จากลาด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างกัน
1243 คำ
ตอนที่ 8
ฮึ แค่ ผู้หญิงอัปรีย์โสโครก ต่ำ สมควรแล้วที่เรียกว่าโสเภณีย่างก้าวแรกของหล่อน ผู้หญิงขายตัว คิดว่าหล่อนคงจะสนุกสนานกับอาชีพของหล่อนไปในเส้นทางโลกีย์ แล้วลืม เพื่อนอย่างเขา แล้วสิคำว่าเพื่อน มันจะไม่มี อีกแล้วสินะหรือว่าแฟนคงจะไม่มีคำนี้อีกและส่วนเขาจะไม่เหลือค้าง ชื่อหล่อน ในความทรงจำด้วย แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้จริงหรือ
หากเมื่อ ภิญตรัยกลับถึงบ้านจนเกือบสว่าง เขาไม่ได้เสียดายเงิน เงินที่ใช้ฟาดหัวผู้หญิงราคาสูงคนนั้นรวมทั้งแถมท้ายทิปพิเศษที่เขาถูกใจคิดเหมือนกันว่าหล่อนตีราคาตัวเองสูงเกินไป แต่ก็ช่างเถอะ เงินของเขานั้นมีมากมีไม่อั้น ไม่เคยขาดมือ เขาเต็มใจที่จะให้หล่อน เพื่อจะเอาไปใช้ทำทุน ก้าวไปบนถนนต่ำทรามสายนั้น
แล้วเขาก็ไม่ได้คิดอะไรอีกเลย เรื่องมันจบก็ควรจะจบไปแล้วจบลงตอนที่เขาก้าวเท้าออกมาอย่างไม่แยแสหล่อนด้วยซ้ำแม้จะร้องไห้ออกมานะหรือมายาต่างหาก เขาไม่มีทางสงสารหล่อนหรอกเพราะหล่อนนั้นไม่ควรค่าแก่การที่เขาจะมาสงสารเห็นใจอีกแล้ว มีแต่ดูแคลนสมเพชมากกว่าเดิมเพิ่มขึ้น
จนถึงขนาดที่ว่าแม้จะเดินเฉียดใกล้ เขาจะไม่มอง และอาจจะถ่มถุยน้ำลายใส่ก็ได้
***********************
และอีกครั้งที่วันเวลารวดเร็วดุจติดปีกบินและหกเดือนต่อมาอีกครั้ง ภายในปีพ.ศ.2541 ที่เกลียวลินินหางานทำที่ใหม่ได้ แต่เธอกลับต้องยื่นใบลาออกอีกครั้ง เพื่อเดินทางกลับสู่มาตุภูมิ เมื่อรู้สึกว่า นั่นเพราะว่าหล่อนกำลังจะเป็นแม่คน ถือว่าแรงฤทธิ์เดชพิศวาสครั้งนั้นของภิญตรัย นั้นได้พ่นพิษใส่หล่อนเสียแล้วสิ เพราะหล่อนตั้งครรภ์
จะอย่างไรก็ตามทีเถอะเรื่องนี้หล่อนเต็มใจให้มันเกิดขึ้น แน่นอน หล่อนไม่คิดจะป้องกัน ลูกคนเดียวหล่อนเลี้ยงได้ หลังจากที่คิดว่าจะต้องหอบอุ้มเอาสังขารที่พ่วงลูกตัวน้อยในท้องด้วยและชุติมาเองทราบข่าวเรื่องนี้ในช่วงที่แวะบินกลับมาพักผ่อนในเมืองไทยช่วงมหาวิทยาลัยปิดเทอม ทำให้ได้เจอกับชุติมาและชุติมาร้องครางที่เพิ่งทราบว่าเป็นมีครรภ์
“ตายแล้ว เป็นข่าวดีจริง ที่เกลียวท้อง.. ชุดีใจที่จะมีหลานแล้ว” ชุติมาถามถึงพ่อเด็ก
“แล้วพ่อเด็กล่ะ..ไม่เห็นมาด้วยเลย”เกลียวลินินสีหน้าเศร้าเมื่อใครเอ่ยถามถึงเรื่องนี้ก่อนจะเอ่ยบอก
“อย่าถามเลยเรื่องนี้”
“ทำไมล่ะ.. มันไม่คิดจะรับผิดชอบหรือ.. ทำไมเลวอย่างนี้ มันเป็นใคร เกลียว บ้านอยู่ไหน ..ฉันจะสืบตามหาให้เอง”
“ฉันก็ไม่รู้ แต่ไม่เป็นไรหรอก..ฉันหลงรักเขาเองจึงเสียทีให้เกิดเรื่อง ไม่คิดโทษใคร ถือว่าเป็นกรรม”
“อ้าว.. แล้วลูกของเธอล่ะเกิดคลอดมาแล้ว ใครจะเป็นคนเลี้ยงหือเกลียว”เกลียวลินินหันมาตอบเพื่อ
“ไม่เป็นไรหรอก..ฉันลาออกจากงานแล้ว กำลังจะกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด ให้พ่อแม่เลี้ยง สักพักหนึ่งฉันจะกลับเข้ามากรุงเทพเหมือนเดิมมาหางานทำ”
ชุติมานิ่งฟังแล้วพยักหน้ารับ
“ยังงั้นหรือยังไงเสียถนอมสุขภาพตัวเองด้วยนะ ไม่ใช่มีแค่เธอคนเดียว..หลานฉันในท้องด้วยเพื่อนรัก แหม..มันน่าแค้นไอ้แฟนเฮงซวยของเธอนัก เห็นหน้าล่ะก็จะจัดการสั่งสอนให้รู้จักรับผิดชอบให้เข็ด”
