******ท่านอาซวงกับอดีตที่เก็บงำ
หากเปรียบเปรยชีวิตของมนุษย์ดุจสายน้ำที่รินไหลไม่หวนกลับ
ชีวิตของเทพเซียนก็คงเปรียบดั่งมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่สักวันหนึ่ง... ก็ต้องเหือดแห้งกลายเป็นภูผาสูงตระหง่าน สุดท้ายก็ต้องกลับคืนสู่เถ้าธุลี แหลกสลายกลืนหายไปกับฟ้าดิน
เหอเหยาจวงมองผ่านควันสีขาวคลุ้งของน้ำชาที่ร้อนผ่าวไปยังไผ่กวนอิมที่ปลูกอยู่ในกระถางหยก สีหน้าดูผ่อนคลายทว่าแววตาหยั่งลึกด้วยความคิดความอ่านที่ลึกซึ้ง เต็มไปด้วยปรัญชาและสัจธรรมแห่งใต้หล้า
ส่วนผู้ที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของโต๊ะน้ำชาตัวเตี้ย คือชายชราผู้มีใบหน้าแจ่มใสเมตตา สูงส่งและสว่างไสว
“จวนจะได้ที่เราจำเป็นต้องใช้พลังแฝงของซวงเอ๋อร์” เซียนค้างคาวเฒ่าเปรย มือเหี่ยวย่นลูบไล้เครายาวขาว “ข้าอยากมาถามความเห็นของท่าน”
เหอเหยาจวงเบนใบหน้ากลับมายังจางกั๋วเหล่าอย่างเชื่องช้า “ข้าไม่ได้เจอนางมานานแล้ว...”
มิใช่ว่าไม่อยากพบ แต่พบไม่ได้
เพราะท
