ตอนที่ 14

2072 คำ

“หนูกลัวแล้ว…อย่าทำอะไรหนูเลยนะเสี่ยไทม์” เธอไม่มีแรงจะขัดขืนได้เลย ความรู้สึกหวาบหวามที่แทรกซึมเข้ามาจนเธออ่อนแรงจะต้านทานได้ไหวแต่ก็ยังกลัวมากอยู่ดี “พูดมาว่าหนูเป็นของใคร?” ตอนนี้ลองถ้าพูดว่าไม่ใช่สิเขาต่อให้ขืนใจก็จะยอมทำ “เป็น…เป็น…ของเสี่ยไทม์” เธอพูดอย่างกล้าๆกลัวๆออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พูดชัดๆ” เขาได้ยินแต่มันเป็นเสียงที่ไม่แน่ใจเอาซะเลยถึงอยากฟังอีกครั้งให้เต็มสองหู “หนูเป็นของเสี่ยไทม์ค่ะ” เธอพูดดังขึ้นไม่ติดขัดเหมือนตอนแรก ยอมรับเลยว่าตอนนี้กลัวมากกว่าเดิม ยิ่งลมหายใจอุ่นของเสี่ยไทม์รดต้นคออยู่ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ “ดีมากทูนหัวของเสี่ย” เขายอมปล่อยมือแล้วลุกออกจากตัวหนูหลินด้วยความเสียดายมาก “หนูอยากกลับบ้าน” เธอพยายามกลั้นน้ำตาให้มากที่สุด “ตอนบ่ายเสี่ยจะไปส่งเอง” เขาต้องปรับความเข้าใจกับหนูหลินก่อน ตอนนี้เธอกลัวเขามากจนจะร้องไห้แล้ว “ไม่เอาหนูอยากกลับตอนนี้!” เธอไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้นแล้ว ตอนนี้น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ใกล้ไหลเต็มที “อย่าร้อง! เสี่ยบอกแล้วใช่ไหมว่ารักหนู ดังนั้นเสี่ยจะหวงหนูก็ไม่แปลก รู้ไหมว่าเสี่ยเป็นคนขี้หวงขี้หึงมากกว่าที่หนูคิดเยอะ” เขาหวงมากขึ้นทุกวันต่อให้หนูหลินไม่รู้สึกตัวก็ตาม “แต่เมื่อกี้เสี่ยไทม์น่ากลัว” เธอยังไม่กล้าวางใจเขา “ใช่ แต่ทุกอย่างที่มันเป็นไปแบบนั้นเพราะเสี่ยหึงหวงมากไปหน่อย” ถึงความจริงมันจะไม่หน่อยอย่างที่บอกก็เถอะนะ “หนูกลัว…” อันนี้คือเรื่องจริงที่สุด ปรกติไม่เคยตบใครด้วยซ้ำแต่กับเสี่ยไทม์ที่เธอทั้งโกรธทั้งกลัวจนทำอะไรรุนแรงออกไป “เดี๋ยวก็ชินเองแหละ หนูล้างหน้านอนพักก่อน ตัวเริ่มร้อนแล้วนะ” เขาก็ลืมไปว่าหนูหลินยังไม่สบายอยู่ถึงจะดีขึ้นก็เถอะ เธอนอนลงอย่างที่เสี่ยไทม์บอกเพราะก็เริ่มปวดหัวแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังดีที่เสี่ยไทม์เดินไปหยิบยามาให้พร้อมกับน้ำอีกขวดก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆแล้วเดินออกไป “เสี่ยไม่กวนแล้วพักผ่อนเยอะๆนะ” เขามองหนูหลินก่อนจะตัดใจเดินออกมาเพื่อให้หนูหลินได้นอนพักยาวๆ ขืนถ้านั่งเฝ้าแบบนี้คงหลับไม่ลงเพราะกลัวมากแน่ๆ ตอนแรกเขาโมโหมากที่เห็นไอ้ริวกอดหนูหลินแบบนั้นจนไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น แล้วก็มาโกรธที่หนูหลินพูดเหมือนว่าไม่รู้ว่าเขารู้สึกอะไรออกมา