ตอนที่ 10

2729 คำ

ป่านมาหาเธอในตอนเย็นพร้อมกับพี่โชน แล้วจะให้เธอไปเป็นก้างขว้างคอทำไมเล่า แล้วป่านหอบชุดมาให้เลือกใส่อีกด้วย สงสัยกลัวว่าเธอจะไม่สวยรึไงนะ “สีขาวนี่แหละหลินน่ารักดี” อยากแอบถ่ายรูปลงเฟสบุ๊คจังเลย ดูสิว่าหนุ่มที่ชอบเพื่อนรักจะปลาบปลื้มกันขนาดไหน “มันบางนะ ถ้าโดนน้ำก็เห็นเนื้อหนังหมดสิ” ถึงจะใส่เกาะอกกันโป๊แต่ว่ามันก็โป๊อยู่ดีนั่นแหละ “เอาน่าหลินนานๆใส่ที เดี๋ยวเราไปกินก๋วยเตี้ยวก่อนแล้วค่อยไปกัน คืนนี้เค้าไม่อยากกลับดึกมาก” เธอก็มีแค่ซองกันน้ำที่ใส่โทรศัพท์ เงินและบัตรประชาชนแค่นั้น พวกเราออกไปกินก๋วยเตี้ยวเอาแรงก่อนจะไปปาร์ตี้ฟองสบู่ที่จัดขึ้นในตอนค่ำแล้วดึกๆค่อยกลับ “ไม่อัปเดตเรื่องเสี่ยไทม์หน่อยเหรอ?” “ก็ไม่มีอะไร เสี่ยไทม์แค่มารับไปเล่นที่บ้านแล้วมีอุบัติเหตุนิดหน่อยกลับไม่ได้เลยต้องค้างคืนที่นั่น แต่ว่าเสี่ยไทม์สุภาพบุรุษมากเลยนะ” เธออดจะปลื้มไม่ได้เลยโดยเฉพาะเรื่องที่เสี่ยให้เธอนอนบนเตียงแล้วตัวเองไปนอนโซฟาแทน “ใจอ่อนได้แล้วมั้งหลิน เสี่ยไทม์จีบมาเป็นเดือนแล้วนะ” เดือนหนึ่งได้แล้วมั้งที่จีบแบบนี้ แต่เพื่อนของเธอก็ไม่รับรู้อะไรเลยสักอย่าง หรือแกล้งไม่รับรู้จะได้ไม่คิดมากเวลาที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แต่ลึกๆเธอมั่นใจว่าหลินต้องรู้สึก “บ้าแล้วป่าน! เสี่ยไทม์ยังไม่พูดอะไรเลยนะเค้าจะคิดแบบนั้นได้ไงละ” ก็ยอมรับนะว่ารู้สึกดีที่มีเสี่ยไทม์อยู่ใกล้ๆทุกวัน แต่บางอย่างมันก็ไม่ได้ชัดเจนขนาดนั้นซะหน่อย “ก็ถามสิหลิน” “เค้าไม่กล้าถามหรอก แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว” ถ้าสมมุติว่าเธอถามไปแล้วเสี่ยไทม์ไม่ได้คิดอะไรนอกจากรุ่นน้องอะไรที่เคยดีก็อาจจะไม่เหมือนเดิมก็ได้ ดังนั้นให้เรื่องของเรามันไปเรื่อยๆดีกว่า เดี๋ยวจะรู้สึกวันไหนค่อยทบทวนหัวใจอีกครั้ง ป่านได้แต่คิดหนักกับเพื่อนรักที่ไม่ยอมรับสักทีว่าเสี่ยไทม์จีบอยู่ หลายคนเขาดูออกหมดแล้วนะ เรื่องนี้มีแค่เจ้าตัวละมั้งที่กลัวอะไรที่ยังไม่ถึง หรือเพราะนี่เป็นคนแรกที่ใกล้ชิดขนาดนี้ เพื่อนรักของเธอยังไม่เคยมีคนรักด้วยสิ “พี่ว่ายากวะป่าน