ชุติมาว่าด้วยคำพูดที่เข่นเขี้ยวเอาจริงและแค้นแทนเพื่อนรัก เกลียวลินินได้แต่นิ่งมองแล้วยิ้มเจื่อน เพราะคำตอบนั้นรู้ดี..ว่าใครกันแน่ที่เป็นพ่อ..แต่ไม่มีทางทีจะบอกกับชุติมาได้เพราะพ่อของเด็กได้ทำไว้กับหล่อนซึ่งมันเลวร้ายสาหัสนัก และเขาคงไม่มีโอกาสรู้เลยสิว่า ลูกชายของเขาได้ก่อกำเนิดขึ้นแล้ว เพียงแต่คงอีกหกเจ็ดเดือนข้างหน้าถึงจะคลอดออกมา
หล่อนขอบใจชุติมาเป็นอย่างมากที่แวะเวียนมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบอย่างนี้เพื่อนรักไม่เคยทอดทิ้ง..ก่อนที่หล่อนจะโบกมืออำลาจากกรุงเทพมหานครชั่วคราว พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่งที่ชุติมายื่นมาให้กับมือเผื่อไว้เป็นค่าใช้จ่ายของหล่อนและลูกที่ต้องกลับไปอยู่ที่ต่างจังหวัดเพื่อรอคลอด
ซึ่งเป็นจำนวนมากทีเดียวและชุติมาขอสมุดฝากธนาคารของเกลียวลินินเผื่อขาดเหลืออะไรจะโอนเข้าบัญชีให้เกลียวลินินแสนตื้นตันในความรักของเพื่อนสาวคนนี้มอบให้ยิ่งนัก ชุติมาเป็นยิ่งกว่าเพื่อน เหนือเพื่อนเป็นเพื่อนตายด้วยซ้ำ หล่อนคงจะหาเพื่อนแท้ที่ดีที่สุดเท่าชุติมาไม่ได้แล้วในชาตินี้ แล้วเธอจะหาทำงานชดใช้ให้ทีหลัง แต่ชุติมาไม่ได้เร่งรัด เพราะเข้าใจหัวอกและสภาพจิตใจของ เกลียวลินินดีที่สุด
“อีกอาทิตย์กว่า..ฉันก็จะบินไปออสเตรเลียเหมือนเดิมแล้ว คิดถึงเธอมากจ๊ะเกลียว.. ก็ต้องโทร.มาถามไถ่ล่ะ ถ้าเธอจะกลับบ้าน”
“จ้ะ ชุ” จากนั้นทั้งคู่แลกเปลี่ยนเบอร์กัน พร้อมกับเบอร์ใหม่ที่ชุติมาเพิ่งได้มา จะได้ติดต่อกันสะดวก แต่ทางไกลต่างแดนคงเป็นอุปสรรคในการพูดคุยของเกลียวลินิน.. แต่ชุติมาจะเป็นฝ่ายโทร.มาหาเพื่อนเอง เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นสำหรับเธอ
ทว่าบัดนี้สาวสวยเกลียวลินินยังนึกถึงเรื่องเก่าที่อับอาย มันยังคงหลอนในหัวใจอับอายที่ว่าตัวเองจะต้องไปเดินถนนสายนั้นแค่โดนเขาไล่และด่าประณามมันก็ทำให้หล่อนเจ็บไปถึงเนื้อหัวใจเหมือนแผลร้ายมันยังอยู่ ถ้าหากจะรื้อฟื้น และกรีดบาดแผลนั้นขึ้นมาให้เจ็บปวดอีก
หากแต่ เกลียวลินินก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งความจริงนั้นหล่อนปิดบังเขาเพราะต้องการเงินจำนวนมหาศาลเพื่อช่วยเหลืออาการเจ็บป่วยของคนที่หล่อนรักในครอบครัวใครจะกล้าบอกเขา มันเป็นเรื่องที่น่าอับอาย และหล่อนก็ไม่กล้า
หล่อนต้องการตัดความรำคาญทั้งมวล ไม่อยากให้อดีตตามมาหลอกหลอนจิตใจหล่อน สำหรับเขานั้นจะหาผู้หญิงคนใหม่นั้น ก็คงไม่ยากหรอก เพราะครบถ้วนในคุณสมบัติหล่อเหลา มาจากตระกูลฐานะดีที่ผู้หญิงหลายคนปรารถนา เวลานี้หล่อนก็เหมือนคนชอกช้ำได้รับความเจ็บปวดร้าว เหมือนคนที่ไม่มีค่า เป็นแค่เศษธุลี
และอีกครั้งที่จังหวัดสุรินทร์ปลายทางอำเภอคือจอมพระ เป็นดินแดนชนบทที่สงบเงียบ ของชาวกูยหรือ ส่วย ที่บรรพบุรุษนั้นมาอาศัยตั้งรกรากอยู่ที่นี่มาช้านาน
บ้านเกิดอำเภอจอมพระ ซึ่งเกลียวลินินตัดสินใจ กลับคืนมาในสภาพที่อุ้มท้องพร้อมหิ้วกระเป๋าใบเดียวที่เป็นสัมภาระชิ้นที่มีค่าและสำคัญที่สุดไม่กี่ชิ้น
นางกาบและนายนพผู้เป็นมารดาและบิดาของหล่อนเข้ามารับตัวลูกสาว ที่ไม่เคยกลับบ้านมานานแรมปีทีเดียว ตั้งแต่เดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อเรียนหนังสือระดับมหาวิทยาลัยเรียนจบแล้วและกระทั่งวันนี้มาในสภาพที่อุ้มท้องกลับมา
“แม่จ๋าหนูจะขอกลับมาเพื่ออยู่กับแม่”
- ผู้เขียน
