พอเข้ามาในห้องอาทิตย์ก็ปล่อยให้มือเล็กเป็นอิสระพร้อมกับหันมาต่อว่าให้เธอ
“ผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้อยู่ห่างๆ พี่ชายผม แต่ดูเหมือนว่ายิ่งห้ามคุณยิ่งขัดคำสั่ง ทำไมครับ? หรือว่าช่วงที่ผมไม่ได้กลับมานอนบ้านมันทำให้คุณเหงามากถึงต้องให้พี่ชายผมแก้ขัดไปก่อน”
“คุณทิต…!” มุกรินจ้องหน้าคนตัวสูงอย่างรู้สึกโกรธปนผิดหวัง คำพูดพวกนี้หลุดออกมาจากปากของอาทิตย์จริงๆ น่ะเหรอ เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงยังไงถึงได้คิดว่าเธอจะทำเรื่องแบบนั้นกับใครก็ได้
“ทำไม ผมพูดแค่นี้รับไม่ได้เหรอ”
“ไม่ใช่รับไม่ได้ค่ะ แต่มุกไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณทิตคิดนะคะ”
“อ้อ แปลว่าผมเข้าใจคุณมุกผิดสินะ งั้นที่ผมเห็นคุณมุกขึ้นรถไปกับพี่ชายผมแล้วตอนเย็นก็กลับมาด้วยกัน มันคงจะเป็นเรื่องบังเอิญ ไม่ก็…พี่ชายผมคงจะแค่เป็นคนดีมีน้ำใจกับเมียผมสินะ” ฟังผิวเผินดูเหมือนว่าอาทิตย์จะเข้าใจมุกริน หากแต่ทุกคำพูดล้วนเป็นการประชดประชันทั้งสิ้น สายตาที่อาทิ