บางทีอาจต้องมีตัวช่วยนะ” “ป่านคงต้องลงมือเองสินะ” “เส้นจะอืดหมดแล้วรีบกินเถอะ” ไม่รู้ว่าเพื่อนแอบคุยอะไรกับแฟน แต่หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเธอหรอกนะ “อิ่มแล้วไปเถอะ” ปาร์ตี้ฟองสบู่ที่จัดขึ้นในงานของจังหวัดมีวัยรุ่นมาเยอะแยะจริง แต่พอมาอยู่แบบนี้แล้วมันก็หนาวนะ ที่นี่มีแต่คนสาดน้ำปะแป้งใส่ตลอดทางกว่าจะมาถึงตรงนี้ที่เต็มไปด้วยฟอง “ก่อนที่พวกเราจะเลอะเทอะมากกว่านี้มาเก็บรูปสวยๆ ดีกว่า” เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วก็เป็นตากล้องถ่ายรูปคู่ให้เพื่อนด้วย “เมื่อหลินจะมีแฟนจะได้ไม่เหงา” “มีเพื่อนก็ไม่เหงานะ ปะไปสนุกกันดีกว่า” เธอดึงมือเพื่อนมาต่อแถวเพื่อตรวจดูว่าพกอะไรอันตรายมารึเปล่าก่อนจะเข้าสู่ฟองสบู่จริงๆที่น่าสนุกมาก สงกรานต์ปีนี้อยู่กับเพื่อน ปีที่แล้วก็อยู่กับเพื่อน ปีหน้าก็น่าจะอยู่กับเพื่อน คืนนี้แม่งนอนไม่หลับเลยวะ ตั้งแต่กลับจากส่งก็ไม่ได้คุยกับหนูหลินเลย ลูกน้องมันส่งเหล้าให้ไม่หยุด ไหนจะเพื่อนอีกที่มาดื่มกันตั้งแต่เช้าจนบ่ายกว่าๆก็ไม่ไหว ตอนนี้พึ่งฟื้นจากอาการเมาแล้วน็อกไป “อ้าวเสี่ยตื่นแล้วเหรอ?” ริวมาดูพอดี “เออ! แม่งปวดหัวฉิบหาย” เดี๋ยวมันก็หายเพราะเขากินยากันไว้ก่อน แต่ตอนนี้ปวดหัวมากจริงๆ “พวกมึงเฝ้าบ้านดีๆละกูจะไปหาหนูหลินก่อน” เขาหยิบกุญแจรถเฟอร์รารี่คันโปรดจะได้หาเรื่องอยู่บ้านหนูหลินนานๆ “เสี่ยแม่งรุกมากวะ” เขาหันไปปลายตาใส่ไอ้ริวให้มันหุบปากก่อนจะขับรถออกไป ไม่รู้ทำไมถึงคิดถึงเธอมากจนแทบบ้าขนาดนี้ มาถึงบ้านหนูหลินแล้วแต่เจ้าของบ้านไม่อยู่ ประตูก็ล็อกไว้ด้วยเขาเลยได้แค่รออยู่หน้าบ้าน ผ่านไปเกือบชั่วโมงถึงได้ยินเสียงหวานๆคล้ายว่าพูดคุยกับใครอยู่ “หนูไปไหนมา?” เขาลงจากรถลงไปถามด้วยความเป็นห่วง แล้วดูสภาพสิมันใช่เหรอที่แต่งตัวล่อไอ้เข้ขนาดนี้ “เอ่อ…” เซอร์ไพรส์มากที่เสี่ยไทม์มาตรงนี้ “แล้วใครมาส่ง? จะไปเที่ยวไหนบอกเสี่ยสิจะได้พาไปเอง แล้วใครให้แต่งตัวแบบนี้ห่ะ ถามก็ตอบอย่ามัวอึ้ง!?” เธอมัวแต่งงกับคำถามที่รัวมาจัดเต็มจนไม่รู้จะตอบอะไรก่อนดี แล้วที่สำคัญคือเสี่ยไทม์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง “ป่านมาส่งค่ะ เสี่ยไทม์มีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอตอบเสียงเบา “จะไม่เชิญเสี่ยเข้าบ้านหน่อยเหรอหนูหลิน” หนูหลินดูเหมือนจะงงมาก แล้วเผยอปากออกมาอย่างไร้เดียงสา ปากเธอแม่งโคตรน่าจูบเลย! “เอ่อ…เชิญค่ะ” เธอเดินนำเข้าบ้านก่อนแล้วเสี่ยไทม์ถึงตามเข้ามาติดๆ ทำไมเธอถึงต้องรู้สึกผิดแบบนี้ละ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนะแค่ไปเที่ยวตามประสาวัยรุ่นทั่วไปเท่านั้นเอง แต่เสี่ยไทม์กลับมาดุเหมือนทำผิดร้ายแรง “เสี่ยมาทำอะไรแถวนี้คะ?” เธอยังสงสัยเรื่องนี้อยู่ “หนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมเดี๋ยวปอดบวมเอา” สภาพชัดเจนมากคือไปเที่ยว แล้วตัวก็เปียกจนน่าเป็นห่วง เขาไม่อยากจะดุเธอเลยนะแต่ว่าห่วงและหวงมาก “อ่อ…ค่ะ” เธอก็เดินไปห้องนอนแบบงงมากที่ทำตาม ความรู้สึกเธอตอนนี้เหมือนเด็กแอบหนีเที่ยวแล้วโดนผู้ปกครองจับได้ ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เลย เรื่องเที่ยวไม่มีใครว่าเธอหรอก นี่มันเป็นเรื่องปรกติของเด็กวัยรุ่นไม่ใช่เหรอ แถมผู้ใหญ่หลายคนก็ไปเที่ยวเหมือนกันด้วย คืนนี้เธอไม่ได้ไปเที่ยวคนเดียวเลยนะ เสี่ยไทม์จะดุทำไม? เขานั่งไขว้ห้างรอหนูหลินทั้งที่ตอนนี้ปวดหัวมาก เขาอยากนอนพักให้หายจากพิษสุรานี้จริงๆ แต่อีกใจก็อยากจะคุยกับหนูหลินก่อนเลยฝืนตัวเองรอเธอก่อน เขาอยากทำลายความวัยรุ่นของหนูหลินจริงๆ เขาโคตรหวงเธอเลย “มาแล้วเหรอ?” “เสี่ยมีอะไรกับหนูรึเปล่าคะมันดึกแล้วนะ” “รู้ว่าดึกแล้วทำไมพึ่งกลับมาละ หนูไปเที่ยวที่ไหนมา?” เขาอยากรู้เรื่องของหนูหลินมาก เขาห้ามตัวเองไม่ให้หงุดหงิดไม่ได้จริงๆที่เห็นหนูหลินออกไปเที่ยวดึกๆแบบนี้ นี่เป็นความห่วงที่น่าจะมากเกินไป “ไปเล่นฟองสบู่ค่ะ คนเยอะมากเลยหนูเลยรีบกลับ” เธอยังสนุกอยู่เลยเพราะนานๆทีจะเที่ยวแบบนี้ “แล้วทำไมหนูต้องแต่งตัวแบบนั้นด้วย เสี่ยไม่ชอบ!” “เอ่อ…ก็ไม่ได้โป๊มากนะคะ” เธอใส่เกาะอกกันโป๊ไว้ก่อนแล้วเลยไม่น่าจะมีอะไรน่าห่วงนะ แต่ว่าทำไมเสี่ยไทม์ดูหงุดหงิดมากขนาดนี้ละ หรือว่ามีเรื่องอะไรอีกรึเปล่า “มันโป๊!” เขายังยืนยันคำเดิมว่าโป๊มาก “โป๊ก็ได้ค่ะ แล้วเสี่ยไทม์จะกลับตอนไหนเหรอคะ?” นี่ก็ดึกมากแล้วเสี่ยไทม์น่าจะอยากนอนพักนะ “รำคาญที่เสี่ยเป็นห่วงเหรอ?” “เปล่าค่ะ แต่ว่ามันดึกแล้วหนูง่วงมาก” “ออ เสี่ยลืมไปงั้นหนูนอนเลย” เขาพึ่งคิดได้ว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว หนูหลินเป็นคนนอนเก่งมากเลยง่วงเป็นธรรมดา “แล้วเสี่ยไทม์ไม่กลับบ้านเหรอคะ?” ถ้าเสี่ยไทม์ไม่กลับบ้านสักที คืนนี้เธอคงยังไม่ได้นอนแน่เลย “เสี่ยขอนอนที่นี่นะ ตรงโซฟานี้ก็ได้” “ห่ะ! นอนที่นี่เหรอคะ?” เธอว่ามันไม่น่าเหมาะสมนะ ถึงจะสนิทกับเสี่ยแล้วก็เถอะ แต่นี่ชายหญิงนะ “ใช่ เสี่ยจะนอนเฝ้าตรงนี้เผื่อหนูหนีเที่ยวอีก!” เขาไม่ไว้ใจหรอก เกิดหนูหลินหนีเที่ยวมาจะได้ตามทัน “หนีเที่ยวหรอ?” ปรกติคุณย่าก็ไม่เคยว่าเรื่องนี้นะ จะเป็นคุณพ่อหรือคุณแม่ก็ไม่เคยว่าเหมือนกัน แล้วเสี่ยไทม์เป็นใคร? “ใช่ หนูจะนอนไม่ใช่เหรอ? งั้นไปนอนเลยนะ ถ้าเสี่ยง่วง เสี่ยก็หลับตรงนี้แหละ” ก็ตั้งใจแล้วว่าจะนอนตรงโซฟานี้เพราะถ้าหนูหลินจะออกไปไหนเขาจะได้รู้ทันที “คือเสี่ยไทม์คะ ปรกติเวลาหนูเที่ยวดึกๆแบบนี้ผู้ปกครองหนูไม่ว่าอะไรเลยนะ” เธอต้องนั่งอธิบายอย่างใจเย็น “หนูไปนอนเร็วมันดึกแล้ว!” “ค่ะๆ” เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยไทม์กันแน่ถึงได้มานอนเฝ้าขนาดนี้ หรือว่าไทม์เสี่ยเมารึเปล่านะ อาการแบบนี้คงใช่แน่นอนเลย แล้วนี่เขาไปดื่มจากที่ไหนมาเหรอถึงมาจบที่บ้านเธอเพื่อขอนอนแทนการขับรถกลับบ้านตัวเอง แต่เอาเถอะ เมาแล้วไม่ขับก็ดีแล้ว พอเห็นว่าหนูหลินไปนอนแล้วเขาก็ออกไปขับรถมาจอดในบ้านแทนเดี๋ยวมันจะเปื้อนเอา ช่วงนี้ก็ขี้เกียจเอารถไปล้างด้วยดังนั้นต้องระวังไม่ให้มันสกปรกเกินไป แล้วจากนั้นก็นอนดูโทรทัศน์ไปพลางๆจนกว่าจะง่วงนั้นแหละ พอนึกถึงเด็กที่ทำหน้างงใส่ตลอดก็อดขำไม่ได้ แต่ที่มากกว่านั้นคือเอ็นดูจริงๆเพราะเธอน่ารักเกินใคร “เมื่อไรหนูจะยกหัวใจให้เสี่ยดูแลนะ” เขาชัดเจนมาตลอดนะ เขาเชื่อว่าการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดเยอะ “เสี่ยอยากมีสิทธิ์ในตัวหนูมากกว่านี้จัง” ในตอนนี้พูดได้เต็มปากเลยว่าเขาไม่สิทธิ์อะไรในตัวหนูหลินเลยสักนิด ต่างกับหนูหลินที่เขาให้สิทธิ์ทุกอย่างหมดแล้ว