พอดึงมาจูบความโกรธที่มีก็เริ่มจางลงไปก่อนจะจูบซ้ำเพื่อย้ำชัดถึงรสชาติอ่อนหวานและความไร้เดียงสาที่โต้ตอบยังไม่เป็น เธอทำให้เคลิ้มจนมาได้สติตอนโดนตบ หรือเขาจะหลงเด็กนะ “เสี่ยครับคือว่ามันไม่มีอะไรจริงๆนะ” ริวเดินกลับเข้ามาในบ้านหลังทำแผลเสร็จแล้ว เขาเองก็ไม่มีทางเลือกเพราะถ้าผลักคุณหนูหลินจนล้มเสี่ยก็โกรธอีก แต่จะปล่อยให้ลูกมะม่วงร่วงใส่หัวคุณหนูหลินจนเจ็บแล้วเสี่ยก็ต้องโกรธเหมือนกัน หรือดึงคุณหนูหลินออกมาเสี่ยก็โกรธเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือหมัดหนักมากเพราะหึงแบบไม่สนใจเหตุผลเลย “กูสั่งแล้วใช่ไหมว่าหนูหลินเป็นของใคร” เขาสั่งมันแล้วตอนจัดการไอ้เอมเมื่อวันก่อน “เสี่ยครับมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ลูกน้องอย่างเขารู้ว่าเสี่ยน่ะเข้าใจเรื่องนี้ แต่ครั้งนี้เสี่ยหึงหวงคุณหนูหลินหนักมากจนน่ากลัว “อย่าให้มีอีกครั้งเด็ดขาด มึงจำไว้ว่าคนของกูใครก็ห้ามแตะต้อง” เขาบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งแล้วมองหน้าลูกน้องที่หลบตา “ครับเสี่ย แล้วเอ่อ…คุณหนูหลินเป็นยังไงบ้าง?” ถึงจะรู้ว่าเสี่ยไม่ทำร้ายคุณหนูหลินให้เจ็บตัวแน่นอน แต่คุณหนูไม่เคยเห็นเสี่ยไทม์ในมุมนี้มาก่อนเลยอาจจะกลัวมากก็ได้ แล้วทีนี้ถ้าเสี่ยไทม์รอคุณหนูหลินนานเกินไปปัญหาก็จะมาตกที่ลูกน้องที่คอยรองรับอารมณ์สลับกับมือกับตีนที่โดนบ่อยๆ ปรกติเสี่ยไทม์แม่งก็ไบโพล่าอยู่แล้ว พอมีความรักอาการเลยหนักกว่าเดิมหลายเท่าเลย “อย่าเสือก!” หลินตื่นมาก็บ่ายกว่าแล้ว เพียงแค่เห็นเสี่ยไทม์มานั่งข้างเตียงเธอก็สะดุ้งจนขยับตัวหนีแทบไม่ทันด้วยความกลัว “เสี่ยกำลังจะปลุกพอดี” เขาไม่ได้ตั้งใจจะกวนเลยนะ “กลับบ้านได้แล้วใช่ไหมคะ?” เธอเตรียมทุกอย่างรอตั้งแต่ก่อนจะมีเรื่องแล้ว เลยถามออกไปเพื่อความแน่ใจ “บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอก หรือหนูอยากหนีจากเสี่ยไป” เขาไม่เข้าใจเลยว่าจะอยากกลับอะไรหนักหนา ในเมื่อที่นี่ก็บ้านเหมือนกันแถมร่มรื่นกว่าในเมืองตั้งเยอะ “หนูปล่อยบ้านนานจะไม่ดีค่ะ” เธอหาข้ออ้างจนได้ “ก็ได้ ไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อนเสี่ยจะไปส่งเอง” เขาไม่ใช่แค่ส่งเพราะจะไปนอนค้างด้วยอีกต่างหาก เธอพยักหน้าอย่างดีใจแล้วลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำ ในที่สุดก็จะได้กลับบ้านแล้ว! เธอคิดว่าจะหลบหน้าเสี่ยไทม์สักพักโดยการไปอยู่บ้านคุณย่าสักสองอาทิตย์แล้วค่อยกลับมาที่บ้านเพื่อเตรียมตัวรับเปิดเทอมในช่วงกลางเดือนพฤษภาคม