“เมียเราเอง..ก็อยู่ที่นี่เช่นกัน”
“ท่าน!” ฉันคำรามกรอดลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างสุดทนด้วยความลืมตัว แม้จะโกรธที่เขาเอาแต่พูดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรา แต่ขณะเดียวกัน สองข้างแก้มก็เริ่มเกิดอาการเห่อร้อนด้วยเช่นกัน
แต่แล้วพอเริ่มนึกได้ว่าตอนนี้ ไม่ได้อยู่ภายในพื้นที่ส่วนตัว สายตาจึงเลื่อนจากใบหน้าคมคายตรงหน้ากวาดมองไปรอบตัว ก่อนต้องพบว่าหนึ่งในนักศึกษาโต๊ะข้างๆ กำลังมามองคล้ายสงสัยอะไรก่อนจะรีบหันหน้ากลับไปเมื่อเรามีโอกาสได้สบตากันตรงๆ
แย่แล้ว! เด็กนั่นต้องรู้แน่ๆเลยว่าเป็นฉัน
“อย่าเพิ่งโกรธาไปใยแม่เมรี ยามนี้เราหมายจักถกเรื่องที่คุยค้างไว้ให้รู้เรื่องก็เท่านั้น...”
“ไม่ใช่ตอนนี้ท่าน” ฉันขัดคำบอกกล่าวของอีกฝ่ายแบบไม่คิดจะฟังให้สิ้นเสียง พร้อมทั้งหันกลับไปมองหน้าเขาเพื่อบอกให้เขารู้ว่าฉันไม่ได้พูดด้วยอารมณ์ ทว่า จังหวะที่คว้ากระเป๋าสะพายพร้อมข้าวของติดมือเพื่อออกจากโต๊ะ มันก็เป็นท้าวอสุเรนทร์เ
