๒๒
ถึงกับคีบเส้นบะหมี่ค้างเมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตากลมโตตวัดขึ้นมองเจ้าของคำพูดอัตโนมัติ ส่วนคนที่ถูกจ้องคลี่ยิ้มบางๆ เสมือนกับว่าถ้อยคำเมื่อสักครู่เขาตั้งใจพูดมัน
"เดี๋ยวต่ายเดินไปเปิดประตูให้ค่ะ"
"ดะ เดี๋ยว..." เสียงที่เตรียมจะห้ามปรามขาดหาย คนตัวเล็กเดินถือชามบะหมี่ไปที่ประตูโดยไม่รอให้เขาได้คัดค้านสิ่งใด
คนที่อยู่ๆ ก็มาเปลี่ยนใจเลยต้องหยัดกายลุกแล้วเดินตาม
"ทำไมคุณถึงไล่ผมกลับ"
"ต่ายอยากพัก..."
"คุณกลัวเวลาที่ผมสนใจคุณมากกว่า"
"คนที่พึ่งผิดหวังเพราะความรักมาไม่หลงในวาจาของผู้ชายง่ายๆ หรอกค่ะ"
"ตกลงเราคบกันต่อนะ พรุ่งนี้คือวาเลนไทน์แรกของเรา เดี๋ยวผมพาคุณไปบริจาคเลือด"
"ซ้ำค่ะ อะไรที่ต่ายเคยทำกับแฟนเก่ามาต่ายจะไม่ทำซ้ำ"
"จะชวนไปบริจาคเลือดที่บ้านผมต่างหาก ที่บ้านผมต้นไม้เยอะ คุณย่าปลูกน่ะ"
"?"
"วาเลนไทน์นี้ไปดูต้นไม้ที่บ้านผมนะ"
"จะชวนไปบริจาคเลือดให้ยุงงั้นเหรอคะ"