เอมมาขับรถวันนี้แทนไอ้ริวที่เขาส่งไปเช็คงานที่โกดังแทนและอีกสองสามวันน่าจะได้กลับ งานตรงนั้นยุ่งพอสมควรและนี่มันคือการลงโทษที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว “แล้วเสี่ยจะกลับตอนไหนเหรอคะ?” เสี่ยไทม์ไม่กลับสักที เธอนัดเพื่อนไว้ตอนเย็นนี่ก็ใกล้เวลาแล้ว “ทำไม หนูจะไปไหนเหรอ?” มองแบบไม่ต้องใช้สมองก็รู้ว่าจะออกไปข้างนอกแน่ แต่ติดตรงที่เขาอยู่ตรงนี้ “หนูนัดเพื่อนกินหมูกระทะกันเย็นนี้” “เอาสิเสี่ยไปด้วย เดี๋ยวเสี่ยเลี้ยงเอง” ไม่อยากให้หนูหลินคลาดสายตาแม้แต่นาทีเดียวเลยเพราะเธอยังกลัวเขาอยู่ “แต่ว่าหนูกลับดึกนะคะ” เธอเกรงใจมาก “ไม่เป็นไร คืนนี้เสี่ยจะนอนกับหนู โอเคนะห้ามปฎิเสธ” สุดท้ายเธอก็มากินหมูกระทะกับเพื่อนจนได้ ซึ่งป่านมากับพี่โชนที่คบกันมานานแต่ไปไหนมาไหนตามลำพังไม่ค่อยได้นอกจากจะเอาเธอไปด้วย เพราะงั้นทุกครั้งเธอก็จะมาเป็นก้างขว้างคอเพื่อนตามระเบียบ “อ้าว! สวัสดีค่ะเสี่ยไทม์” “เต็มที่เลยนะวันนี้เสี่ยเลี้ยงเอง” เขายิ้มอ่อนให้เพื่อนหนูหลินที่ควงแฟนมาด้วย “ไงหลินจะไม่อัปเดตให้ฟังหน่อยเหรอ?” “ทุกอย่างก็เหมือนเดิมแหละ” จะให้เธอพูดอะไรได้ในเมื่อเสี่ยไทม์ก็นั่งข้างๆกันนี่เอง ไม่รู้ว่านี่เขาย้อนวัยรึเปล่า ตอนนี้เหมือนผู้ปกครองเด็กเลยแล้วช่วงเทศกาลคนก็เยอะมากด้วย นั่นเลยมีสายตาหลายคู่ที่แอบมองหนูหลินจนอยากจะเดินไปชกหน้ามันสักที “อื้ม! หลินเค้าได้ข่าวว่าเทอมหน้าพี่คริสจะมาสอนภาษาพวกเราด้วยนะ ไม่น่าเชื่อเลย” “ก็ช่างเขาสิ! เค้าไม่อยากพูดถึงเท่าไร” พี่คริสคือรุ่นพี่ที่เคยจีบเธอ แต่ว่าเธอไม่ได้ชอบขนาดจะรักได้เลยปฎิเสธไป นั่นทำให้หลายคนมองว่าเธอใจร้าย “เฮ้อ…สงสารพี่คริสจังมารักคนไม่มีหัวใจแบบหลิน” “ใครเหรอเสี่ยอยากรู้จัก?” พอได้ยินแล้วมันจี๊ดเลย ไอ้นี่มันต้องชอบหนูหลินของเขาแน่ถึงได้พูดกันแบบนี้ แต่เท่าที่ฟังแล้วหนูหลินก็ไม่ได้รักหรือชอบมันด้วยซ้ำถึงไม่ใส่ใจ “รุ่นพี่ค่ะ ไม่มีอะไรหรอกเสี่ยไทม์กินต่อสิเนื้อจะไหม้แล้วนะ” เธอมองค้อนเพื่อนที่ช่างพูดไม่ดูเวลาเลย แล้วดูหน้าเสี่ยไทม์ตอนนี้สิ ถ้ากลับบ้านไปคงสอบสวนเธอแน่นอน หลังจากกินหมูกระทะจนอิ่มก็กลับมาบ้านทันที เขาอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังนั่งรอหนูหลินที่อาบน้ำอยู่ นี่เขาควรจะเอาไงดีกับความสวยใสจนใครๆก็พากันชอบหมดแบบนี้นะ แล้วเขามันเป็นคนประเภทหึงหวงจนหน้ามืดเสียด้วยสิ ลองถ้ามีคนมาจีบหนูหลินแล้วเขารู้ได้ตามไปกระทืบแน่ “เสี่ยไทม์จะนอนเลยไหมคะ?” เธอแต่งตัวในห้องน้ำเสร็จแล้ว