ฉันแกะมือของพี่สิงห์ออกจากแก้มก่อนจะเดินหนีเข้าหวังจะไปเข้าห้องน้ำ แต่!! ฉันดันหลงทางนี่สิไม่รู้ว่าห้องน้ำไปทางไหน พยายามมองหาป้ายบอกทางก็ไม่มี
หมับ! พรึบ!
“อ่ะ !!” ฉันอุทานออกมาเสียงหลงเพราะ จู่ๆ ก็โดนใครไม่รู้มาคว้าจับแขนของฉัน กำลังจะดึงแขนออกแต่พอมองคนที่จับอยู่เห็นว่าเป็นพี่ม่อนฉันก็ค่อยคลายความตกใจลง
“ขอโทษที่พี่ทำให้ตกใจ ตอนแรกพี่แค่สงสัยว่าใช่พริ้งหรือเปล่า”
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ ไหนจะไม่มาไง ?”
“เอ่อคือว่าพริ้ง...” ฉันกำมือตัวเองแน่นเพราะไม่รู้ว่าจะตอบไปแบบไหนดีกับคำถามของพี่ม่อนที่ถามฉัน ไม่คิดว่าที่พี่ม่อนชวนมันจะเป็นงานเดียวกันกับพี่สิงห์
ถ้าจะบอกว่าฉันมากับพี่สิงห์ซึ่งเป็นอาของเขามันก็คงจะไม่ใช่เรื่องดี แต่ถึงฉันไม่บอกยังไงพี่ท่อนก็ต้องเห็นด้วยตาของตัวเองอยู่แล้ว
“มากับอาสิงห์งั้นหรอ ?” พี่ม่อนถาม เบาๆ
ฉันถอนหายใจออกมา ยาวๆ แล้วพยักหน้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ทำ
