ตอนที่ 47
“นายจำไม่ได้หรือไงเมื่อก่อนฉันเคยถามออกบ่อย”
ภิญตรัยเงียบยังไม่โต้เอ่ยปากตอบเพื่อนไปคงครุ่นคิดนิ่งเงียบ สักครู่อัศนัยจึงอิ่ม และวางช้อนส้อมลง ส่วนภิญตรัยยื่นขวดน้ำพร้อมหลอดให้เพื่อน
ไม่ใช่อะไรหรอกมันเป็นเพราะความรู้สึกเสียดาย นึกเสียดายหล่อน..ผู้หญิงที่เขาแอบหวงแหนเอาไว้ให้กับตัวเองเพียงคนเดียว แล้วก็ไม่นึกเลยว่าหล่อนจะทำอย่างนี้ หล่อนทำลายความหวังของเขาให้แตกยับเยินไปหมด ทำลายความรู้สึกที่นึกดีคิดดีของเขาต่อหล่อน
ภาพของหล่อนและภาพพจน์ มันได้ติดลบไปแล้วตั้งแต่ บัดนั้นจนบัดนี้ แต่ทำไมก็ไม่รู้เช่นกัน ภิญตรัยถึงไม่อาจที่ จะลืมหล่อนลงได้เลยหนอ
แม้ว่าเขาจะยังไม่เคยกล้าพูดว่า เขารักหล่อน รักเกลียวลินิน หรือรักเฟื่องริน ความรู้สึกนี้มันซุกซ่อนแอบอิงในใจ มานาน และนานจนถึงทุกวันนี้
บวกกับความเย่อหยิ่งของเขาด้วยประการหนึ่งที่ไม่กล้าบอกรักผู้หญิงคนนี้ ฉะนั้นเขา