ขนาดคนรับใช้ที่พูดไม่ดีกับหนูหลินเขายังเชดหัวทิ้งโดยไม่มีการตักเตือนใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างที่เขาทำมันไม่เข้าตาหนูหลินบ้างรึไง มาหาทุกวันขนาดนี้ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ แทบบ้าเพราะเธอแล้วนะ เวลาล่วงเลยไปถึงตี 2 กว่าๆ เธอตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่ก็แอบย่องออกมาแล้วใช้แสงไฟจากโทรศัพท์นำทางไปดูเสี่ยไทม์ เธอได้ยินแค่เสียงรถแต่ไม่รู้ว่าเสี่ยไทม์ไปรึยัง จนมาดูที่ห้องรับแขกเสี่ยนอนหลับบนโซฟาที่ดูจะเล็กลงพอนอนแบบนี้ “ยุ่งไม่กัดรึไงนะ!” เธอเดินกลับเข้าห้องอีกห้องเพื่อเอาผ้าห่มมาให้เสี่ยไทม์ “กู๊ดไนท์นะคะเสี่ยไทม์” เธอกระซิบข้างหูเบาๆก่อนจะดึงผ้ามาห่มให้ถึงคอแล้วถึงหาวเพราะง่วงนอนมาก เธอไม่รู้ว่าตอนนี้จะเรียกสถานะว่าอะไรดีนอกจากรุ่นน้องกับรุ่นพี่ที่สนิทกันและคงเป็นแบบนี้อีกนานมั้ง เสี่ยก็ดีกับทุกคนในสายตาเธอ แล้วถ้าถามก็ไม่กล้าด้วย เสี่ยไทม์ทำให้รู้สึกว่าเธอคือคนพิเศษมาก แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เธอตื่นมาแต่เช้าตรู่เพราะรู้สึกร้อนๆหนาวๆไม่สบายตัว แล้วจากนั้นก็แต่งตัวออกมาข้างนอกซึ่งเสี่ยไทม์ยังไม่ตื่นเลย “ป้าคะเอาโจ๊กใส่ไข่พิเศษหมูสองถุงค่ะ” เธอขับรถออกมาตั้งแต่หกโมงครึ่งเพราะสายกว่านี้คงเปียกแน่นอน แล้วตอนนี้รถก็น้อยมากเลยกล้าขับออกมาช้าๆ “อ้าวน้องหลินมาซื้อโจ๊กแต่เช้าเลย พี่ขอปะแป้งหน่อยนะ” “เห็นสาวเป็นไม่ได้เลยนะไอ้นุ!!” เธออดจะขำแม่ลูกคู่นี้ไม่ได้เลยจริงๆ ดูมีความสุขกันดีแถมหยอกบ่อยกันให้เห็นบ่อยอีก แป้งเด็กที่ผสมน้ำเย็นมากพี่นุเอาท่ทาที่แก้มทั้งสองข้างเธอพร้อมกับยิ้มกว้างให้ “ได้แล้ว ไอ้นุพอเลยเดี๋ยวน้องจะเปื้อนหมด!” พอได้โจ๊กแล้วเธอก็แวะร้านยาต่อเพราะรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย แต่มันก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อตอนกลางวันร้อนจนแทบมอดไหม้ แต่พอเมื่อคืนเธอออกไปเล่นน้ำจนหนาวเข้ากระดูกดำ สงสัยเธอจะป่วยส่งท้ายเทศกาลแน่เลย “ป่านนี้เสี่ยไทม์จะตื่นยังนะ” เธอรีบขับรถมอเตอร์ไซค์ไปบ้าน แต่ก็ไม่กล้าขับรถเร็วมากเพราะกลัวล้มซะ ก่อนยิ่งขับรถไม่แข็งยิ่งต้องระวัง