มันคือผลตอบแทนจากการเจ็บปวดที่คนรักมอบให้
1091 คำ
ตอนที่ 7
เวลานี้เข้าใจเกลียวลินินมองดูจากสีหน้าของเขา ก็รู้ว่า นั่น เขาโกรธแค้นหล่อนอย่างมาก เหมือนมองเห็นหล่อนเป็นกิ้งกือไส้เดือนไปเลยและไม่หยุดกระทำการจากเรือนร่างของหล่อนนี่แหละที่เขาเรียกว่าอารมณ์หื่น หื่นกระหายแบบสัตว์ป่าหล่อนเพิ่งรู้อารมณ์แบบนี้นี่เองที่ผู้ชายเกิดกระหายความใคร่ขึ้นมาเพื่อปลดเปลื้องความต้องการ จบลงแล้วสำหรับเกมใคร่
และเขาอยากจะปลดเปลื้องแต่สำหรับเขามันเต็มไปด้วยความผิดหวังและแค้นเคืองหล่อนเขาจึงย่ำยีให้หล่อนเจ็บปวดที่สุด
จากนั้น ภิญตรัยเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา หล่อน หลังจากที่เขานั้นใส่เสื่อผ้าแบบลวกๆและก็ล้วงเอาธนบัตรปึกหนึ่งจากกระเป๋าหนังส่วนตัว หยิบมันมาใส่มือหล่อน ทำท่าราวกับจะฟาดใส่หน้าด้วยซ้ำ
จนหล่อนต้องสะบัดหน้าเมินหนีเพื่อไม่ให้เขาเห็นกับน้ำตาที่รินไหลหยดและเส้นผมนุ่มสลวยราวกับเนื้อไหมที่กระเซอะกระเซิงเพราะแรงฟัดฟอนบทสวาทบนเตียงจากเขาเมื่อครู่ใหญ่
“ฮึ มันเสร็จสมอารมณ์หมายของคุณแล้วนี่ บรรลุความต้องการ สำหรับแผนการเด็ดที่อุตส่าห์คิดไว้ในหัวสมองฮึต่อไปนี้ แล้ว ไหนขอมองหน้าชัดๆหน่อยซิทำไมเนื้อตัวของคุณถึงได้คาวนักหนา ร่านร้อนขนาดหาผู้ชายมาดับไฟตัณหา..ผมเป็นเหยื่อรายที่เท่าไหร่แล้วล่ะไอ้งั่งอย่างผม”
“จำเอาไว้นะอย่าได้มาเจอหน้ากันอีก ผมจะจำเอาไว้เลยว่าจะไม่มีเพื่อนชื่อแบบนี้อีกต่อไป ถ้าริจะหัดเดินบนถนนโสเภณีล่ะก็ อาชีพนี้คงทำเงินมหาศาลให้คุณมีผัวเป็นร้อยเป็นพันในโลกก็เอาซีมันคงขายได้นานหรอกหน้าตาผิวพรรณคุณยังสวยแต่ขอขอบคุณมากนะที่คุณได้ให้ความสาวแก่ผมเป็นครั้งแรกแล้วนี่แหละคือค่าตอบแทนกะหรี่ครั้งแรกในชีวิตของคุณจำไว้นี่เอาไปซะเงิน เงินอยากได้นัก ผมจะทิปแถมให้คุณเพิ่ม”
นั่นเป็นคำที่ร้ายกาจเขาพูดใส่หล่อนด้วยคำพูดสะใจประชดเหน็บแนม และมันลึกลงไปกับคำหยาบคายมาก จนหล่อนหน้าชาไปหมด ถ้อยคำที่เขาด่านั้น แสบสันต์เหลือเกิน จนหล่อนไม่เคยคิดว่าจะออกมาจากปากสุภาพบุรุษหนุ่มหล่อเหลาเช่น ภิญตรัย ที่แท้เขาเป็นสัตว์ป่าดีๆนี่เอง
เมื่อชังเมื่อรังเกียจนั้น ภิญตรัย เขาก็ผลักไส ด่าทอหล่อนยิ่งกว่าสิ่งโสโครก เกลียวลินินยิ้มเยาะตัวเอง สมควรแล้วที่หล่อนถูกด่าเพราะหล่อนดิ้นรนมาเป็นโสเภณีครั้งแรกให้เขาเปิดซิง ความสาวบริสุทธิ์ เพราะรู้ว่าส่วนหนึ่งของหัวใจหล่อนอยากมอบให้เขามากกว่าคนอื่น
“มานี่แต่งตัวเสร็จแล้วผมจะไปส่งกลับที่พัก”เขาเอ่ยต่อ เกลียวลินินกับหัวใจที่หมุนคว้างและสติสะตังหล่อนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก่อนที่จะรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมคลุมกาย ให้มิดชิดแบบเดิมตามปกติ ก่อนที่จะเดินตามเขาขึ้นไปที่รถคันหรูซึ่งจอดอยู่ด้านล่าง
วาเลนไทน์มันมีความหมายของความรัก แต่หากทว่าความรักของหล่อนกับเขานั้นมันได้พังภินท์ไปหมดแล้วและเหมือนถูกทำลายพร้อมกับการหันหลังจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเพราะหล่อนถูกตราหน้าจากเขาและเมื่อมาส่งถึงหอพักเขาดึงแขนหล่อนขึ้นไปที่ห้อง จัดการล็อกประตูและภิญตรัยแสดงความเถื่อนกักฬระมอบบทรักพิศวาสแก่หล่อนอีกครั้ง เพราะเขาห้ามใจไว้ไม่อยู่
ผู้ชายเถื่อน..ตัณหาทราม..มารในคราบเทพบุตร สารพัดคำพูดที่หล่อนจะบ่นก่นด่าเขาตามหลังพร้อมด้วยหยาดน้ำตาที่รินไหลสะอึกสะอื้นอย่างแสนช้ำหนักหน่วง นับจากนี้ไป หล่อนต้องย้าย ย้ายจากที่นี่อย่างเดียวเพื่อหางานทำใหม่ ไกลจากผู้คนที่รู้จักและรับรู้ชื่อของเกลียวลินิน
และในวันข้างหน้านั้น หล่อนจะก้าวเดินต่อไปได้อย่างไรอีก
หล่อนไม่ได้ทำเพื่อความสะใจหรือพาตัวเองไปเพราะรักสนุกชื่นชอบแต่หล่อนทำเพื่อความจำเป็นไม่มีทางเลือก ไม่งั้นหล่อนอดตาย หล่อนจะย่ำแย่มากกว่านี้
ค่าเช่าบ้านที่ติด เงินจำนวนนี้มากพอหล่อนจะออกไปจากที่นี่แล้วหางานทำจะไม่กลับมาที่นี่อีก ห้องนี้จะเป็นห้องสวาทครั้งสุดท้าย ที่หล่อนจะไม่มาเหยียบและแน่นอนหล่อนไม่ขอพบภิญตรัย
และไม่ให้เขาตามมาพบเพื่อกรีดความเจ็บปวดให้หล่อนรับรู้ นั่นเพราะหล่อนอายหล่อนเจ็บ หล่อนไม่ได้มีความสุขภิญตรัยตักตวงความสาวแล้วเขาจะมามองหล่อนทำไม เขายิ่งมองข้าม
เพราะมีผู้หญิงที่ควรคู่กับเขานั้นถมเถไป เขาจะมาเสาะแสวงหาอะไรจากหล่อนอีกคนที่เขาประณามว่าเป็นโสเภณี หล่อนไม่แคร์ หล่อนไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ
หล่อนไม่ได้สะอึกสะอื้นเมื่อหลังจบพายุสวาทอาจจะเป็นเพราะหล่อนร้องไห้มาอย่างหนักหน่วงแล้วที่โรงแรมหรู ชีวิตผ่านไปแล้วผ่านไปเลย หล่อนอยากให้เป็นอย่างนั้นเพราะไม่อยากจดจำอดีต ไม่อยากข้องแวะกับมัน กลัวมันทิ่มตำตัวเองให้เจ็บปวดอย่างมากที่สุด
และวันนี้ สิบสี่กุมภาวันที่ดอกกุหลาบเบ่งบานไปทั้งเมือง แต่มันน่าจะเป็นความรักที่บริสุทธิ์สดใส น่าชื่นชม แต่เสียดายมันเป็นวันแห่งความใคร่ที่หล่อนต้องทำตัวทุเรศอย่างนี้ ปิดท้ายเสียทีจากลาเสียทีภิญตรัย
และฉันเองก็จะไม่หวนกลับมาพบกับคุณหรอก ทางรักของเขามันปิดฉากลงแล้ว ขอให้คุณลืมฉันไปเถอะ เพราะฉันเองก็จะพยายามลืมคุณ ลืมให้มัน ให้ได้มากที่สุด
เมื่อสติกลับมาอีกครั้งมีคำถามป้อนออกมามัน เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ด้วยเพราะว่า ภิญตรัยตรึกตรองด้วยความแค้น และมิตรภาพที่ต้องสูญเสีย ไปในคราวนี้กับการทำตัวต่ำทรามของหล่อน ด้วยความใคร่ เพราะว่าผู้หญิงคนนั้น ขายตัวเองให้แก่เขาอย่างมักง่าย ใจง่าย
และนั่นเหมือนเขาถูกหล่อนตบเข้าที่ใบหน้าจนมันหน้าชาไปหมด หากแต่ว่าคนอย่างเขาก็สนองความต้องการที่หล่อนเสนอให้ของตนเองอย่างเต็มที่เหมือนกัน
- ผู้เขียน
