หนูมะลิอยู่ทานข้าวเย็นกับพวกเราก่อนนะ แล้วค่อยกลับ" อัมพรเดินเข้ามา "จะดีเหรอคะ หนูเกรงใจค่ะ" "ไม่ต้องเกรงใจหรอก"อัมพรเอ่ยขึ้น "คุณแม่พูดถูกค่ะ จะเกรงใจอะไรเราเป็นเพื่อนกันนะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งเอง" มินส่งยิ้มให้มะลิ "เดี๋ยวแม่กับพ่อกลับไปบ้านใหญ่ก่อนนะ ตามสบายนะ หนูมะลิ" "ค่ะ" "พี่ขอตัวก่อนก็แล้วกัน" พูดจบภาคินก็เคลื่อนวีลแชร์หายเข้าในห้อง มินจึงชวนมะลิไปนั่งคุยกันตามประสาผู้หญิงตรงโซฟากลางบ้านเล็กด้วยกันอย่างสนุกสนาน จนน้อยเดินเข้ามาพอดี "พี่น้อยค่ะ วันนี้พี่คินอาละวาดอีกแล้วใช่ไหมคะ" "ใช่ค่ะ ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับพี่เลย" "อดทนหน่อยนะคะ พี่น้อยลองดูไปก่อนเผื่อพี่คินจะอารมณ์เย็นลงบ้าง" "ค่ะ" รับคำแล้วเดินออกไป "มะลิฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา"มินเอ่ยขึ้น "จ้ะ ตามสบาย" มะลินั่งทานของว่างต่อ โครม! เสียงดังออกมาจากห้องภาคิน มะลิจึงรีบลุกแล้วเดินเข้าไปข้างในห้องทันที สิ่งที่เห็นตรงหน้าภาคินนอนกองอยู่กับพื้นพยายามจะลุกขึ้นด้วยตัวเอง "มาค่ะ มะลิช่วย" จับพยุงตัวภาคินขึ้น "เธอจะมาช่วยฉันทำไม" จ้องหน้ามะลิ "มะลิเต็มใจช่วยค่ะ แล้วพี่คินจะนั่งตรงไหนคะ" "ที่เตียง" มะลิจึงพยุงตัวภาคินไว้ค่อยๆขยับถอยหลังไปที่เตียงโดยที่เธออยู่ตรงด้านหน้าภาคิน จนขามะลิไปชนเข้ากับขอบเตียง และด้วยความที่ตัวภาคินหนักทำให้เธอรับน้ำหนักไม่ไหว จึงทำให้ตัวภาคินล้มลงมาทับตัวเธอ ลงไปนอนบนเตียงอย่างแรง ทำให้ริมฝีปากหนาหยักของภาคินจูบเข้าไปที่แก้มของมะลิเต็มๆ มะลิเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จากนั้นทั้งคู่ก็มองสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย "มะลิเธออยู่ไหนอะ"เสียงมินเรียกอยู่ข้างนอกห้อง มะลิจึงรีบขยับตัวเองออกมาจากตัวภาคิน แล้วพยุงให้ภาคินนั่งลงบนเตียงตามที่เขาต้องการ "อ้าว! อยู่นี้เอง" มินเดินเข้ามาในห้อง "พอดีพี่คินตกวีลแชร์ฉันก็เลยเข้ามาช่วยพยุงขึ้น" พูดพลางแก้มแดงไปด้วย "เอาอีกแล้วนะคะพี่คิน บอกแล้วว่าจะทำอะไรให้เรียก ดื้อจริงๆ พี่ชายคนนี้" "ออกไปได้แล้ว พี่อยากอยู่คนเดียว" มองหน้ามะลิแวบหนึ่ง "ก็ได้ค่ะ นี้ก็จะเริ่มมืดแล้ว เดี๋ยวมินจะเรียกพี่น้อยให้มาช่วยเตรียมตัวอาบน้ำเลยนะ ไปมะลิออกไปข้างนอกกัน" หันไปมองมะลิที่เอาแต่ยืนก้มหน้าอยู่ มะลิเดินตามหลังมินไปที่บ้านหลังใหญ่ นั่งคุยกันไปสักพักก็ได้เวลารับประทานอาหารเย็น ระหว่างอยู่ในโต๊ะอาหารมินก็ตักโน้นนั้นนี้ใส่ไปในจานของภาคินจนเต็มจานไปหมด "มินพอได้แล้วพี่ทานไม่หมดหรอก" "ค่ะ พี่คินตักเพลินไปหน่อย" ส่งยิ้มให้พี่ชาย "แม่ว่าเปลี่ยนจากตักให้พี่คินเปลี่ยนมาตักให้มะลิดีกว่าไหม