ใช้เวลาไปประมาณสิบห้านาทีเธอขับรถมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยทุกอย่าง “หนูไปเล่นน้ำแต่เช้าเลยเหรอ?” ยังไม่ทันเปิดประตูบ้านเลยก็ได้ยินเสียงที่หงุดหงิดแล้ว “เสี่ยไทม์ตื่นนานแล้วเหรอคะ?” เธอไม่กล้ามองเสี่ยไทม์ตรงๆเพราะมีแค่ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอว เธอกลัวว่ามันจะหลุดถ้าเขาขยับตัวมากเกินไป “ไม่นาน แล้วหนูไปไหนมาเสี่ยถามอย่าเปลี่ยนเรื่องสิ” เขาโคตรไม่ชอบเลยที่หนูหลินออกไปแบบไม่บอกกันสักคำ เขาเลยถือวิสาสะเข้าห้องนอนหนูหลินเพื่ออาบน้ำให้สดชื่นขึ้นมาบ้าง พอเดินออกมาก็ได้ยินเสียงรถพอดี “ไปซื้อโจ๊กมาค่ะ เสี่ยทานด้วยกันนะเดี๋ยวหนูไปเทใส่ชามให้” เธอยกถุงโจ๊กให้เสี่ยไทม์ดูเป็นหลักฐาน “เสี่ยใส่แค่บ๊อกเซอร์หนูไม่ว่าใช่ไหม? พอดีเสื้อผ้าเสี่ยเอาลงเครื่องหมดแล้ว” จะบอกว่าอันนี้เขาตั้งใจจะยืดเวลาอยู่กับหนูหลินอีกนิด แล้วจะหาเรื่องชวนเธอไปบ้านด้วยกัน อย่างน้อยให้อยู่ในสายตาช่วงนี้ก่อนไม่งั้นเธอจะหนีเที่ยวอีก “ไม่เป็นไรค่ะ อืม…เดี๋ยวหนูเอาเสื้อให้ใส่ด้วยดีกว่า” มันก็เป็นเสื้อเสี่ยเองแหละที่เธอใส่กลับมาเมื่อวาน “ครับ” เขารับเสื้อจากหนูหลินมาใส่ แต่ว่ารีดเสื้อได้เรียบกว่าแม่บ้านเขาอีกนะเนี่ย โจ๊กที่อุ่นจนเกือบแล้ เธอเลยเอาเข้าไมโครเวฟก่อนถึงได้ยกมาให้เสี่ยไทม์กิน กลิ่มหอมมากจนท้องร้องหมดแล้วเนี่ย “คำนั้นเสี่ยขอได้ไหม?” เขายังไม่ได้กินแต่หนูหลินกำลังเป่าเตรียมจะเอาเข้าปากอยู่แล้ว “ของเสี่ยละคะ?” เสี่ยไทม์จะแกล้งเธอรึเปล่าเนี่ย “ของเสี่ยมันยังร้อนอยู่เลย เสี่ยขอนะ” เขาจับมือหนูหลินมาป้อนโจ๊กเข้าปากตัวเองทันที “อร่อยจัง หนูหลินกินต่อสิ เสี่ยจะกินแล้วเหมือนกัน” เขายิ้มกว้างให้เธอ ก่อนจะยกถ้วยตัวเองมาเป่าแล้วกินไปเรื่อยๆพร้อมกับหนูหลินที่ยังมองด้วยความสงสัยไม่หายเลย เรียกว่างงในงงได้ไหม? อยู่ดีๆเสี่ยไทม์ก็ขอกินโจ๊กคำแรกของเธอทั้งที่ของตัวเองก็ไม่ได้ต่างกัน พอได้กินแล้วอารมณ์ดีจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขากินโจ๊กทั้งที่ควันยังออกอยู่เลย โจ๊กร้อนขนาดนี้ไม่ล้วกปากบ้างรึไง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more