ตอนนี้แค่มานั่งไดร์ผมให้แห้งเท่านั้นเอง “สระผมดึกๆเดี๋ยวไข้กลับหรอกหนูหลิน” “ก็เหม็นหัวหนูเลยทนไม่ไหวจริงๆ” กินหมูกระทะแล้วควันติดตามตัวตามผมจนเหม็นมากๆ เธอทนไม่ไหวหรอก เขาเดินไปใกล้แล้วหอมแก้มหนูหลินหนักๆเพื่อพิสูจน์ดูว่าเหม็นจริงรึเปล่า แต่อยู่ดีๆจมูกมันเพี้ยนต้องหอมซ้ำใหม่อีกครั้งก็ไม่เหม็น ตัวเธอออกจะหอมมากๆขนาดนี้ “เสี่ยไทม์ลวนลามหนูอีกแล้วนะ!” เมื่อเช้าก็จูบแล้วตอนนี้มาหอมแก้มกันอีก เสี่ยไทม์ไว้ใจไม่ได้เลย “เสี่ยแค่พิสูจน์ว่าเหม็นรึเปล่า รู้ไหมแก้มหนูหอมมากเลยนะ” เขายืนขึ้นแล้วแย่งไดร์เป่าผมกับหวีมาจากมือเล็ก “อย่ามากวนสิคะ” “เสี่ยเปล่ากวนนะ เสี่ยแค่จะทำให้แค่นั้นเอง” เขาเปิดลมไม่ร้อนมากแล้วเป่าไปช้าๆ อันที่จริงเขาก็ไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้แบบเต็มใจมาก “ทำไมใจดีกับหนูจังคะ?” เธอเริ่มสับสนกับความรู้สึกตัวเอง ตอนนี้ใจเต้นแรงมากจนกลัวว่าเสี่ยไทม์จะได้ยินเสียง “ก็เสี่ยรักหนูไง เหตุผลง่ายๆที่เสี่ยทำให้หนูได้ทุกอย่าง” เขาอยากให้หนูหลินซึมซับความรักของเข้าไปจัง ตอนนี้อาจจะแค่เริ่มหวั่นไหวอยู่เลยต้องพยายามยิ่งขึ้นที่จะได้ใจหนูหลิน “เสี่ยไทม์เคยมีแฟนไหมคะ?” ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงถาม “เคยมีสิ เสี่ยน่ะฮอตมากนะรู้ไหม แต่ตอนนี้เสี่ยมีแค่หนูคนเดียว” เอาง่ายๆเลยนะตั้งแต่เจอหนูหลินสองตาก็ไม่สนใจใคร ต่อให้ไปเที่ยวในผับบาร์ที่มีสาวสวยๆก็ไม่สนใจ เขาคิดถึงแค่หนูหลินคนเดียวจนตอนนี้ไอ้ฟอร์มกับไอ้พีมันล่อบ่อยๆ “เสี่ยไทม์น่ะปากหวาน” เธอได้ฟังยังดีใจเลย ลองถ้าไปพูดแบบนี้กับคนอื่นสิมีเหรอจะไม่หลงคารมแน่นอน “หนูจะชิมอีกก็ได้นะ” ปากหนูหลินก็หวานไม่แพ้กันเลย “ไม่เอาหรอก เสี่ยไทม์นอนห้องโน้นนะ” เธอชี้ไปห้องว่างที่ใช้งานบ่อยเพราะป่านชอบมาค้างด้วยแล้วนอนห้องนั้นตลอด “ฝันดีครับ อย่าลืมฝันถึงเสี่ยด้วยนะ” เขาพูดจบก็หอมแก้มนุ่นๆอีกฟอดก่อนจะลุกไปปิดประตูหน้าบ้านให้ เธอรีบวิ่งกลับมาที่ห้องนอนทันที ตอนนี้หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาได้แล้วนะ เสี่ยไทม์หอมแก้มตลอดทุกครั้งที่มีโอกาสเลย เธอรีบกดล็อกประตูก่อนจะมานอนนับแกะให้หลับเร็วๆมากขึ้นกว่าเดิม “โอ๊ย! ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ” เธอปิดไฟนอนสักพักแล้ว แต่จะพลิกซ้ายพลิกขวาเท่าไรก็ไม่หลับเลย เสี่ยไทม์เป็นต้นเหตุทำให้เธอเป็นแบบนี้ เสี่ยไทม์คนบ้า!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more