ดูสิไม่ยอมตักสักทีไม่รู้จะเกรงใจอะไรนักหนา" อัมพรเอ่ยขึ้น "ไม่เป็นไรค่ะ คุณป้า" "มาฉันตักให้เธอเอง" มินตักแกงใส่จานให้มะลิทันที "ขอบใจจ้ะ" ตักข้าวเข้าปาก หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จมะลิก็เตรียมตัวจะกลับหอพักของตัวเองในโรงพยาบาล พอเปิดกระเป๋าออกก็เจอการ์ดที่ตัวเองตั้งใจจะเอาให้ภาคินยังอยู่ในกระเป๋าอยู่ จึงรีบเดินตามหาภาคินจนไปถึงบ้านหลังเล็ก ก็เห็นภาคินนั่งอยู่ข้างนอกพอดี เธอจึงเดินเข้าไป "พี่คินพอดีมะลิมีของจะให้ค่ะ" "อะไรของเธออีกฉันนึกว่ากลับไปแล้ว" "นี้ค่ะ" ยื่นการ์ดไปให้ภาคิน "ฉันไม่อยากได้" "รับไปเถอะค่ะ มะลิตั้งใจทำให้เลยนะคะ" "รับก็ได้ พอใจหรือยังกลับไปได้แล้ว" ยอมรับการ์ดจากมะลิเพื่อตัดรำคาญ "อย่าลืมเปิดอ่านด้วยนะคะ มะลิกลับก่อนล่ะ สวัสดีค่ะ" ยกมือขึ้นไหว้แล้วเดินออกไป พอมะลิออกไปภาคินก็ถือการ์ดเข้าห้องไป แต่ยังไม่ยอมเปิดอ่าน ส่วนมะลิเดินไปถึงหน้าบ้านมินก็ออกมาพอดี จากนั้นทั้งคู่ก็ขึ้นรถแล่นออกไปจากบ้าน ระหว่างก็คุยกันไป "เธอไปไหนมาเมื่อกี้ฉันเห็นเธอเดินมาจากทางบ้านหลังเล็ก " มินถามขึ้นตามองทางข้างหน้า "ฉันก็ไปเดินเล่นแถวๆ นั้นแหละ" "จริงอะ ฉันนึกว่าแอบไปหาพี่คิน" มินพูดหยอกมะลิ "จะบ้าเหรอ" พยายามเก็บอาการเขินไว้ "แม้ไม่ต้องเขินหรอก ฉันรู้ว่าเธอชอบพี่คิน" "เปล่าสักหน่อย ไม่ได้ชอบ" "ก็ได้ฉันไม่เถียง แต่ถ้าวันไหนพี่คินชอบมะลิขึ้นมาฉันเชียร์เต็มที่เลยแหละ ถ้าเธอไม่รังเกียจคนพิการนะ" "รังเกียจอะไรกัน เธอก็รู้ว่าฉันอยากเป็นพยาบาลเพราะอะไร" "ฉันรู้ คงไม่มีใครเข้าใจคนไข้เท่ากับหมอพยาบาลแล้วล่ะ " มินหันไปส่งยิ้มให้มะลิ มะลิพยักหน้ารับแล้วก็นั่งเงียบไปตลอดทาง นึกถึงภาพที่ริมฝีปากของภาคินจูบเข้าไปที่แก้มของเธอเต็มๆ อดที่จะเขินอายขึ้นมาไม่ได้ ไม่นานรถก็แล่นไปส่งเธอถึงที่หน้าหอพัก รอจนรถมินลับตาไปมะลิจึงเดินเข้าห้องอาบน้ำแต่งตัว เสร็จก็ไปล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับตาลง ด้านภาคินนอนอยู่บนเตียงกำลังจะหลับตาลง ตาก็เหลือบไปเห็นการ์ดที่มะลิให้วางตรงโต๊ะหัวเตียง จึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน ไม่ว่าพี่คินจะเจอกับปัญหาหรืออุปสรรค อะไรก็ตามที่เข้ามาในชีวิตของพี่ตอนนี้ มะลิขอให้พี่สู้ต่อไปนะคะ อย่าเพิ่งท้อ หวังว่าสักวันจะมีปฏิหาริย์ที่ทำให้พี่กลับมาเดินได้อีกครั้ง สู้ๆ นะคะ จากมะลิ พออ่านจบภาคินก็เอาการ์ดวางไว้ที่เดิม ปิดไฟหัวเตียงแล้วนอนราบลงไปกับเตียงหลับตาลง แต่ในหัวกลับมีภาพใบหน้าของมะลิลอยเข้ามา กลิ่นหอมๆจากแก้มของมะลิยังคงติดอยู่ตรงปลายจมูกของเขาอย่างตรึงใจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more